Έτσι μας συστήνεται η Κάλια που ο ρόλος της είναι αυτός. Να ικανοποιεί τις παραγγελίες των πελατών του all inclusive ξενοδοχείου στο οποίο χρόνια τώρα εργάζεται κατά τη διάρκεια της τουριστικής σεζόν. Μία από τις/τους αναρίθμητες/ους πλέον εργάτριες/ες της τουριστικής βιομηχανίας που ως τέτοια έχει εμπορευματοποιήσει τη διασκέδαση και την ψυχαγωγία, καταφέρνοντας να δημιουργήσει ένα κοινό που έχει αποδεχτεί το είδος αυτό της διασκέδασης,  χωρίς καμία αντίσταση. 

Τζουκ μποξ αποκαλεί η Κάλια τον εαυτό της που όλα τα τραγουδά, όλα τα χορεύει. Από το ρώσικο τραγούδι "Μillion roses" που πρωτοερμήνευσε η Alla Pugacheva, που ο μύθος του παραπέμπει στον αυτοδίδακτο φτωχό γεωργιανό ζωγράφο Niko Pirosmani, όπου σύμφωνα με τους στίχους του τραγουδιού, πούλησε όλη την περιουσία του και αγόρασε χιλιάδες τριαντάφυλλα, αποθέτοντάς τα έξω από το παράθυρο της αγαπημένης του, έως τα "φιλάκια" που ερμήνευσε ο Λ. Πανταζής μία διασκευή τουρκικού τσιφτετελιού και έως τον κλασικό ντίσκο ύμνο "Yes sir, I Can Boogie" των Baccara, ένας αχταρμάς τραγουδιών που παραπέμπουν στον διαπολιτισμικό αχταρμά που αντικατέστησε την επικοινωνία και τη συνάντηση των ανθρώπων που σε κάποιες πολύ μακρινές εποχές ο τουρισμός ευνοούσε. 

"Yes sir, I can boogie", τραγουδάει η Κάλια και ναι, μπορεί να χορέψει τα πάντα μπορεί να κάνει ό,τι της ζητήσουν ό,τι της παραγγείλουν, αλλά η τραγικότητα του όλου, βρίσκεται στο ότι χρόνια τώρα κάθε μέρα διαπιστώνει ότι κανείς δεν της ζητάει κανείς δεν της παραγγέλνει. Ό,τι κάνει βρίσκεται στο πακέτο προσφοράς. Δεν αλλάζει...Χρόνια τώρα... 

Άραγε τι αναζητά ο Sir μέσα σε ένα all inclusive ξενοδοχείο; Και εδώ ο Sir δεν έχει φύλο.

Δεν έχει ταυτότητα. Είναι απλά ο πελάτης. Που πληρώνει τον διασκεδαστή . Τι πληρώνει

όμως; Τι ζητά από αυτόν; Πώς εναποθέτει την ατομική του διασκέδαση σε ένα πακέτο διακοπών που είναι απόλυτα προκαθορισμένο από τους άλλους; Τι αντλεί από μία επιβαλλόμενη απρόσωπη διασκέδαση που δεν υπάρχει ίχνος αλληλεπίδρασης σε αυτήν;

Αυτό το "τίποτα" της ανύπαρκτης επικοινωνίας είναι που τον μετατρέπει σε μία άμορφη μάζα, σε έναν όχλο, κάτι που εντείνει την προσωπική του μοναξιά, κάτι που τον κάνει ακόμη πιο βίαιο, ακόμη πιο αδιάφορο, ακόμη πιο ξένο προς τον ίδιο και φυσικά προς όλους και όλα. Κάτι που τον αποκτηνώνει.Τα αφεντικά όμως που βρίσκονται πάνω από τον πελάτη έχουν προβλέψει ώστε ο ίδιος να μην προλάβει να σκεφτεί. Η σκέψη και η συνειδητοποίηση του ποιος είμαι, τι κάνω, πώς με έχουν εγκλωβίσει έτσι, θα αποβεί εις βάρος του "πακέτου". Μέσα λοιπόν σε αυτό υπάρχει άφθονο αλκοόλ, άφθονα ναρκωτικά και άφθονα μπιτάκια. Είναι το άλλο πακέτο, η δικλείδα ασφαλείας μιας τουριστικής βιομηχανίας που συνθλίβει κάθε είδους ατομικότητα, κάθε είδους ανθρώπινη ανάγκη, κάθε είδους ανθρώπινη συμπεριφορά καταφέρνοντας να νεκρώσει τη διάθεση των ανθρώπων για επικοινωνία. 

Μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα της απεραντοσύνης των μοναχικών ανθρώπων των διασκεδαζόμενων και των διασκεδαστών η Κάλια δοκιμάζει τις αντοχές της που έχουν ένα όριο. Εκλιπαρεί για μία ανθρώπινη επικοινωνία, μεθά, κάνει σεξ και χορεύει ασταμάτητα ψάχνοντας μέσα στους εσωτερικούς της κλυδωνισμούς κάτι να την απαλλάξει από το τίποτα που υπάρχει μέσα της ,γύρω της, παντού. Ένας υπόγειος άρρητος σπαραγμός που τον καταλαβαίνουμε σταδιακά, κυρίως μέσω της εξωλεκτικής επικοινωνίας, της επικοινωνίας που γίνεται μέσω των παραστατικών κωδίκων τις χειρονομίες της, τις κινήσεις των ματιών της, τα νεύματά της, την ποιότητα της φωνής της. Και η Κάλια καταφέρνει να μας μεταδώσει απόλυτα μέσω αυτών των κωδίκων την κατάστασή της, χωρίς να μας μιλήσει για το παρελθόν της, χωρίς να μας μιλήσει σχεδόν καθόλου για την ίδια. Δε χρειάζεται. Άλλωστε "προτέρημα" των εργαζομένων για τα αφεντικά τους είναι να μην μιλούν. Να μην επικοινωνούν τις ανάγκες τους, τα προβλήματά τους, να μη διεκδικούν. Μέρος ενός πακέτου αποτελεί και η ίδια. Του πακέτου των εργαζόμενων στην τουριστική βιομηχανία, των δούλων που δουλεύουν ασταμάτητα χωρίς ωράρια, που ζουν σε τρώγλες, που ανέχονται τα βίτσια και τα καπρίτσια των πελατών για να έχουν στέγη χρήματα και τι; Τι άλλο; Τίποτα. Αυτό το "τίποτα" που πνίγεται και αυτό μέσα στο αλκοόλ τα ηρεμιστικά τα παυσίπονα. Εκεί που πνίγονται ο ιδρώτας του μόχθου και η μυρωδιά του πλαστικού, του ιλουστρασιόν, της ψεύτικης διασκέδασης, της ρουτίνας, αυτής της επαναλαμβανόμενης ρουτίνας που μεταδίδεται, πακέτο και αυτή, από γενεά σε γενεά. 

Όμως η Κάλια τολμά. Έρχεται αντιμέτωπη με αυτό το "τίποτα" του μέσα της και του έξω της. Και σπαράζει με το απόλυτο κενό που αντικρίζει, με την άβυσσο της μοναξιάς της, της δικής της και των άλλων. Και ο σπαραγμός της γίνεται ακόμη πιο βαθύς όταν ανακαλύπτει ψήγματα μιας άλλης κατάστασης στην οποία θα μπορούσε να βρίσκεται αν το τεράστιο χάσμα που άνοιξαν και ανοίγουν όλα τα καπιταλιστικά πακέτα προσφορών, δεν απομάκρυναν τόσο τους ανθρώπους. 

Ένα εξαιρετικό ψυχογράφημα ενός ανθρώπου που συνειδητοποιεί επώδυνα, που προσπαθεί να συναρμολογήσει τα στοιχεία μιας διαλυμένης προσωπικότητας που η λαίλαπα της τουριστικής εμπορευματοποίησης των πάντων αργά, αλλά μεθοδικά κατάφερε να αποσυναρμολογήσει. Ενός ανθρώπου που ο εσωτερικός του πόνος είναι πολύ πιο δυνατός ακόμη και από τον πιο δυσβάσταχτο εξωτερικό. 

