Στο πέρασμα των χρόνων και με τις μεταβολές των αμερικανικών αξιών όπου τα δικαιώματα του πολίτη αρχίζουν να αναγνωρίζονται και οι Ινδιάνοι να μην θεωρούνται οι κακοί της ιστορίας, αλλά ένας λαός που έχει δικαιώματα σε αυτόν τον πλανήτη, οι κινηματογραφικοί δημιουργοί θέλησαν να αποκαταστήσουν τη φήμη αυτού του λαού δημιουργώντας ταινίες όπου ο Ινδιάνος δεν είναι ο κακός αλλά το θύμα μιας λυσσαλέας πολιτικής που όλη της η ιδεολογία στηρίζεται , απλά και μόνο στο κυνήγι του χρήματος. Έτσι το γουέστερν αρχίζει σταδιακά να μετεξελίσσεται φτάνοντας τελικά σε ταινίες που απομακρύνονται πολύ από το κλασικό είδος του γουέστερν και όπου η αναθεωρητική ματιά του εκάστοτε δημιουργού προσδίδει άλλες διαστάσεις και μορφές στο είδος αυτό. 

Ταυτόχρονα, η γκαγκστερική ταινία αντλεί την έμπνευσή της από τα αστυνομικά δελτία του τύπου. Η διήγησή της υιοθετεί γραμμικά μία αφηγηματική δομή στην οποία περιλαμβάνεται ένα βασικό υποείδος: Η βιογραφία ενός γκάγκστερ που περικλείει την άνοδο και την πτώση του. Μόνο που στις ταινίες αυτού του είδους, ο γκάγκστερ δεν είναι ένας απομονωμένος άνθρωπος αλλά τον συνδράμουν διάφοροι ειδικοί στην απάτη, δικηγόροι, γιατροί, διεφθαρμένοι αστυνομικοί και ένα σύνολο ανθρώπων του υποκόσμου.

Τα δύο παραπάνω είδη συνθέτει αριστοτεχνικά ο Σκορσέζε, παραδίδοντάς μας ένα επικό έργο στο οποίο διατηρεί τους κώδικες του γουέστερν και της γκανγκστερικής ταινίας κάτω όμως από την κριτική ματιά του δημιουργού που δεν παρασύρεται από τη θεαματικότητα των σκηνών που χαρακτηρίζουν τα δύο είδη, αλλά που σκιαγραφεί προσεχτικά τρεις χαρακτήρες ανθρώπων που ο καθένας κουβαλά ένα κομμάτι της ιστορίας της Αμερικής απεικονίζοντας όλο το ιστορικοπολιτικό πλαίσιο μέσα από το οποίο το έθνος αυτό απέκτησε σάρκα και οστά. 

Μέσα σε ένα εντελώς αναθεωρητικό πλαίσιο χρησιμοποιώντας τους κώδικες του γουέστερν (κατάκτηση της δύσης και του ορυκτού της πλούτου, αμερικανική μεθόριος, ανοιχτή ύπαιθρος, η οποία εδραιώνει τη στενή σχέση των Ινδιάνων και του τόπου- λιβάδι , έρημος ,ποτάμι δάσος- αστικοποίηση της περιοχής με την εγκατάσταση των λευκών εποίκων, τρένο, τράπεζες, φάρμες, εκκλησία) αλλά και τους κώδικες της γκανγκστερικής ταινίας που συγκλίνουν σε κάποια σημεία με αυτούς του γουέστερν (όπως το αστικό σκηνικό , οι σταθμοί, τα εστιατόρια οι δημόσιοι χώροι, τα δωμάτια ξενοδοχείων)ο Σκορσέζε διαμορφώνει την κινηματογραφική του αφήγηση αντιστρέφοντας τα κλασικά στερεότυπα των δύο κινηματογραφικών ειδών. Οι φόνοι δεν διαπράττονται πλέον στα σαλούν και ο αρχιγκάνγκστερ δεν έχει τη μορφή του σκοτεινού ήρωα με την καπαρντίνα και το καπέλο, αλλά αποτελεί σύμβολο κοινωνικής καταξίωσης που κατέχει περίοπτη θέση. Είναι ο λευκός έποικος που μας θυμίζει πολύ τον «καλό» καουμπόι που έρχεται να επιβάλλει την τάξη στην άγρια δύση... Αλλά καθόλου καλός δεν είναι...

