Η παρουσία μας στο Φεστιβάλ ήταν διαδικτυακή, καθώς δεν είχαμε τη δυνατότητα να παραβρεθούμε στις αγαπημένες μας αίθουσες. 

Ξεκινήσαμε με την ταινία Φλέβα χρυσού / Mother Lode. Μια ταινία του Ματέο Τορτόνε που κέρδισε το βραβείο Eurimages Lab Award (Αγορά Work In Progress, Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 2019), και μας άρεσε πολύ. Ο Χόρχε εγκαταλείπει την επιχείρηση μοτο-ταξί που διατηρεί στα προάστια της Λίμα μαζί με την οικογένεια του, για να αναζητήσει την τύχη του ως μεταλλωρύχος στο ψηλότερο και πιο επικίνδυνο χρυσωρυχείο των Άνδεων στο Περού. Αφήνει πίσω του την οικογένεια του ψάχνοντας να βρει μια ευκαιρια για να μπορέσει να μεγαλώσει την κόρη του. Κυνηγάει το όνειρο για μια καλύτερη ζωή οπως και άλλοι Περουβιανοί οι οποίοι δεν εγκαταλείπουν τα όνειρα τους. Θαμμένη κάτω από έναν παγετώνα στο βουνό, η Λα Ρινκονάδα είναι η "πιο κοντινή πόλη στον ουρανό". Φιλοξενεί χιλιάδες εποχιακούς εργάτες όπως ο Χόρχε, που αναζητούν μια ευκαιρία και μια καλύτερη ζωή. Εδώ ξεκινά ένα ταξίδι γεμάτο οιωνούς, κατά το οποίο η πραγματικότητα εμπλέκεται με τη μαγεία και ο μύθος του πλούτου βασίζεται σε μια θυσία: κάθε τόσο, εργάτες του ορυχείου εξαφανίζονται μυστηριωδώς. "Ο χρυσός ανήκει στον Διάβολο. Το μαθαίνεις στα 13 όταν πας στο ορυχείο για πρώτη φορά..Λένε ότι ο Διάβολος είναι ένας ανθρωπάκος ντυμένος μεταλλωρύχος, που περιφέρεται στο ορυχείο με τη λάμπα και την αξίνα του, έχει λευκό μούσι και το χλωμό πρόσωπο ενός γκρίνγκο". Όταν η φλέβα του χρυσού λεπταίνει, ο Ελ Τίο ντε λα Μίνα απαιτεί θυσίες και ο Διάβολος θα δείξει την ευγνωμοσύνη του. 

Δεν πρόκειται για μία μόνο ιστορία, αλλά για πολλές. Οι ιστορίες δε μιλούν για κανέναν, αλλά θα μπορούσαν να μιλούν για οποιονδήποτε. Είναι ιστορίες που μιλούν για την τιμή του χρήματος και τις συνέπειές του και δεν έχουν τέλος,γιατί στο σκοτάδι ενός τούνελ τα ονόματα ξεχνιούνται και οι αναμνήσεις των ανθρώπων εξαφανιζονται στο χιόνι και το κρύο. 

Το κουτί / La Caja. Μια ταινία του Λορένσο Βίγας που βραβεύτηκε με το Χάλκινο Αλέξανδρο και κέρδισε το Golden Lion Καλύτερης Ταινίας στο 72ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας. Ο έφηβος Ατζίν καταφθάνει στην μέση του πουθενά να παραλάβει το κουτί με τα απομεινάρια του πατέρα του. Ομως κάτι δεν πάει καλά. Αυτός ο εργοδηγός που συναντά τυχαία, μοιάζει στον μπαμπά του, δεν μπορεί να τον γελούν τα μάτια του. Κι αν τον έχει ξεγελάσει ο μπαμπάς του; Άλλαξε όνομα, εργασιακή ηθική, ζωή. Και τι είναι καλύτερο τελικά; Που τον βρήκε ζωντανό κι έχει μια ελπίδα να κερδίσει την αγάπη και τη σχέση του μαζί του; Ή να έπαιρνε το κουτί, να έβαζε και μέσα την καρδιά και την αθωότητα του και να έφευγε; Οι αποφάσεις που έπρεπε να πάρει σε μια ηλικία που όλα θα τον στιγματίσουν πολλές και όλες βασισμένες σε μια ωριμότητα που δεν έχει προλάβει να αναπτύξει. Γυρισμένο στη συνοριακή πόλη Σιουδάδ Oυάρες, αποκαλύπτει το παζλ της απίστευτης βιαιότητας και τα εκβιαστικά δίκτυα εγκληματικής διακίνησης που εκμεταλλεύονται τα όνειρα των μεταναστών στα εργοστάσια του Μεξικού, τοποθετώντας τους ανθρώπους σε άψυχα αντικείμενα χωρίς καμία οντότητα αλλά μόνο σαν ένα γραναζι της μηχανής του καπιταλισμού και του καταναλωτισμού.  Ταυτόχρονα αποτελεί ένα δράμα ενηλικίωσης και μια σπαρακτική μελέτη σχετικά με τους τεταμένους οικογενειακούς δεσμούς.