Με μία σκηνοθετική ματιά που παραπέμπει σε έναν νεορεαλιστικό κινηματογράφο αλλά και με πολλά καινοτόμα στοιχεία αφήγησης, με συμβολισμούς όχι τόσο ξεκάθαρους στην ερμηνευτική τους απόδοση, αλλά που μας αγγίζουν βαθιά μέσα μας, αφήνοντας μας ελεύθερο το πεδίο να τους ερμηνεύσουμε με τον δικό του τρόπο ο καθένας μας, η Σοφία Εξάρχου αποσπά μία συγκλονιστική ερμηνεία από τη Δήμητρα Βλαγκοπούλου που μας καθηλώνει. 

Από τις ωραιότερες ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου που απέσπασε βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας στο Λοκάρνο και Χρυσό Αλέξανδρο (και βραβείο γυναικείου ρόλου επίσης), στο 64o Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.

Τη Ντέλια τη συναντάμε στην Ιταλία του 1946, ως μητέρα, σύζυγο, νύφη, σκληρά εργαζόμενη γυναίκα, μέσα σε μία βαθιά πατριαρχική οικογένεια, όπου η βία κατά των γυναικών αποτελεί μια κανονικότητα. Ο τυραννικός σύζυγός της, Ιβάνο, καθημερινά την χτυπάει και εκείνη ανέχεται τα πάντα μη αντιδρώντας, έχοντας συμβιβαστεί και δεχτεί και η ίδια βαθιά μέσα της, το αναπόδραστο από αυτή την κατάσταση. Ο παραλυτικός φόβος, που έχει κατακυριεύσει ολόκληρο το "είναι" της, που έχει εγγραφεί στο ασυνείδητό της, δεν την αφήνει να σκεφτεί, να προβεί σε περαιτέρω ενέργειες, που θα την βοηθήσουν να βγει από το καθημερινό κολαστήριο της οικογενειακής της ζωής. 

Σε μια Ιταλία που προσπαθεί να ορθοποδήσει μετά τον Πόλεμο, σε μια Ιταλία που μετά από δύο δεκαετίες φασιστικού καθεστώτος αναζητά τον δρόμο της δημοκρατίας, η Ντέλια, που ανήκει στην εργατική τάξη -των ανθρώπων που και αυτοί με τη σειρά τους αρχίζουν να διεκδικούν ό,τι τους στέρησε ο πόλεμος κι ο φασισμός- εξακολουθεί να ζει ακόμη στα βαθιά σκοτάδια της βίας, της ενδοοικογενειακής βίας που αποτελεί συνιστώσα της κοινωνικής και πολιτικής βίας, απόρροια φασιστικών καθεστώτων που έκαναν την επέλασή τους, όχι φυσικά μόνο στη χώρα αυτή. 

Στη Ντέλια θα συναντήσουμε όλα τα πρόσωπα των κακοποιημένων γυναικών και της δικής της γενιάς, αλλά και των επόμενων, φτάνοντας δυστυχώς ως και τη σημερινή, των γυναικών που εξακολουθούν να κακοποιούνται, που εξακολουθούν να παραμένουν δέσμιες στη βία που ασκείται πάνω τους. Την ενδοοικογενειακή, την κοινωνική, την πολιτική. Τις γυναίκες που αν τις ρωτήσεις γιατί δεν φεύγουν θα σου απαντήσουν αυτό που απαντά και η Ντέλια: "Γιατί δεν έχουν πού να πάνε". Και το "δεν έχω πού να πάω" κρύβει μέσα του αυτόν τον βαθύτερο φόβο για το άγνωστο, που υπάρχει έξω από την πόρτα του σπιτιού τους, αφού το "έξω" δεν διαφέρει και τόσο από το "μέσα". 

