Η μοναξιά, η αδυναμία επικοινωνίας, το μάταιο κυνήγι του χρήματος και της δόξας, το δυσαναπλήρωτο κενό που αφήνουν πίσω τους οι τραυματικές εμπειρίες των παιδικών χρόνων από την απουσία, είτε φυσική είτε συναισθηματική, των γονιών, η διερεύνηση των τρόπων μέσω των οποίων το άτομο θα καταφέρει να αποδράσει από μια ζωή που νιώθει να ασφυκτιά σε αυτήν, η αναζήτηση της σωτηρίας του είτε μέσα από τη θρησκευτική πίστη είτε μέσα από το υπερφυσικό των πνευματιστών, των τσιρκολάνων και των θαυματοποιών, αποτελούν τις βασικές θεματικές του Φεντερίκο Φελίνι. Του σκηνοθέτη, που τον συναντάμε σε μία εποχή, όπου το ιταλικό σινεμά βρισκόταν στην πρωτοπορία των κινηματογραφικών εξελίξεων και όπου ο νεορεαλισμός, ολοκληρώνοντας τον κύκλο του, έδινε τη σκυτάλη σε ένα πιο μοντέρνο σινεμά. Το σινεμά των Βισκόντι, Αντονιόνι, Παζολίνι και φυσικά το σινεμά του Φελίνι. Του σκηνοθέτη που οι ταινίες του αγγίζουν το κοινό όλων των τάξεων, με τη "Γλυκιά ζωή" να προβάλλεται από τις Κάννες και τις κεντρικές αίθουσες, μέχρι το πιο απομακρυσμένο χωριό που διέθετε θερινό σινεμά, αποτελώντας ένα κοινωνικό γεγονός. 

Μια τοιχογραφία των ηθών της εποχής σε ένα μπαρόκ ύφος, στην ταινία αυτή, ο Φελίνι απομακρύνεται από τον νεορεαλισμό των πρώτων του ταινιών, όχι όμως και από τους βασικούς θεματικούς άξονες αυτών. Άξονες που στο επίκεντρό τους βρίσκουμε πάντα τον Άνθρωπο και την απελπισμένη κραυγή του να αποδράσει από έναν κόσμο χωρίς αγάπη, έναν κόσμο που περιβάλλεται από συναισθηματικά ανεπαρκείς ανθρώπους, σε έναν κόσμο ανιδιοτέλειας, σε έναν κόσμο όπου οι άνθρωποι θα μπορούν να εκδηλώνουν με ειλικρίνεια τα συναισθήματά τους, χωρίς να καταφεύγουν στην δημιουργία σχέσεων εξάρτησης που τους κρατούν δέσμιους στα υπαρξιακά τους αδιέξοδα, ακόμη κι αν μάταια και επιπόλαια πιστεύουν πως έτσι θα καταφέρουν να απεμπλακούν από αυτά.

Ο Μαρτσέλο, ένας επιτυχημένος δημοσιογράφος σε ένα σκανδαλοθηρικό έντυπο, τα έχει όλα. Δόξα, αναγνωρισιμότητα, έντονη νυχτερινή ζωή στα κοσμοπολίτικα στέκια των διάσημων και πλούσιων που περιφέρονται σε ένα περιβάλλον κενών απολαύσεων, κούφιας δόξας, παροδικής λάμψης. Σε έναν κόσμο όπου οι σταρ κυνηγιούνται ανελέητα από τους παπαράτσι, θύματα και οι δεύτεροι της κυριαρχίας της εμπορευματοποίησης των πάντων.