Διαγράφοντας τον Φρανκ / Eltörölni Frankot. 1983, πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα της Ανατολικής Ευρώπης στη Βουδαπέστη: Ο Φρανκ είναι ο χαρισματικός τραγουδιστής ενός παράνομου πανκ συγκροτήματος που ενσαρκώνει τη φωνή της γενιάς του ενάντια στο απολυταρχικό καθεστώς. Σε μια εποχή που το καλό και το κακό, το σωστό και το λάθος ήταν έννοιες προκαθορισμένες, η πανκ μουσική και η διαφορετικότητα θεωρουνταν ενάντια στην ηθική που το ίδιο ανήθικο καθεστώς είχε ορίσει. Όταν η αστυνομία τον οδηγεί σε μια ψυχιατρική κλινική με σκοπό την απομόνωση και τη σιωπή του, ο Φρανκ θα θυσιάσει τα πάντα για να αντισταθεί. Μια κλινική με μόνο σκοπό την αφαίρεση οποιασδήποτε ιδεολογίας και της ταυτότητας των τροφίμων της. Μια εναλλακτική μορφή ντοκιμαντέρ και κοινωνικού δράματος, που αφήνει περιθώριο στο κοινό του να βιώσει μια ακατέργαστη εμπειρία εντός μιας απάνθρωπης οργουελιανής πραγματικότητας. Ο αφανισμος παίρνει τη μορφή της διαγραφής της ταυτότητας του επαναστάτη, με ένα διφορούμενο τέλος και την κριτική του σκηνοθέτη για την πολιτική ψυχιατρική.

---------------------------------

Για μία ακόμη χρονιά, η Κινηματογραφική Λέσχη Πετρούπολης βρέθηκε στο επετειακό 60ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Είδαμε όσες περισσότερες ταινίες άντεξαν τα μάτια μας, παράλληλα με τις εκθέσεις, τα events, τις ομιλίες καλλιτεχνών...απολαυστικές ημέρες από κάθε άποψη.

Το Φεστιβάλ ολοκληρώθηκε την Κυριακή 10/11/2019 απονέμοντας τα βραβεία: ο Χρυσός Αλέξανδρος πήγε στο Fire Will Come του Oliver Laxe, με τον αντίστοιχο Αργυρό να πηγαίνει στο The Dever της Maya Da-Rin, και το Βραβείο Σκηνοθεσίας στην Melina Leon για το Song Without a Name. Επίσης, το Βραβείο Κοινού πήγε στο Ο Απόστρατος του Ζαχαρία Μαυροειδή. Υπήρχαν ταινίες που λατρέψαμε, και κάποιες που θέλαμε πολύ να τις δούμε, αλλά δεν προλάβαμε!

Ξεκινήσαμε με την ελληνική πρεμιέρα της ταινίας Το θαύμα της θάλασσας των Σαργασσών, η οποία προκάλεσε αίσθηση στην παγκόσμια πρεμιέρα της στο Φεστιβάλ Βερολίνου και θα κυκλοφορήσει στους Κινηματογράφους στις 21/11/2019 από τη Strada Films. H τρίτη ταινία του Σύλλα Τζουμέρκα, παρακολουθεί δυο γυναίκες, μια αστυνομικό, πρώην στέλεχος της αντιτρομοκρατικής, και μια εργάτρια σε ένα εργοστάσιο παραγωγής χελιών, που ζουν σε μια επαρχιακή πόλη της Δυτικής Ελλάδας. Όταν μια μυστηριώδης αυτοκτονία θα φέρει τα πάνω-κάτω στη μικρή πόλη και θα πυροδοτήσει έναν άγριο κύκλο βίας, οι ζωές των δύο γυναικών που μέχρι χθες αγνοούσαν η μία την ύπαρξη της άλλης, θα αρχίσουν να συγκλίνουν. Στους δύο κεντρικούς ρόλους η Αγγελική Παπούλια και η Γιούλα Μπούνταλη. Μια ταινία για τη χαμένη αξιοπρέπεια, τη λύτρωση και τα μυστικά που κρύβουν οι βάλτοι. Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής Νεότητας στο 60ο ΦΚΘ "για την ευρηματικότητα, την πρωτοτυπία και το εύρος των χαρακτήρων της".

Γεννημένος 8η Μαρτίου του Λυμπέρη Διονυσόπουλου. Μια ιδιαίτερη περίπτωση ταινίας no budget, με μια έξυπνη ιδέα, που κατάφερε να μπει σε μεγάλο φεστιβάλ, από τον 20χρονο σκηνοθέτη, ίσως ο νεότερος του Φεστιβάλ. Οι γυναίκες έχουν καταλάβει τον κόσμο και έχουν εκτελέσει όλο τον αντρικό πληθυσμό. Ένας ταγμένος μισογύνης, ο Λεωνίδας, θα καταφέρει να επιζήσει. Όταν θα γνωρίσει την Οφηλία, μια νεαρή επαναστάτρια και εξίσου σινεφίλ όσο ο ίδιος, τα πράγματα θα πάρουνε μια περίεργη τροπή.

"Η ταινία ξεκίνησε σαν ένας φόρος τιμής στις ταινίες που λατρεύω, στους δημιουργούς που αγαπώ αλλά έχει καταλήξει περισσότερο να μοιάζει με παρωδία αυτών. Είναι σαν το Scary Movie για κουλτουριάρηδες", αναφέρει ο ίδιος. 

Winona.  Η νέα ταινία του Αλέξανδρου Βούλγαρη (The Boy) ήταν μια ευχάριστη και τρυφερή στιγμή του 60ου ΦΚΘ, μια ταινία που μας αιφνιδίασε, γιατί μας συγκίνησε με τρόπο που δεν περιμέναμε. Γυρισμένη εξ ολοκλήρου σε μια παραλία της Άνδρου με μια παρέα από τέσσερα νεαρά κορίτσια, η Winona μοιάζει να είναι μια ταινία γεμάτη με στιγμές, όνειρα, πλάκες, αστεία, επιθυμίες, καημούς, τραγούδια. Μέχρι που η μέρα σβήνει και πρέπει να αποχαιρετίσουν την παραλία τους. Υποβλητικά μυστηριώδης και βαθιά συγκινητική, η Winona μας αποκαλύπτεται, διατηρώντας το συγκλονιστικό της μυστικό μέχρι τέλους. Οι ερμηνείες των τεσσάρων πρωταγωνιστριών (Ανθή Ευστρατιάδου, Ηρώ Μπέζου, Σοφία Κόκαλη, Δάφνη Πατακιά) σε μαγνητίζουν, και η μουσική του Αλέξανδρου Βούλγαρη είναι εξαιρετική. Θα κυκλοφορήσει στους κινηματογράφους από τη Weird Wave. 