Με τον τρόπο αυτό ο Σκορσέζε επαναφέρει στην επιφάνεια όλο αυτό το αφήγημα που η κινηματογραφική βιομηχανία του Χόλιγουντ προσπάθησε να εδραιώσει, ενώ ταυτόχρονα χαράζει μία άλλη οπτική θέασης διατηρώντας τα κινηματογραφικά στοιχεία των ειδών, αποδεικνύοντας μας ότι οι μεγάλοι σκηνοθέτες δεν είναι αυτοί που γνωρίζουν μόνο τα μέσα της τέχνης του κινηματογράφου, αλλά αυτοί που χρησιμοποιούν τα μέσα αυτά προκειμένου να θέλξουν το κοινό προς τον δύσκολο δρόμο, τον απαλλαγμένο από ιδεοληψίες και προπαγανδιστικούς μηχανισμούς, αυτόν που οδηγεί στην εξερεύνηση της αλήθειας. 

Το ποιος τελικά είναι ο καλός και ποιος ο κακός στην ιστορική πορεία της ανθρωπότητας , ή για την ακρίβεια τα κίνητρα που οδηγούν στη διαμόρφωση των συμπεριφορών μπορεί να αναζητηθούν, όταν το πλαίσιο στο οποίο στήνεις την ταινία σου δεν στηρίζεται στο όραμα μιας ψευδαίσθησης- είτε πρόκειται περί ατομικής ψευδαίσθησης ενός δημιουργού είτε ενός λαού- αλλά στα πραγματικά γεγονότα της εκάστοτε εποχής. Γιατί ο πιο ανελέητος κριτής και αυτός που απογυμνώνει τα τραγικά λάθη του ανθρώπου στην ιστορική του διαδρομή είναι η ίδια η ιστορία. Και αυτό ο Σκορσέζε δείχνει να το γνωρίζει. 

Στηρίζει την ιστορία του στο βιβλίο του δημοσιογράφου- συγγραφέα David Grann, που γράφτηκε ύστερα από μια μακροχρόνια και ενδελεχή έρευνα εξιχνίασης εκατοντάδων εγκλημάτων που έλαβαν χώρα στη δεκαετία του 1920 εις βάρος των Οσέιτζ. Μιας ινδιάνικης φυλής, τα μέλη της οποίας στην προαναφερθείσα δεκαετία διέθεταν το μεγαλύτερο κατά κεφαλήν εισόδημα στον κόσμο, εξαιτίας του πετρελαίου που ανακαλύφθηκε στην περιοχή τους.

Βρισκόμαστε κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 1920 όπου η πολιτική της κυβέρνησης των ΗΠΑ απέναντι στις φυλές των Ινδιάνων, περιελάμβανε την εξόντωση όσων αντιστέκονταν , τον χωροταξικό περιορισμό τους αποσπώντας τους τα εδάφη που κάποτε κατοικούσαν, καθώς και την βίαιη αφομοίωσή τους. 