Ο Μαρτσέλο τα έχει όλα και μαζί με αυτά και ένα τεράστιο κενό μέσα του. Ο ίδιος διατηρεί τη θέση ενός σκεπτόμενου διανοούμενου που προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα σε δύο κόσμους. Τον πλούσιο υλικό, όπου η έλλειψη ελπίδας και σκοπών είναι κυρίαρχη σε αυτόν, και σε εκείνον της φιλοσοφίας, της τέχνης, της ποίησης, όπου εκεί αναζητά την πλήρωση του τεράστιου κενού που του έχει δημιουργήσει η μέχρι τώρα πορεία του στη ζωή. Ο Μαρτσέλο θαυμάζει τον ιδεαλιστή βαθυστόχαστο και γαλήνιο φιλόσοφο φίλο του (τον υποδύεται ο Αλέν Κινί) και τις ξεχωριστές βραδιές στη ζεστή οικογενειακή ατμόσφαιρα του σπιτιού του, που διοργανώνει. Βραδιές που δεν αναλώνονται στις ηδονιστικές απολαύσεις στις οποίες είναι συνηθισμένος ο Μαρτσέλο και τις οποίες έχει μπουχτίσει, αλλά σε συζητήσεις όπου αναζητούνται τρόποι με τους οποίους το άτομο θα καταφέρει να βρει την πολυπόθητη ψυχική του ισορροπία που θα του επιτρέψει να χαράξει άλλους δρόμους επικοινωνίας με τους ανθρώπους. Και ίσως οι απαντήσεις στα πολυσύνθετα ερωτήματα που βασανίζουν την ψυχή και το μυαλό του Μαρτσέλο, που θαυμάζει και ζηλεύει την οικογενειακή θαλπωρή και ευτυχία του φίλου του, βρίσκονται στα σκόρπια λόγια του δεύτερου, όταν τον ακούμε να λέει: "Μην νομίζεις Μαρτσέλο ότι η σωτηρία βρίσκεται σε κάποιο σπίτι. Μην κάνεις αυτό που έκανα εγώ. Μια μέτρια ζωή είναι καλύτερη από μία προστατευμένη σε μία οργανωμένη κοινωνία , όπου όλα είναι υπολογισμένα, όλα είναι τέλεια". 

Τον Φελίνι τον απασχολεί εντονότατα ο τρόπος με τον οποίο οι άνθρωποι επιδιώκουν την ευτυχία, την τελειότητα, η επιθυμία τους να ελέγχουν και να προγραμματίζουν τα πάντα, καθώς και ο διακαής τους πόθος να βρίσκονται ψηλά στο στερέωμα της κοινωνικής καταξίωσης και προβολής. Τον απασχολεί επίσης το γεγονός, ότι μέσα σε όλες αυτές τις βλέψεις και τις επιθυμίες το άτομο απομακρύνεται όλο και περισσότερο από το να κατανοεί ότι η ομορφιά δεν εκπορεύεται από τη νευρωτική εμμονή του καθενός να σκηνοθετεί και να ελέγχει τα πάντα στη ζωή του, αλλά από τη συνειδητοποίηση ότι το βίωμα της αποτυχίας και της ήττας που τόσο φοβάται, το βοηθούν να ανεβαίνει τα σκαλοπάτια της αυτογνωσίας που με τη σειρά της μαθαίνει στο άτομο πώς να αγαπά και πώς να δέχεται την αγάπη των άλλων. Και επειδή οι παραπάνω θεματικές απασχολούν διαρκώς τον σκηνοθέτη, αν μελετήσουμε λίγο περισσότερο τη φιλμογραφία του, θα δούμε ότι οι ήρωές του συναντιούνται και κατά κάποιον τρόπο συμπληρώνουν ο ένας τον άλλον. 