Οι Τρεις Αδελφές / Α tale of three sisters. Τρεις αδερφές, που είχαν σταλεί παρακόρες σε πλούσιες οικογένειες στην πόλη, συναντιούνται ξανά μετά από χρόνια, όταν αναγκάζονται, για διαφορετικούς λόγους, να επιστρέψουν στο πατρικό τους σε ένα φτωχό χωριό της ορεινής Ανατολίας. Στη σκιά των χιονισμένων βουνοκορφών, υπό το βλέμμα του αυταρχικού πατέρα, οι τρεις γυναίκες μοιάζει να επαναλαμβάνουν τα λάθη του παρελθόντος, σε ένα ζοφερό υπνωτιστικό παραμύθι που συνδυάζει Τσέχοφ και αδερφούς Γκριμ. Με φόντο ένα μαγευτικό αλλόκοσμο τοπίο, που τη νύχτα μεταμορφώνεται σε τρομακτικό τόπο αθέατων κινδύνων, η ζωή αποτυπώνεται ως αέναη κυκλική πορεία –πολλές σκηνές μάλιστα φαίνεται να επαναλαμβάνονται–, η οποία οδηγεί αναπόδραστα στην καταστροφή. Η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία του Tούρκου σκηνοθέτη Emin Alper δείχνει με μεγάλη ειλικρίνεια και ρεαλισμό τον τρόπο ζωής στην Ανατολία, τις σχέσεις των ανθρώπων και την αλληλεπίδραση των φύλων, μένοντας σε έναν πιο παραδοσιακό τρόπο ζωής από τον οποίον αδυνατούν να ξεφύγουν.

Ανοιχτή πόρτα / Open Door. Η Ρουντίνα κουβαλά ολομόναχη στις πλάτες της ένα βουνό από ευθύνες: σπίτι, δουλειά, ηλικιωμένα πεθερικά και, κυρίως, τη φροντίδα του μικρού της γιου. Τα πράγματα δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο όταν επιστρέφει στην Αλβανία η Έλμα, η μικρότερη αδερφή της, η οποία περιμένει παιδί εκτός γάμου. Στο ταξίδι τους στο απόμερο ορεινό χωριό όπου ζει ο παλαιών αρχών πατέρας τους, οι δύο αδερφές θα έρθουν αντιμέτωπες με τις προκαταλήψεις και τον συντηρητισμό μιας πατριαρχικής κοινωνίας. Μια σφιχτοδεμένη ταινία δρόμου από τη σύγχρονη Αλβανία για τα οικογενειακά δεσμά, η οποία μας ξεναγεί σε μια χώρα που αναζητά ταυτότητα και προοπτική στο μεταίχμιο παράδοσης και σύγχρονου κόσμου.

Μια νύχτα μαγική / Chambre 212. Η Μαρία και ο Ρίτσαρντ είναι παντρεμένοι εδώ και 20 χρόνια. Όταν οι απιστίες της πρώτης έρχονται στο φως, η σχέση τους κλονίζεται. Η Μαρία εγκαταλείπει το διαμέρισμά τους και εγκαθίσταται σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου ακριβώς απέναντι, με την ελπίδα να παρατηρήσει τη ζωή της εξονυχιστικά, από μια προνομιακή θέση απόστασης. Στη διάρκεια μιας παραισθησιογόνου νύχτας, ένα πλήθος επισκέπτες θα περάσουν από το δωμάτιό της, καταθέτοντας την άποψή τους για την κρίση που περνά ο γάμος της. Ανάμεσα σε αυτούς θα είναι και ο σύζυγός της σε νεότερη ηλικία, ο οποίος όμως γνωρίζει την τωρινή κατάσταση. Μια παιχνιδιάρικη και καλοκουρδισμένη φάρσα δωματίου, που εξερευνά τις έννοιες της επιθυμίας, του συμβιβασμού και της νοσταλγίας. Θα κυκλοφορήσει στους κινηματογράφους από την One from the Heart.

Ποιος άρπαξε τον Τζόνι / Who Took Johnny. (True Crime Story από τη λίστα του John Waters για το επετειακό 60ο ΦΚΘ). Στις 5 Σεπτεμβρίου 1982, ο δωδεκάχρονος Τζόνι Γκος εξαφανίστηκε μυστηριωδώς στο Γουέστ Ντε Μόιν, στην πολιτεία της Άιοβα. Η ταινία επικεντρώνεται στη σπαρακτική ιστορία της μητέρας που δεν έχει πάψει να αναζητά την αλήθεια για τη μοίρα του παιδιού της. Στην πορεία, περίεργες ενδείξεις, αντιφατικές αποκαλύψεις και η συνάντηση με ένα πρόσωπο που ισχυρίζεται πως βοήθησε στην απαγωγή του Τζόνι, συμπληρώνουν τις μηχανορραφίες και τις θεωρίες συνωμοσίας που έρχονται στο φως. Ένα ξεχωριστό ντοκιμαντέρ που συνομιλεί με αυτόπτες μάρτυρες, συλλέγει στοιχεία που σοκάρουν και ανασύρει απωθημένα συναισθήματα, σε ένα οδοιπορικό 30 ετών από την πιο συνταρακτική υπόθεση εξαφάνισης στην ιστορία των ΗΠΑ. 