Οι Οσέιτζ, ήταν μια φυλή των Ινδιάνων που φυσικά δεν θα μπορούσαν να ξεφύγουν από την παραπάνω πολιτική. Μόνο που η φυλή αυτή είχε την τύχη, ή μάλλον την ατυχία η κατανεμημένη γη στην περιοχή της Οκλαχόμα που τους παραχωρήθηκε, να διαθέτει έναν τεράστιο υπόγειο ορυκτό πλούτο. Και είχαν επίσης την τύχη- ατυχία να διαθέτουν μια παραπάνω διαπραγματευτική ισχύ με δεδομένο ότι οι λευκοί αξιωματούχοι θέλοντας να μετατρέψουν την Οκλαχόμα σε πολιτεία, ήθελαν να αποφύγουν τα οποιοδήποτε εμπόδια θα μπορούσαν να προβάλλουν οι ιδιοκτήτες Ινδιάνοι της κατανεμημένης γης. Για τον λόγο αυτό, οι Οσέιτζ πέτυχαν να περάσουν μέσα στους όρους κατάτμησης της γης τους έναν που την εποχή εκείνη φαινόταν μάλλον παράξενος. «Το πετρέλαιο, το αέριο ή άλλα ορυκτά που καλύπτονται από τη γη αποτελούν ιδιοκτησία της φυλής των Οσέιτζ» 

Πάνω σε αυτό το ιστορικό πλαίσιο χτίζεται η ταινία του Σκορσέζε. Εδώ ,δεν έχουμε Ινδιάνους που παλεύουν για την περιφρούρηση της ιδεολογίας που θέλει τους ανθρώπους αυτούς να αγωνίζονται για τη διατήρηση ενός πολιτισμού όπου δεν υπάρχουν ιδιοκτησιακά καθεστώτα και όπου η γη ανήκει σε όλους και ο σεβασμός απέναντι σε αυτά που μας προσφέρει είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την αρμονική συνύπαρξη όλων των πολιτισμών. Σε αυτό τον αγώνα έχουν ήδη ηττηθεί. Πλέον μεταφερόμαστε στο πλαίσιο που οι λευκοί έποικοι επιβάλλουν. Αυτό της διεκδίκησης της ατομικής ιδιοκτησίας. Και εδώ ο αγώνας είναι εξίσου άνισος με τον προηγούμενο. Γιατί για ακόμη μία φορά, οι λευκοί έποικοι γνωρίζουν και διαθέτουν πολύ καλά τα μέσα της επιβολής τους. Αυτή τη φορά το δυνατό τους «όπλο» είναι το δέλεαρ της ιδιοκτησίας και του ατομικού πλουτισμού.

Ο Χέιλ, - ο θείος (τον υποδύεται ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο) ενσαρκώνει τον αρχιγκάνγκστερ της περιοχής που έχει ανακαλύψει τον τρόπο απόσπασης της ιδιοκτησίας. Και το κάνει χρησιμοποιώντας όλες τις αδίστακτες γκανγκστερικές μεθόδους απόσπασης αυτής. Διαφθορά, δωροδοκίες , φόνους.

Ο Ερνεστ Μπέρκχαρτ ( Λεονάρντο Ντι Κάπριο) ενσαρκώνει τον λευκό ήρωα που κυνηγάει το αμερικανικό όνειρο εκεί στην άγρια δύση όπου ο λευκός άνδρας θεωρώντας δεδομένη την ανωτερότητά του έχει έρθει να κατακτήσει. Να επιβάλλει τον νόμο της ανομίας. Δεν έχει ταυτότητα. Διαμορφώνει την ταυτότητά του μέσα από τις συνθήκες και τους όρους που καθιστούν δυνατή την πραγμάτωση αυτού του ονείρου και που με τη σειρά τους καθορίζονται από τον αρχιγκάνγκστερ της περιοχής- τον Χέιλ στην προκειμένη.

