Ένα παροξυσμικό όνειρο αναδύεται από τα βάθη της φιλμογραφίας του Κισλόφσκι και ξυπνά τον καταδικασμένο Ιρανό σκηνοθέτη Σοχράμπ που, καθώς του απαγορεύεται να γυρίζει ταινίες, περνά τις μέρες του σε ένα συνοικιακό καφέ. Το αίτημα, ωστόσο, μιας νεαρής να παρουσιάσει την περφόρμανς της στο μαγαζί θα σημάνει νέους μπελάδες, τόσο για τον ήδη ταλαιπωρημένο του γάμο όσο και για τις τεταμένες σχέσεις του με τις αρχές που τον πιέζουν να δώσει "ζουμερές' πληροφορίες αν θέλει να πέσει στα μαλακά. Μέσα από μια ευφάνταση απόπειρα αυτοβιογραφίας, ο σκηνοθέτης μάς καλεί να δοκιμάσουμε ένα νέο και αναμφίβολα ασυνήθιστο χαρμάνι του ιρανικού σινεμά, αφήνοντας μια επίγευση σαρδόνιας στηλίτευσης του βαθιά οπισθοδρομικού και ανελεύθερου καθεστώτος της πατρίδας του. Αθεράπευτα σινεφιλικό δράμα δωματίου, με επίκεντρο έναν ήρωα ζεν και ασυμβίβαστο που παραπέμπει στον Νάνι Μορέτι, και αιχμή του δόρατος το χιούμορ απέναντι σε ό,τι είναι συστημικά παράλογο.

Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο 64ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.

Ο Ναβίντ Μιχαντούστ είναι ανεξάρτητος Ιρανός σκηνοθέτης. Ξεκίνησε την επαγγελματική του δραστηριότητα το 1999 και μετρά περισσότερα από 20 χρόνια εμπειρίας στον χώρο του κινηματογράφου και της τηλεόρασης, όπου έχει εργαστεί ως σκηνοθέτης, βοηθός σκηνοθέτη και σεναριογράφος σε διάφορες τηλεοπτικές σειρές και ταινίες.

 

 

Η ταινία, η οποία είναι εμπνευσμένη από αληθινά γεγονότα, περιστρέφεται γύρω από μια έφηβη που ονομάζεται Φάρχα που είδε σιωνιστές πολιτοφυλακές να σκοτώνουν την οικογένειά της κατά τη διάρκεια της Νάκμπα (Ημέρα της Καταστροφής). Η λέξη Νάκμπα κυριολεκτικά μεταφράζεται ως "Η Καταστροφή" και χρησιμοποιείται για να περιγράψει γεγονότα γύρω από την ίδρυση του Ισραήλ, όταν περισσότεροι από 700.000 Παλαιστίνιοι είτε εκδιώχθηκαν είτε εγκατέλειψαν τα σπίτια τους για να ανοίξουν τον δρόμο για το νέο κράτος. Είναι ένας όρος που χρησιμοποιείται επίσης για να περιγράψει τη βία κατά του παλαιστινιακού αραβικού πληθυσμού κατά την περίοδο της βρετανικής κυριαρχίας στην Παλαιστίνη, η οποία επεκτάθηκε από το 1917 έως το 1948.

Η ταινία Farha επαινείται κυρίως λόγω της ακριβούς απεικόνισης της βίας που βίωσαν οι Παλαιστίνιοι κατά τη δημιουργία του Ισραήλ το 1948.

Το ντοκιμαντέρ "Η Μητέρα του Σταθμού" της Κωστούλας Τωμαδάκη, ακολουθεί τη ζωή εκείνων των "αόρατων" γυναικών που ένα βράδυ πήραν το τρένο και έφυγαν μετανάστριες από τα φτωχά χωριά της Ελλάδας για Γερμανία τις δεκαετίες του '60 και του '70, αναζητώντας μία καλύτερη ζωή.