Χρονιά χωρίς πρόγραμμα / Das freiwillige Jahr. Ο Ουρς είναι γιατρός σε μια επαρχιακή πόλη στη Γερμανία, όπου ζει με τη δεκαοκτάχρονη κόρη του, τη Γιέτε. Σε μια παράδοξη αντιστροφή των ρόλων, ο Ουρς, που υπαγορεύει στη Γιέτε πώς να ζήσει τη ζωή της, καταβάλει τεράστιες προσπάθειες να την πείσει να ανοίξει τα φτερά της και να περάσει ένα έτος εθελοντικής εργασίας στην Κόστα Ρίκα. Εκείνη, από την άλλη, αυτό που θέλει πραγματικά είναι να μην το κουνήσει ρούπι και να περάσει τον χρόνο αυτόν τριγυρίζοντας άσκοπα με τον φίλο της. Ένα πνευματώδες κράμα οικογενειακού δράματος και κωμωδίας καθημερινών καταστάσεων από τη Γερμανία, για τις δύσκολες επιλογές που οδηγούν στην ενηλικίωση.

Πολιορκία στην οδό Λιπέρτη του Σταύρου Παμπαλλή. Η οικονομική κρίση τούς στέρησε τα πάντα εκτός από το σπίτι τους. Σήμερα κινδυνεύει και αυτό. Αυτή τη φορά όμως είναι διατεθειμένοι να παλέψουν, σαν μια οικογένεια που δεν έχει τίποτα να χάσει. Πρωταγωνιστούν οι: Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, Δάφνη Αλεξάντερ, Ακύλλας Καραζήσης, Νιόβη Χαραλάμπους. Κέρδισε συνολικά 4 βραβεία: βραβείο καλύτερης ελληνικής ταινίας από τους κριτικούς της FIPRESCI (Διεθνούς Ομοσπονδίας Κριτικών Κινηματογράφου) και της Π.Ε.Κ.Κ. (Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου), βραβείο κοινού της ΕΡΤ στο οποίο η Ελληνική Ραδιοφωνία-Τηλεόραση απονέμει χρηματικό έπαθλο 2.000 ευρώ, βραβείο κοινού FISCHER Ελληνικής Ταινίας-Μιχάλης Κακογιάννης καλύτερης ταινίας στο τμήμα "Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου".

Ζίζοτεκ / Zizotek του Βαρδή Μαρινάκη. Ο Ιάσονας ταξιδεύει μαζί με την μητέρα του σε ένα πανηγύρι στην ελληνική επαρχία όμως εκείνη τον εγκαταλείπει χωρίς προειδοποίηση. Μετά από περιπλάνηση δυο ημερών, ο Ιάσονας βρίσκει μέσα στο δάσος την καλύβα του Μηνά, ενός άγριου μεσήλικα. Ενώ η μητέρα του Ιάσονα δεν δίνει κάποιο σημάδι ζωής, ο Μηνάς ξεκινά μία ήρεμη ζωή με τον μικρό και δημιουργούν τον δικό τους κώδικα επικοινωνίας. Ο σκηνοθέτης από το "Μαύρο Λιβάδι" εμπνεύστηκε από κάποιο του όνειρο την ιστορία του μικρού Ιάσονα και την εμπλούτισε με λεπτομέρειες της σύγχρονης κοινωνίας. Με αισθητική αρτιότητα, που αξιοποιεί στο έπακρο το φυσικό τοπίο της Θράκης, όπου πραγματοποιήθηκαν τα γυρίσματα, δημιουργώντας ένα μυσταγωγικό περιβάλλον.

Αύριο περνάω απέναντι / Demain, je traverse της Sepideh Farsi. Πρόκειται για τη συνάντηση μεταξύ δύο ευαίσθητων και εύθραυστων ανθρώπων σε μια δύσκολη καμπή της ζωής τους. Της Μαρίας, μιας Ελληνίδας αστυνομικού που παίρνει μετάθεση για τη Λέσβο, και ενός Σύριου πρόσφυγα που καταφθάνει εκεί. Η σχέση τους θα είναι μικρή, αλλά έντονη, και θα αλλάξει τον τρόπο που βλέπουν τον κόσμο. Η ταινία συμμετείχε στο τμήμα "Ξεπερνώντας τα σύνορα" με πρωταγωνίστρια τη Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου (Η δουλεία της) που συνεχίζει να μας εκπλήσσει με το υπέροχα εκφραστικό πρόσωπό της και το ταλέντο της.

Γη του Νώε / Nuh Tepesi του Σενκ Ερτούρκ. Έχοντας διαγνωστεί με μια ανίατη ασθένεια, ο Ιμπραήμ, που νιώθει το τέλος να πλησιάζει, ζητά από τον αποξενωμένο του γιο να τον μεταφέρει στη γενέτειρά του, ένα απομακρυσμένο χωριό στην τουρκική επαρχία. Η τελευταία του επιθυμία είναι να ταφεί στον ίσκιο του ελαιόδεντρου που –όπως ισχυρίζεται– φύτεψε ο ίδιος πριν από μερικές δεκαετίες. Ωστόσο, τα πράγματα περιπλέκονται, αφού οι ντόπιοι πιστεύουν πως πρόκειται για δέντρο ιερό, το οποίο προήλθε από τον σπόρο που έθαψε στη γη ο Νώε, αμέσως μετά τον Κατακλυσμό. Μια ευρηματική παραβολή για τη μετάνοια, την εμπιστοσύνη και τη δύναμη της συγχώρεσης στις ανθρώπινες σχέσεις, από το τμήμα "Ματιές στα Βαλκάνια".