Και η Μόλυ (Λίλι Γκλάντστοουν) η Ινδιάνα της φυλής Οσέιτζ, βρίσκεται ανάμεσα σε δύο πολιτισμούς, αλλά βαρύνουσα θέση στη διαμόρφωση της δικής της ταυτότητας έχει το ινδιάνικο αίμα που ρέει μέσα της, αυτό που φέρει τα στοιχεία μιας άλλης θεώρησης και οπτικής των πραγμάτων μακριά από οικονομικά συμφέροντα, εστιασμένης στις σχέσεις των ανθρώπων και στην ομορφιά που μπορείς να αντλήσεις απ΄αυτές, όταν αυτές καθορίζονται όχι από το τι ιδιοκτησιακά ανήκει στον καθέναν, αλλά από αυτό που σου προσφέρει η ίδια η φύση και η αρμονική συμβίωση με αυτή. Ανθίσταται σε αυτό που η κοινωνία της, η φυλή της δεν κατάφερε να αντισταθεί. Στους πρίγκιπες- βαρόνους του καπιταλισμού. Σε αυτούς που η φυλή της παρασυρμένη από τον ορυκτό της πλούτο, νόμισε ότι μπορεί να μοιραστεί μαζί τους ανοίγοντάς τους τον δρόμο να εισβάλλουν στην περιοχή τους και να λεηλατήσουν τα πάντα. 

Ο Σκορσέζε, αποσπώντας εξαιρετικές ερμηνείες από τους παραπάνω ηθοποιούς, δημιουργεί μία ταινία προσδίδοντάς της επικές διαστάσεις που μέσα σε αυτές συνυπάρχει το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής με την ανηθικότητα, τη σκληρότητα και την ποταπότητα των πράξεων στις οποίες ο άνθρωπος μπορεί να οδηγηθεί. Και οι λόγοι που μπορεί να οδηγηθεί σε αυτές βρίσκονται στις δύο προτάσεις, που ο σοφός Ινδιάνος της φυλής αναφέρει σε μία σκηνή της ταινίας: «Σε αυτό τον πλανήτη δεν ήρθαμε για να ζήσουμε πλούσια, αλλά απλά για να ζήσουμε!» 

Γιατί η σοφία βρίσκεται στην απλότητα που δυστυχώς, πάντα μας διαφεύγει...