Τα υπαρξιακά αδιέξοδα του Μαρτσέλο θα απασχολήσουν σε επίσης μεγάλο βαθμό έναν άλλον ήρωα του Φελίνι που θα τον συναντήσουμε στην ταινία "8 ½" όπου εκεί ο Γκουίντο –που έχει πολλά κοινά χαρακτηριστικά με τον Μαρτσέλο- θα προσπαθήσει να δώσει τις λύσεις που ο Μαρτσέλο δεν κατάφερε. Και ανάμεσα στους δύο θα σταθεί η Καμπίρια που θα τη συναντήσουμε στην ταινία "Οι νύχτες της Καμπίρια» να τους υποδείξει με την αφοπλιστική της ειλικρίνεια, τον τρόπο να αγαπάς , και πως όταν φτάνεις ή σε φτάνουν στα πρόθυρα της καταστροφής, μπορείς να σηκώνεσαι και να προχωράς με τη δύναμη της αυτογνωσίας, που μία φτωχή πόρνη-σαν την Καμπίρια- διαθέτει σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από έναν διάσημο σκηνοθέτη (Γκουίντο) και έναν επίσης διάσημο δημοσιογράφο (Μαρτσέλο).

Υπάρχουν ταινίες που θα μπορούσαμε να τις φανταστούμε με άλλους ηθοποιούς στους πρωταγωνιστικούς ρόλους και να μην έχαναν ίχνος από την ομορφιά και το αποτύπωμα που άφησαν πίσω τους. Προσωπικά, δεν μπορώ να φανταστώ άλλον ηθοποιό που θα μπορούσε να ερμηνεύσει τα όσα μέσα στο μυαλό του απασχολούσαν τον Φελίνι, πολλά από τα οποία δεν ήταν ξεκάθαρα και στον ίδιο, αλλά ακόμη και αυτή τη θολούρα την κάνει ορατή , ο ένας και μοναδικός Μαρτσέλο Μαστρογιάνι στην ταινία "Γλυκιά Ζωή" αλλά και στην ταινία "8 ½" που ακολούθησε. Ο Φελίνι πίστευε για τους ηθοποιούς του ότι ο καθένας έχει το πρόσωπο που αντανακλά την προσωπικότητά του. Για τον Μαστρογιάνι, είχε δηλώσει: "Τον επέλεξα στις ταινίες μου, γιατί ήταν καταπληκτικός: αφαιρετικός, διακριτικός, συμπαθής, αντιπαθής, τρυφερός, αλαζόνας". Δεν είχε άδικο λοιπόν ο σκηνοθέτης, όταν έλεγε ότι η προσωπικότητα των ηθοποιών του αντανακλάται στο πρόσωπό τους. Ο υπέροχος Μαρτσέλο το απέδειξε περίτρανα!

Ένας μοναχικός ήρωας που μόλις έχει αποφυλακιστεί, βρίσκεται στο λεωφορείο που θα τον μεταφέρει στον τόπο που άφησε πίσω του 10 χρόνια πριν, για να εκτίσει την ποινή του. Το λεωφορείο όμως που τον μεταφέρει ανατρέπεται, όταν ο οδηγός χάνει τον έλεγχο από μια ξαφνική επίθεση που δέχεται από μία αγέλη σκύλων. 

Από την πρώτη εναρκτήρια σεκάνς της ταινίας έχουμε ήδη μπροστά μας τους βασικούς ήρωες που θα δομήσουν την ιστορία και το κοινωνικό background που θα πλαισιώσει αυτή. Ο μοναχικός ήρωας και οι σκύλοι μέσα σε ένα περιβάλλον φτωχών ανθρώπων που προσπαθούν να τα φέρουν βόλτα σε πολύ δύσκολες για την περιοχή τους συνθήκες. Το σκηνικό έχει στηθεί σε έναν έρημο τόπο, αντανάκλαση της ψυχικής ερημιάς τόσο του κεντρικού μας ήρωα, όσο και των αδέσποτων σκύλων που παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο στη δραματουργική εξέλιξη της ιστορίας.  Μιας ιστορίας που στήνεται πάνω σε ένα σφιχτοδεμένο σενάριο που σκηνοθετείται με έναν ιδιαίτερο τρόπο δανειζόμενο αρκετά φορμαλιστικά στοιχεία από το γουέστερν που αναμειγνύονται με στοιχεία ενός σύγχρονου κοινωνικού ρεαλιστικού κινηματογράφου, που όμως μέσα σε αυτόν τον ρεαλιστικό κινηματογράφο ο σκηνοθέτης, Γκουάν Χου, καταφέρνει να συνταιριάξει με απόλυτη επιτυχία το φανταστικό, το παραμυθένιο, το συμβολικό. 