Δε θέλω να γίνω δυσάρεστος, αλλά πρέπει να µιλήσουµε για κάτι πολύ σοβαρό του Γιώργου Γεωργόπουλου. O Άρης είναι ένα πετυχημένο στέλεχος μιας μεγάλης εμπορικής εταιρείας. Η ζωή του θα αλλάξει οριστικά όταν πληροφορηθεί πως είναι φορέας ενός σεξουαλικά μεταδιδόμενου ιού, θανατηφόρου μόνο για τις γυναίκες. Η ελπίδα για τη δημιουργία ενός εμβολίου μετατίθεται πάνω του, καθώς θα πρέπει να βρει ποια από τις πρώην σχέσεις του τού μετέδωσε το αρχικό στέλεχος του ιού. Ο Άρης ξεκινάει ένα υπαρξιακό ταξίδι συναντήσεων με τις πρώην του, όπου θα έρθει αντιμέτωπος με τις συνέπειες των επιλογών του. Ο σκηνοθέτης του «Tungsten», παρουσιάζει την ταινία με τον μεγαλύτερο τίτλο στο φετινό Φεστιβάλ, σε ένα δυστοπικό σύμπαν. Μία καυστική κατάμαυρη κωμωδία που λέει τα πιο σοβαρά, δυσάρεστα πράγματα για την ανθρώπινη φύση και τις μοντέρνες σχέσεις. Πρωταγωνιστούν οι: Όµηρος Πουλάκης, Κόρα Καρβούνη, Ιωάννα Παππά, Βαγγέλης Μουρίκης, Ιωάννα Κολλιοπούλου, Βίκυ Παπαδοπούλου, Mari Yamamoto, Σίσσυ Τουμάση, Προμηθέας Αλειφερόπουλος, Χριστίνα Μάντεση. Βραβείο Ιδρύματος Ιωάννου Κωστόπουλου στο 60ο ΦΚΘ.

Δόλωμα / Bait του Mark Jenkin. Σε ένα παραθαλάσσιο ψαροχώρι της Κορνουάλης, οι συνήθειες έχουν αλλάξει δραματικά. Το τοπικό στοιχείο αποτελεί πια ντεκόρ σε καρτ ποστάλ και η αλιεία έχει παραδώσει τη σκυτάλη στον τουρισμό – οι κάτοικοι έχουν μετατρέψει τον πατροπαράδοτο τρόπο ζωής σε «δόλωμα», προκειμένου να προσελκύσουν εύρωστους επισκέπτες. Δύο αδέρφια, ο υπέρμαχος της παράδοσης Martin και ο πραγματιστής Steven, ενσαρκώνουν τις δύο όψεις της νέας πραγματικότητας. Η ένταση αυξάνει επικίνδυνα, και η επερχόμενη τραγωδία θα σφραγίσει αμετάκλητα τη μοίρα τους. Ένα τραχύ και υπνωτιστικό οδοιπορικό σε κιαροσκούρο αποχρώσεις, γυρισμένο σε φιλμ 16 χιλιοστών με κάμερα Bolex. Ένα δυσοίωνο όνειρο που προφητεύει το τέλος ενός κόσμου που φθίνει αργά και βασανιστικά.
Οι δυο μας / Two of Us του Filippo Meneghetti. Η Νίνα μένει ακριβώς απέναντι από τη Μαντλέν, με την οποία διατηρεί μακροχρόνιο δεσμό από τότε που πέθανε ο σύζυγός της. Οι δυο γυναίκες περνούν τον περισσότερο χρόνο τους μαζί στο σπίτι της Μαντλέν, ώσπου ένα καρδιακό επεισόδιο αναγκάζει τη Νίνα να απομακρυνθεί από τη σύντροφό της και να επιστρέψει στο δικό της διαμέρισμα. Με το πρόσχημα της φίλης-γειτόνισσας, η Νίνα πασχίζει να είναι από κοντά στη δύσκολη ανάρρωση της Μαντλέν, η οποία περιστοιχίζεται διαρκώς απ’ τα παιδιά της, που δεν γνωρίζουν τίποτα για την ερωτική της σχέση. Ένα λεπτοδουλεμένο κοινωνικό μελόδραμα, με επιδέξιες πινελιές αγωνίας, για την αγάπη που επιμένει παρά τα όσα εμπόδια. Θα κυκλοφορήσει στους κινηματογράφους από την FilmTrade.