Η Σάντρα είναι μια Γερμανίδα συγγραφέας, αρκετά πετυχημένη που ζει με τον σύζυγό της, τον Σάμουελ, στα νοτιοανατολικά της Γαλλίας σε ένα απομονωμένο οικογενειακό σαλέ, κάπου στις χιονισμένες γαλλικές Άλπεις. Ο Σάμουελ είναι Γάλλος και διδάσκει λογοτεχνία σε ένα σχολείο που βρίσκεται στην πόλη Γκρενόμπλ και ο ίδιος συγγράφει, αλλά δεν έχει καταφέρει να ολοκληρώσει το πρώτο του μυθιστόρημα που τον ταλαιπωρεί για αρκετά χρόνια. Ο Σάμουελ και η Σάντρα έχουν έναν μικρό γιο, τον Ντάνιελ, ο οποίος έχει χάσει το μεγαλύτερο μέρος της όρασής του από ένα ατύχημα που του συνέβη όταν ήταν πολύ μικρός. Μια μέρα, καθώς ο μικρός τους γιος επιστρέφει από την καθημερινή βόλτα με τον σκύλο του, βρίσκει τον πατέρα του νεκρό στο χιόνι. Οι υποψίες σύντομα θα στραφούν προς την μητέρα του τη Σάντρα, που θα κατηγορηθεί και επίσημα για τη δολοφονία του συζύγου της, αφού ήταν το μοναδικό πρόσωπο που βρισκόταν εκείνη την ώρα στο σπίτι.
Η πρώτη σεκάνς της ταινίας μας εισαγάγει στην ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα που επικρατεί στο απομονωμένο, σε ένα ειδυλλιακό περιβάλλον, σπίτι του ζευγαριού. Μία νεαρή δημοσιογράφος παίρνει συνέντευξη από τη Σάντρα. Η δεύτερη όμως δείχνει να μην ενδιαφέρεται για τη συνέντευξη καθαυτή. Σαν να αναζητά τους κώδικες επικοινωνίας που θα την βοηθήσουν να εξωτερικεύσει μια βαθύτερη ανάγκη επαφής με τους ανθρώπους. Σαν να προσπαθεί να μοιραστεί τη μοναξιά της, ζητώντας ταυτόχρονα απεγνωσμένα βοήθεια να ξεφύγει από αυτή. Οι φωνές όμως αυτές που ακούγονται σαν να αναζητούν μία βοήθεια, σβήνονται σιγά σιγά από τους ήχους της μουσικής του πάνω ορόφου όπου βρίσκεται ο σύζυγός της. Μιας μουσικής που όλο και δυναμώνει, σαν να θέλει να σκεπάσει με το χαρωπό μουσικό της μοτίβο όλο τον μπερδεμένο συναισθηματικό κόσμο του ακροατή της και σαν να θέλει ο ίδιος, αυξάνοντας διαρκώς την έντασή της να πνίξει μέσα σε αυτήν ό,τι τον καταπιέζει, ό,τι δεν μπορεί να εκφράσει με λόγια και με τη φυσική του παρουσία. Σαν να θάβει μέσα της η μουσική αυτή, που επαναλαμβάνεται σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, τα μυστικά μιας σχέσης που πολλά από αυτά θα παραμείνουν θαμμένα στη μουσική συγχορδία, όπου στην πλήρη αρμονία της θα αντιπαρατεθεί η απουσία της εναρμόνισης μιας σχέσης που το ολέθριο τέλος της εγκαλούμαστε να διερευνήσουμε. Αναζητώντας τη λύση του μυστηρίου της πτώσης του Σάμουελ, σιγά σιγά ανακαλύπτουμε την πτώση και τη διάλυση μιας σχέσης που φαινομενικά υφίσταται, αλλά που έχει αρχίσει να φθίνει από πολύ καιρό.
Παρακολουθώντας τη δίκη και ακούγοντας έναν ηχογραφημένο διάλογο του ζευγαριού, τα ερωτήματα που ανακύπτουν είναι πολλά. Ένας ηχογραφημένος αποκαλυπτικός διάλογος που φέρνει στη φόρα τη συγκρουσιακή σχέση ενός ζευγαριού, με ποιο τρόπο μπορεί να λειτουργήσει καταλυτικά στην ανάδειξη της αλήθειας αυτού που τελικά συνέβη; Μπορεί να οδηγήσει τους δικαστές αλλά και εμάς που παρακολουθούμε τη δίκη στη λήψη της σωστής απόφασης; Ο λόγος για τον οποίο έχει ηχογραφηθεί ο διάλογος και μάλιστα εν αγνοία του ενός από τους δύο συνδιαλεγόμενους παίζει ρόλο στην απόφαση που τελικά θα παρθεί; Η σκοπιμότητα της ηχογράφησης αγγίζει συνειδησιακά τους κριτές; Μας απασχολούν άραγε αυτά τα ερωτήματα; Η απλά ακούμε παραβλέποντας τη σφαιρική εικόνα που ούτως ή άλλως δεν έχουμε και παρ όλη την έλλειψή της επιδιώκουμε να οδηγήσουμε τους εαυτούς μας στη σιγουριά μιας άποψης; Τα ελλειπτικά στοιχεία που αγνοούμε, αν τα γνωρίζαμε μπορεί να μας οδηγούσαν σε εντελώς διαφορετικές σκέψεις και συμπεράσματα; Τι είναι αυτό τελικά που μας δημιουργεί την ανάγκη να θέλουμε να είμαστε σίγουροι για την άποψή μας;
Σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, η σκηνοθέτης Ζιστίν Τριέ μας βάζει στο παιχνίδι να εξερευνήσουμε το κατά πόσο εύκολο είναι να κρίνουμε, αλλά και πόσο δύσκολο ταυτόχρονα είναι να εμπιστευθούμε την κρίση μας, αφού δεν μας αποκαλύπτει τα αντικειμενικά στοιχεία πάνω στα οποία θα μπορέσουμε με τη σειρά μας να στοιχειοθετήσουμε μία αμερόληπτη κρίση. Εικάζουμε μόνο και ταυτόχρονα αμφιβάλλουμε, γιατί πραγματικά στοιχεία δεν έχουμε. Και ίσως εκνευριζόμαστε και λίγο γιατί η αλήθεια δεν αποκαλύπτεται. Βλέπουμε αποσπασματικά κομμάτια αυτής και παρόλα αυτά ενδόμυχα ακόμη και με τα λίγα που αποκαλύπτουμε θέλουμε, αδημονούμε ως δια μαγείας να αποκαλυφθεί ο ένοχος. Γιατί; Ποια εσωτερική λύτρωση αναζητούμε; Σε τι θα μας βοηθήσει η αποκάλυψη των πραγματικών γεγονότων; Και το μεγάλο διακύβευμα βρίσκεται στο εξής: Αν μάθουμε τα πραγματικά γεγονότα θα έχουμε καταλάβει τα αίτια που οδήγησαν σε αυτά; Ή θα εικάσουμε, κατά τον βολικό στερεοτυπικό τρόπο που έχει μάθει να σκέφτεται ο καθένας μας, μέσα από τις εγκαθιδρυμένες αντιλήψεις μας, αλλά και τις προσωπικές εμπειρίες που έχουν συντελέσει στην εγκαθίδρυση των αντιλήψεων αυτών και που ταυτόχρονα θολώνουν την ανάγνωση και επεξεργασία των γεγονότων που συμβαίνουν έξω από εμάς; Ποια βαθιά σκοτεινή δύναμη μέσα μας, μας ωθεί στο να θέλουμε να τελειώσει η ιστορία με την αποκάλυψη του θύτη;
Όσο περισσότερο βαθαίνει η ιστορία της σχέσης των δύο πρωταγωνιστών, τόσο βγαίνουν στην επιφάνεια οι κρυμμένες αλήθειες δύο ανθρώπων που ζουν στους δικούς τους κλειστούς κόσμους. Με ιδιαίτερη σκηνοθετική μαεστρία καθώς και με τα υπέροχα κινηματογραφικά της πλάνα, η Ζιστιέ μας βάζει και εμάς σε αυτούς τους κόσμους. Και εκεί αναγνωρίζουμε δικές μας εσωτερικές συγκρούσεις και δικές μας καταστάσεις. Αλλά φοβόμαστε την ταύτιση. Θέλουμε να κρατήσουμε μακριά την ιστορία από εμάς, να την αναγάγουμε σε ένα δικαστικό θρίλερ όπου οι πρωταγωνιστές του είναι σκοτεινοί τύποι ανθρώπων μακριά πολύ και έξω από τον δικό μας κόσμο. Αλλά η σκηνοθέτιδα δεν μας κάνει τη χάρη. Αναστρέφει τα περιστατικά και μας καλεί όχι μόνο να κρίνουμε αλλά να κριθούμε, θυμίζοντάς μας το μπεργκμανικό μήνυμα που εξέπεμπε η Μόνικα, η ηρωίδα του μεγάλου Σουηδού σκηνοθέτη στο «Καλοκαίρι με τη Μόνικα» όπου με το βλέμμα της στραμμένο στον θεατή ήταν σαν να τον ρωτούσε: «Ποιος είσαι εσύ που θα με κρίνεις;».
Μπερδεμένοι στους χαοτικούς τους κόσμους δύο άνθρωποι που αγαπήθηκαν, που γοήτευσε ο ένας τον άλλον και που βρέθηκαν εγκλωβισμένοι στα δίκτυα της συζυγικής ζωής, όπου το πρακτικό μέρος αυτής και η διαχείριση της δύσκολης καθημερινότητας αργά, αλλά σταθερά τους απομακρύνει φέρνοντας στην επιφάνεια πτυχές του χαρακτήρα και της προσωπικότητάς τους που ο ένας αγνοούσε για τον άλλο. Ο πιο αντικειμενικός κριτής σε όλη αυτή την ιστορία, η ματιά του παιδιού, του Ντάνιελ. Κατανοεί αυτό που εμείς παραβλέπουμε στην κρίση μας. Αναγνωρίζοντας και αποδέχοντας ότι δεν μπορεί να έχει σφαιρική και πλήρη θεώρηση όλων των γεγονότων, επιλέγει να κρίνει τα όσα συμβαίνουν γύρω του, όχι εκ του αποτελέσματός τους, αλλά αναζητώντας τους λόγους, τα αίτια των δυνάμει πράξεων. Όταν δεν μπορεί να ερμηνεύσει συναισθηματικά και λογικά τις δυνάμει στάσεις και συμπεριφορές, τότε απορρίπτει και την πιθανότητα να συνέβησαν. Η πιθανότητα όμως ποτέ δεν καταρρίπτεται. Πάντα υπάρχει. Πάντα ελλοχεύει. Η απόρριψή της απλά βοηθά τη ζωή να προχωρά. Και ο χρόνος είναι αυτός που είτε αποδυναμώνει αυτή την πιθανότητα είτε την επαναφέρει κάποτε στην επιφάνεια.
Μία ταινία που εξακολουθείς να τη σκέφτεσαι για πολύ μετά την έξοδο από την αίθουσα, που θέλεις να την ξαναδείς γιατί δεν είσαι σίγουρη ή σίγουρος για την άποψή σου, αλλά και που όταν την ξαναβλέπεις πάλι δεν σιγουρεύεσαι. Μία ταινία που όσο τη σκέφτεσαι και τη συζητάς, όλο και καινούριες σκέψεις σου γεννιούνται, που είτε συμπληρώνουν είτε καταρρίπτουν τις προηγούμενες. Και δεν καταλήγεις τελικά πουθενά, αλλά νομίζω ότι και όλη η ομορφιά της ταινίας συμπυκνώνεται ακριβώς σε αυτό: Στη συνειδησιακή επίγνωση ότι δεν είναι απαραίτητο πάντα να καταλήγουμε κάπου. Ο δρόμος της αναζήτησης είναι ίσως η πιο «σίγουρη κατάληξη».
Υποκλινόμαστε στην ερμηνεία της Σάντρα Χίλερ που φέρνει εις πέρας τον δύσκολο ρόλο να μας πείσει όχι για την ενοχή ή την αθωότητα της, αλλά για τον κίνδυνο που εγκυμονεί η εμμονή στις βεβαιότητές μας.