Ο Λανγκ επιστρέφει στην μικρή του πόλη στα όρια της ερήμου Γκόμπι στη βορειοδυτική Κίνα, όπου τίποτα δεν είναι όπως το άφησε. Ο ζωολογικός κήπος που ιδιοκτήτης ήταν ο πατέρας του και εξακολουθεί να είναι, βρίσκεται πλέον υπό διάλυση, όπως και ο ιδιοκτήτης του, που πνίγει την απογοήτευσή του και τη θλίψη του στο αλκοόλ, που μέρα μέρα με τη μέρα τον καταστρέφει. Μη μπορώντας να ταΐσει τα ζώα του ζωολογικού κήπου, σιγά σιγά τα απελευθερώνει δίνοντας τους τη δυνατότητα μιας άλλης ζωής που ο ίδιος δεν κατάφερε να ζήσει. Μέσα σε ένα δυστοπικό περιβάλλον που προσεγγίζει πολύ αυτό του σήμερα, η Κίνα ετοιμάζεται για την έναρξη των Ολυμπιακών αγώνων του 2008 (κάτι αντίστοιχο ζήσαμε και εμείς το 2004) προβάλλοντας προς τα έξω την εικόνα του φαντασμαγορικού, του υπερθεάματος που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τη ζωή και τη διαβίωση των ανθρώπων της μικρής κινέζικης επαρχίας που μέρα με τη μέρα οδηγείται στον αφανισμό. Οι επιχειρήσεις που κάποτε είχαν στηθεί εκεί, αφού αφαίμαξαν τον τοπικό πλούτο της περιοχής, την εγκατέλειψαν, αφήνοντας πίσω τους ρημαγμένα κτίρια απομεινάρια μιας κάποτε αναπτυσσόμενης περιοχής που υποσχόταν μια καλύτερη ζωή στους κατοίκους της. Κι αν πλέον δεν έχει απομείνει τίποτε από αυτή τη ζωή παρά μόνο η θλίψη, η μιζέρια και η φτώχεια, η κυβερνητική προπαγάνδα εξακολουθεί να υπόσχεται ανάπτυξη, γκρεμίζοντας και κατεδαφίζοντας τα κτίρια, που αποτελούν εμπόδιο για τη μετάβαση στην καινούρια εποχή των νέων επενδύσεων, των νέων κυβερνητικών προγραμμάτων. Οι άνθρωποι μέσα σε κάθε μετάβαση είναι τα αναλώσιμα υλικά της πολιτικής των κυβερνώντων, όπου φυσικά κάποια από αυτά ως άχρηστα θα πεταχτούν στον κάλαθο, κάποια άλλα θα αξιοποιηθούν μέχρι και εκείνα να αχρηστευτούν. 