Εξορία του Βασίλη Μαζωμένου. Ο Άρης, ένας απελπισμένος Έλληνας, προσπαθεί να φύγει από τη χώρα χρησιμοποιώντας μια βάρκα. Αφού διασώζεται από βέβαιο πνιγμό, από άντρες της Aκτοφυλακής, επιστρέφει στη χώρα του όπου αγωνίζεται να επιβιώσει ανορθόδοξα. Βιώνει όλες τις «αμαρτίες» και τις ακρότητες ενός ανθρώπου που βρίσκεται εκτός συστήματος. Κλέβει, γίνεται σκλάβος και σκοτώνει. Είναι άραγε αυτή η ιστορία ενός σύγχρονου Οδυσσέα ή ο εφιάλτης ενός συνηθισμένου ανθρώπου; Μετά τις «Γραμμές» ο Βασίλης Μαζωμένος αναζητά την επόμενη μέρα της ελληνικής κρίσης, μέσω ενός υπερρεαλιστικού δράματος με στοιχεία μαύρης κωμωδίας. Ηθοποιοί: Στέφανος Κακαβούλης, Δημήτρης Σιγανός, Αγγελική Καρυστινού, Κατερίνα Τσάση, Πάνος Μπόρας, Φάνης Μιλλεούνης, Πάνος Ζουρνατζίδης, Αλέξιος Κοτσώρης, Δημήτρης Φουρλής, Χρήστος Ζαχάρωφ, Κωστής Σαββιδάκης, Νίκος Παντελίδης, Αγγελική Μπίνη, Χαρά Κονταξάκη, Αλεξία Μπογδάνου, Νίκος Σεβαστόπουλος, Γεωργία Μαυροϊδοπούλου
Παπίσα / Papicha της Mounia Meddour. Αλγερία, 1997. Η χώρα σπαράσσεται από εμφύλιο πόλεμο, φέρνοντας την αυταρχική κυβέρνηση αντιμέτωπη με τρομοκρατικές ομάδες φονταμενταλιστών, που επιθυμούν να μετατρέψουν τη χώρα σε θεοκρατικό ισλαμικό κράτος. Σε αυτό το πνιγηρό περιβάλλον, οι γυναίκες που αρνούνται να συμμορφωθούν με τον ατελείωτο κατάλογο απαγορεύσεων γίνονται αντικείμενο βίαιων επιθέσεων και διώξεων. Μια νεαρή φοιτήτρια, παθιασμένη με τη μόδα, αποφασίζει να επαναστατήσει από το δικό της μετερίζι. Πείθει τις γυναίκες που φοιτούν στο πανεπιστήμιό της να διοργανώσουν μια επίδειξη μόδας, η οποία αποκτά συμβολικές διαστάσεις αντίστασης ενάντια στον σκοταδισμό. Ο γρήγορος ρυθμός της ταινίας δεν την εμποδίζει να είναι ποιητική στην εικόνα και στους διαλόγους. Μια ταινία ωδή στην ελευθερία, στην πολύπλευρη φύση της γυναίκας και ένα δυνατό χαστούκι στο θεοκρατικό ισλαμικό κράτος και σε κάθε σύστημα που θέλει τη γυναίκα υποδουλωμένη.
Ατλαντίδα / Atlantis του Valentyn Vasyanovych από το τμήμα "Ανοιχτοί Ορίζοντες". Ανατολική Ουκρανία, έτος 2025, στον απόηχο ενός ολέθριου πολέμου. Το περιβάλλον έχει πληγεί ανεπανόρθωτα, ολόκληρη η περιοχή έχει κηρυχθεί μη κατοικήσιμη και οι άνθρωποι περιφέρονται σαν στοιχειά γυρεύοντας τρόπο να νιώσουν ζωντανοί. Ο Σέργκιϊ, ένας πρώην στρατιώτης που υποφέρει από μετατραυματικό στρες, συμμετέχει σε μια εθελοντική ομάδα που ταυτοποιεί τους νεκρούς των μαζικών τάφων. Η παγωμένη φωνή του ιατροδικαστή συνυφαίνεται με την ωμότητα και την ψυχρή μουντάδα του μεταποκαλυπτικού τοπίου, σε μια δυστοπική παραβολή για την ελπίδα που φυτρώνει στα πιο ανέλπιστα μέρη και την ανθρωπιά που επιζεί κάτω απ’ τα χαλάσματα.
Ήμουν στο σπίτι, αλλά / Ich war zuhause, aber της Γερμανίδας Angela Schanelec. Ο δεκατριάχρονος Φίλιπ επέστρεψε σπίτι, σαν να μην συνέβη τίποτα, αφού αγνοούνταν για μια ολόκληρη εβδομάδα. Η εξαφάνιση του αγοριού είχε βυθίσει την οικογένειά του αλλά και την τοπική κοινωνία σε μια πένθιμη αγωνία, αλλά –όσο κι αν ακούγεται παράδοξο– η επανεμφάνισή του είναι ο καταλύτης που θα πυροδοτήσει μια έκρηξη υπαρξιακής απόγνωσης. Μια φιλοσοφική σπουδή στη σύγχρονη αποξένωση, διανθισμένη με προσεγμένες πινελιές αντισυμβατικού χιούμορ, στην οποία οι άνθρωποι, οι λέξεις και οι σχέσεις περιφέρονται σαν φαντάσματα, θαρρείς εμβρόντητοι μπροστά στο θέαμα της ζωής. Ένα αινιγματικό πορτρέτο μιας οικογενειακής κρίσης, λουσμένο σε ένα εκτυφλωτικό φθινοπωρινό φως.
Καμηλοπάρδαλη / Giraffe της Anna Sofie Hartmann. Ένα υπό κατασκευή τούνελ, που συνδέει το νησί Λόλαντ της Δανίας με τη Γερμανία, θα αλλάξει άρδην το τοπίο μιας αγροτικής κοινότητας. Η Ντάρα είναι μια εθνολόγος που επιστρέφει στον τόπο της για να καταγράψει έναν τρόπο ζωής που χάνεται. Ο Λούσεκ είναι ένας Πολωνός εργάτης που κατέφθασε στη Σκανδιναβία γεμάτος όνειρα, αλλά γρήγορα προσγειώθηκε στην πραγματικότητα. Η Κάτε, μια εργαζόμενη σε φέριμποτ, πλάθει με τη φαντασία της ολόκληρη τη ζωή κάθε επιβάτη που περνά φευγαλέα από τα μάτια της. Μια ταινία που εντρυφεί στους άρρηκτους δεσμούς ανάμεσα στους ανθρώπους και τους τόπους, υμνώντας την απροσμέτρητη ομορφιά που κρύβει μέσα της κάθε ανθρώπινη ιστορία.
Μοντενέγκρο: γουρούνια και μαργαριτάρια / Montenegro eller Pärlor och svin από το αφιέρωμα του Φεστιβάλ στον Ντούσαν Μακαβέγιεφ. Η Αμερικανίδα Μέριλιν Τζόρνταν ζει στη Στοκχόλμη, είναι παντρεμένη με έναν πλούσιο Σουηδό επιχειρηματία κι έχει δύο φαινομενικά αψεγάδιαστα παιδιά· μια ζωή που στην ίδια προκαλεί κατάθλιψη. Η προκλητική και κοινωνικά αδέξια συμπεριφορά της, η οποία αγγίζει συχνά τα όρια της τρέλας, δεν είναι παρά μια μάταιη προσπάθεια να νοστιμίσει τη βαρετή καθημερινότητά της. Όταν γνωρίσει μια παρέα από Γιουγκοσλάβους μετανάστες, θα αφεθεί σε έναν σουρεαλιστικό κόσμο απαγορευμένων απολαύσεων, σε μια απόπειρα διαφυγής καταδικασμένη να τελειώσει άδοξα και βίαια. Μια απολαυστική μαύρη κωμωδία ηθών, που κινείται επιδέξια από το διασκεδαστικά παράδοξο στο εξόχως αμήχανο.
Το νου σου στα παιδιά / Barn του Νορβηγού σκηνοθέτη Dag Johan Haugerud. Όσλο, σε ένα μεσοαστικό προάστιο. Η κόρη ενός εξέχοντος μέλους του Σοσιαλιστικού Κόμματος προκαλεί άθελά της τον θάνατο ενός συμμαθητή της, γιου ενός διακεκριμένου πολιτικού της Δεξιάς. Οι συντετριμμένοι γονείς, το προσωπικό του σχολείου, αλλά και ολόκληρη η τοπική κοινωνία, καλούνται να διαχειριστούν μια τραυματική κατάσταση, που επιδεινώνεται ακόμη περισσότερο από έναν ιστό κρυφών σχέσεων και αντικρουόμενων συναισθημάτων που συνδέει όλους τους εμπλεκόμενους. Το κερασάκι στην τούρτα έρχεται όταν αντιφατικές εκδοχές του τραγικού συμβάντος βγαίνουν στην επιφάνεια, ενισχύοντας την αμφιβολία και το αίσθημα ματαιότητας. Ένα χαμηλόφωνο δράμα χαρακτήρων που ψηλαφεί την αδυναμία επικοινωνίας και στο οποίο άπαντες είναι δικαιωμένοι και υπόλογοι την ίδια ακριβώς στιγμή. Από τις καλύτερες ταινίες του 60ού ΦΚΘ. Βραβείο Διεθνούς Ομοσπονδίας των Κριτικών Κινηματογράφου ( FIPRESCI).