Το πολυσύνθετο θέμα της ενδοοικογενειακής βίας επιβάλλεται να αναλύεται κάτω από το πρίσμα της γενικότερης βίας και της γενικότερης ανοχής αυτής, σε όλους τους τομείς που έχουν να κάνουν με τα εργασιακά δικαιώματα, με την προστασία των γυναικών που δεν έχουν κανέναν οικονομικό πόρο, με την ύπαρξη των δομών που θα ενδυναμώνουν αυτές τις γυναίκες και προχωρώντας παραπέρα, με την ύπαρξη ενός κράτους και μιας πολιτικής που βασικά και κύρια θα θέτει ως πρωταρχικό μέλημά της, την παροχή προστασίας και ασφάλειας σε κάθε μέλος αυτής της κοινωνίας που θα πρέπει να αντιμετωπίζεται ισότιμα. 

Τα παραπάνω ζητήματα τίθενται στην ταινία. Και τίθενται με έναν τρόπο που το θύμα της ενδοοικογενειακής βίας δεν παρουσιάζεται ηδονοβλεπτικά μέσα από την κάμερα. Οι σκηνές βίας παρουσιάζονται μέσα από χορογραφημένα μιούζικαλ, όχι φυσικά για να μειωθεί ο βαθμός των ανεξίτηλων και βαθιά τραυματικών καταστάσεων που προκαλούνται στο θύμα, αλλά για να στρέψουν το βλέμμα του θεατή προς τα αίτια πρόκλησης αυτής, καθώς και προς το άτομο που υφίσταται τη βία, και να μας κάνουν να νιώσουμε τη γυναίκα μέσα από το βλέμμα, τη ματιά και τον λόγο της ίδιας. Η κάμερα της Πάολα Κορτελέζι, προσπαθεί να μας φέρει στη γυναικεία θέση θέασης της κατάστασης, όχι μέσα από την ταύτιση ούτε μέσα από τα δομημένα στερεότυπα της πατριαρχίας, που πολλές φορές και η ίδια η κινηματογραφική λειτουργία επανεγγράφει στο ασυνείδητό μας, κάνοντάς μας να βλέπουμε τη γυναίκα μέσα από μια ανδρική ματιά. Γιατί εδώ μπαίνει και ένα άλλο ζητούμενο. Πόσο εκπαιδευμένοι είμαστε να αντικρίζουμε τη γυναίκα, αλλά και το κάθε άτομο που βρίσκεται σε εξαρτησιακή σχέση με τον βασανιστή του, όταν στη σχέση αυτή εμπλέκονται όχι μόνο τα ιδιοσυγκρασιακά στοιχεία του θύματος, αλλά και οι ευρύτεροι κοινωνικοί και πολιτικοί παράγοντες που συμβάλλουν καθοριστικά στο να βρεθεί το άτομο ανήμπορο και αδύναμο στη θέση του θύματος. Πόσο εκπαιδευμένοι είμαστε να αναγνωρίζουμε τις καταστάσεις που βιώνει το θύμα μέσα σε αυτό το πλαίσιο εξάρτησης. 

Με απόλυτο σεβασμό στα αναρίθμητα θύματα γυναικών που οι συνθήκες δεν τους επέτρεψαν τη μεγάλη απόδραση, η ταινία αποτίνει έναν φόρο τιμής προς αυτές τις γυναίκες που δεν ακούστηκαν, που δεν βοηθήθηκαν, που εγκλωβίστηκαν και παρέμειναν εγκλωβισμένες στα σκοτάδια της κοινωνίας, που δεν φρόντισε να φωτίσει τις ζωές αυτών των γυναικών και να αναδείξει το μεγαλείο του τεράστιου ψυχικού τους αποθέματος, του να υπομείνουν τη βαναυσότητα, προστατεύοντας τα παιδιά τους που θεωρούσαν τους αδύναμους κρίκους της οικογένειας, μη συνειδητοποιώντας και οι ίδιες, ότι η παραμονή σε ένα βίαιο περιβάλλον καμία προστασία και ασφάλεια σε κανέναν δεν μπορεί να παράσχει. Σε εκείνες τις γυναίκες που ούτε και οι ίδιες συνειδητοποίησαν τη δύναμή τους και δυστυχώς αφέθηκαν στη χειραγώγηση του δυνάστη τους.