•  "Η καθώσπρέπει κοινωνία καταστρέφει την ψυχή" - Poor Things | EDITORIAL
•  Περασμένες Ζωές της Σελίν Σονγκ | EDITORIAL
• Στο Γραφείο Καθηγητών του Ιλκέρ Τσατάκ | EDITORIAL
  
• Είναι οι «Συνάδελφοι ηρωικοί οικοδόμοι...» Οι δικοί μας ήρωες! | EDITORIAL
• Το Μπλε Καφτάνι της Μαριάμ Τουζανί | EDITORIAL 
• "The Whale" του Ντάρεν Αρονόφσκι | EDITORIAL
• Πίσω από τις Θημωνιές | EDITORIAL
  
• "Close" του Λούκας Ντοντ | EDITORIAL
• Τα πνεύματα του Ινισέριν του Μάρτιν ΜακΝτόνα | EDITORIAL
  
• "Με αξιοπρέπεια" του Δημήτρη Κατσιμίρη
• "Τέρμα τα ψέματα" - The Batman | EDITORIAL
• Another Round | EDITORIAL
• Οι ταινίες μου: Requiem for a Dream | EDITORIAL
• Οι ταινίες μου: Bram Stoker’s Dracula | EDITORIAL
• "I used to think that my life was a tragedy, but now I realize, it’s a comedy" - Joke