Ο αγαπημένος του Φεστιβάλ Καννών Ισπανός Χάιμε Ροσάλες, η ήρεμη δύναμη από την Ολλανδία Νάνουκ Λέοπολντ και οι εικαστικοί και σκηνοθέτες Λεόν και Κοσίνια με φόρα από το Γκούγκενχαϊμ και τη Μπιενάλε Βενετίας, είναι οι προτάσεις του 59ου Φεστιβάλ για αφιερώματα που θα συζητηθούν.

Συστήνουμε δημιουργούς οι οποίοι αυτή τη στιγμή γράφουν ξανά τα όρια του διεθνούς σινεμά, ωστόσο παραμένουν σχετικά άγνωστοι στην Ελλάδα και στο Φεστιβάλ θα έχουμε τη σπάνια ευκαιρία να τους ανακαλύψουμε. Οι σκηνοθέτες θα βρεθούν στη Θεσσαλονίκη για να παρουσιάσουν το έργο τους στο κοινό.

Χάιμε Ροσάλες: Κοιτώντας πίσω από κλειστές πόρτες

Έχετε αισθανθεί ποτέ πως κάποιος σας παρακολουθεί από απόσταση; Κι ύστερα έχει ξαφνικά πλησιάσει χωρίς να το πάρετε είδηση; Ο 48χρονος Ισπανός Χάιμε Ροσάλες έχει ένα σπάνιο ταλέντο να παρατηρεί με μια ένταση μεταδοτική. Σα να μπαίνει κρυφά σε διαμερίσματα και να κλέβει στιγμές. Από τους πιο σημαντικούς εκπροσώπους του νέου ισπανικού κινηματογράφου, με σταθερή παρουσία στο Φεστιβάλ Καννών, επιρροές από Μπρεσόν και Όζου, κι ένα πολύ προσωπικό ύφος, ο Ροσάλες δημιουργεί υπέροχα κάδρα, φτιαγμένα με μοιρογνωμόνιο, που δίνουν έμφαση σ’ εκείνες τις στιγμές που δεν θέλουμε να μας βλέπει κανείς. Στο αφιέρωμα του 59ου Φεστιβάλ θα απολαύσουμε και θα ανακαλύψουμε τις έξι μεγάλου μήκους ταινίες του.

Petra (2018): Η πιο πρόσφατη ταινία του Ροσάλες και σίγουρα η πιο φιλόδοξη, είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ με απρόβλεπτη εξέλιξη. Η Πέτρα, ύστερα από τον θάνατο της μητέρας της ψάχνει να βρει τον πατέρα που δεν γνώρισε ποτέ. Η αναζήτηση θα την οδηγήσει σε έναν αναγνωρισμένο δύστροπο καλλιτέχνη που έχει χτίσει μια άλλη ζωή. Πυκνό, σαρωτικό σινεμά, μια σύγχρονη εκδοχή αρχαίας τραγωδίας που θα συναρπάσει το μεγάλο κοινό.