Τα κυβερνητικά όμως σχέδια δεν έχουν λάβει υπόψιν τους το βασίλειο των ζώων. Των ζώων που διαθέτουν τη δύναμη και την αντοχή να αντιδρούν σε ό,τι περιορίζει τον ζωτικό τους χώρο και διαθέτουν ταυτόχρονα τη δύναμη αυτόν τον χώρο με κάθε τρόπο να τον διεκδικούν. Από αυτή τη δύναμη αντλεί ο ήρωάς μας, ο Λανγκ, ερχόμενος σε επαφή με έναν επικηρυγμένο μαύρο σκύλο που θεωρείται επικίνδυνος για την περιοχή. Η σχέση που αναπτύσσει με τον σκύλο αυτό είναι στην πραγματικότητα η σχέση που προσπαθεί να αποκτήσει με το ξένο περιβάλλον στο οποίο έχει βρεθεί μετά την αποφυλάκισή του. Εχθρικό αρχικά το περιβάλλον, με τον τοπικό άρχοντα τον "Χασάπη" Χου που συνεργάζεται με τις αρχές και έχει στήσει το δικό του παρακράτος στην πόλη, να διψά για εκδίκηση για τον φόνο του ανιψιού του θεωρώντας αποκλειστικά υπεύθυνο τον Λανγκ, και πολύ μικρή την ποινή φυλάκισης  που επιβλήθηκε σε αυτόν. Στην πορεία της σχέσης του με τον μαύρο σκύλο του, ο Λανγκ αρχίζει σιγά σιγά να αναγνωρίζει τα στοιχεία που θα το φέρουν πολύ κοντά στο ζώο αυτό, όπως ταυτόχρονα το ίδιο συμβαίνει και με τον σκύλο που σταδιακά εμπιστεύεται τον Λανγκ. Μία ισότιμη σχέση αναπτύσσεται ανάμεσά τους, μία σχέση που φέρνει στην επιφάνεια τα καλά τους στοιχεία, τις εσωτερικές τους δυνάμεις και αντοχές, κυρίως όμως τον τρόπο αξιοποίησης αυτών προς μία σωτήρια κατεύθυνση. Μέσα από αυτή τη σχέση ο Λανγκ θα κατανοήσει του ποιος είναι και το πώς θα προχωρήσει στη ζωή του. Και αυτή η κατανόηση θα του ανοίξει τον δρόμο να "τακτοποιήσει" τις σχέσεις του με το περιβάλλον των ανθρώπων της μικρής του πόλης, αλλά και με τον πατέρα του, καταφέρνοντας με τον τρόπο αυτό να αποδεσμευτεί από το βάρος των ενοχών του απέναντι του, το βάρος των ενοχών που φέρουν τα παιδιά απέναντι στους γονείς που δεν κατόρθωσαν να εκπληρώσουν τις προσδοκίες των τελευταίων. 

Λάτρης των μηχανών και των Pink Floyd, παλιός ροκ σταρ και ο ίδιος, το "Hey You" στοιχειώνει την τωρινή του ζωή - ακούγεται καθ' όλη τη διάρκεια της ταινίας -φέρνοντάς μας ακόμη πιο κοντά στον ήρωά μας, στο μυαλό του, στη σκέψη του, στις υπερπροσπάθειες που καταβάλλει να σπάσει το τείχος να βγει από την απομόνωση στο φως της ζωής. 

Η ολική έκλειψη του ηλίου, το φαινόμενο που διαφημίζεται διαρκώς από τα ΜΜΕ που προσπαθούν να απομακρύνουν τους ανθρώπους από τα σκοτάδια που το σύστημα τους έχει βυθίσει και να στρέψουν την προσοχή τους στο φυσικό φαινόμενο, αφήνει αδιάφορα τα ζώα που αρπάζουν την ευκαιρία να αναζητήσουν το δικό τους φως σε μια άλλη ζωή μακριά από κάθε είδους εξουσία. 

Εξαιρετική η σεκάνς -ο κινηματογράφος στα καλύτερά του- που αναφέρεται στο φαινόμενο της έκλειψης, όπου η πόλη ερημοποιείται, με τους ανθρώπους να σπεύδουν σαν υπνωτισμένοι να παρακολουθήσουν το φαινόμενο, ενώ την ερημιά που αφήνουν πίσω τους διαδέχεται η κίνηση των ζώων που τη σπάει και είναι αυτά, τελικά, που αναζητούν το αληθινό φως, αυτό της ελευθερίας, γιατί ενστικτωδώς το αναγνωρίζουν, όση συσκότιση κι αν επιβάλλεται γύρω τους.