Όμορφη νιότη (2014): Η Ναταλία και ο Κάρλος, δυο φτωχοδιάβολοι που ονειρεύονται μια καλύτερη ζωή γυρίζοντας πορνό, αποκτούν μια κόρη, που θα μπορούσε να σημάνει την ψυχολογική τους ενηλικίωση, όμως επιβεβαιώνει πως κάποιοι φαύλοι κύκλοι δεν σπάνε ποτέ. Σχόλιο πάνω στην Ευρώπη των δυο ταχυτήτων που απέσπασε Ειδική Μνεία Οικουμενικής Επιτροπής στο Φεστιβάλ Καννών.

Dream and Silence (2012): Η τέλεια ζωή ενός ζευγαριού με δυο παιδιά διακόπτεται βίαια όταν ένα μοιραίο τροχαίο τους στερεί το ένα παιδί και μαζί τη μνήμη του πατέρα. Εκείνος δεν θυμάται τίποτα, όσο η μητέρα θρηνεί μόνη και απελπισμένη. Εγκεφαλικό, σύνθετο σινεμά για τον εύθραυστο ανθρώπινο συνδετικό ιστό.

Bullet in the Head (2008): Χωρίς διάλογο ο σκηνοθέτης παρατηρεί από απόσταση έναν καθημερινό άνθρωπο. Τρώει, ψωνίζει, συναντιέται με φίλους και ξαφνικά σκοτώνει. Ένα σχόλιο του Ροσάλες με φόντο την εκρηκτική χώρα των Βάσκων.

Η ξαφνική βία είναι βασικό συστατικό στο σινεμά του ισπανού δημιουργού. Είτε προέρχεται από έναν βαριεστημένο ανθρωπάκο που μετατρέπεται σε κατά συρροή δολοφόνο όπως στο The Hours of the Day, είτε από μια τρομοκρατική ενέργεια που στερεί από μια χωρισμένη μητέρα το μοναχοπαίδι της στο La Soledad. Όλοι οι ήρωές του ζουν ανάμεσά μας, κι έτσι αφού ο Ροσάλες αφηγηθεί την ιστορία τους, ανεβαίνει ψηλά στις ταράτσες της πόλης και τους ήχους της που καλύπτουν τις μικρές, τρυφερές ή ζοφερές ανθρώπινες στιγμές. 

Η Νάνουκ Λέοπολντ και το κυνήγι της ευτυχίας

Η ολλανδή σκηνοθέτιδα Νάνουκ Λέοπολντ προκαλεί και συχνά ενοχλεί, θέτει τις ερωτήσεις μόνο και μόνο για να κάνει «πάσα» στον θεατή που θα δώσει τις απαντήσεις στο τέλος. «Θέλω οι ταινίες μου να είναι περισσότερο για το τι πιστεύει και τι νιώθει αυτός που τις βλέπει, παρά για το τι λέει ή τι κάνει κάποιος στην οθόνη», σημειώνει η ίδια. Γεννημένη το 1968 στο Ρότερνταμ, η Λέοπολντ είναι από τις πιο καταξιωμένες δημιουργούς στην Ολλανδία, με εντυπωσιακή διεθνή φεστιβαλική πορεία μέσα από έξι ταινίες. Ο φακός της ζουμάρει στις οικογενειακές και ερωτικές σχέσεις: το απαγορευμένο σε διάφορες εκδοχές, όλα όσα μπορούν να τινάξουν τα πάντα στον αέρα μέσα σε μια στιγμή. Τα υλικά στο σινεμά της είναι απλά και τα διαχειρίζεται με αξιοθαύμαστη εκφραστική οικονομία, δίνοντας απόλυτη ελευθερία και προτεραιότητα στους χαρακτήρες της.

Cobain (2017): Η τελευταία ταινία της Λέοπολντ κέρδισε τις εντυπώσεις στο Φεστιβάλ Βερολίνου με τον ωμό/τρυφερό ρεαλισμό της. Ένας έφηβος είναι αποφασισμένος να σώσει την έγκυο μητέρα του από τα ναρκωτικά και το πεζοδρόμιο. Με πυγμή ενήλικα, θα φτάσει στα άκρα για να το πετύχει και θα ραγίσει καρδιές.

It’s All So Quiet (2013): Μια απαγορευμένη έλξη που ψάχνει διέξοδο. Ένας ερμητικά κλειστός άνδρας που έχει αφοσιωθεί στον κατάκοιτο πατέρα του. Και μια συγκινητική ελεγεία για τη μοναξιά, την αγάπη που ασφυκτιά, την ευκαιρία για προσωπική ευτυχία.

Brownian Movement (2010): Η Σάντρα Χίλερ (Τόνι Έρντμαν) στο ρόλο μιας γιατρού που υποκύπτει σε ανομολόγητες επιθυμίες και απατά κατά συρροή τον σύζυγό της με τους ασθενείς της. Αρκεί μια νέα αρχή στην Ινδία για να σωθεί ο γάμος τους;

Wolfsbergen (2007): Μια δυσλειτουργική οικογένεια σε αλλεπάλληλες κρίσεις που φλερτάρουν εξίσου με το δράμα και τη μαύρη κωμωδία. Αφορμή, η επιθυμία του πατριάρχη να δώσει τέλος στη ζωή του, ζητώντας τη βοήθεια των οικείων του.

Guernsey (2005): Η αυτοκτονία μιας συναδέλφου συγκλονίζει υπαρξιακά μια φαινομενικά ευτυχισμένη νεαρή γυναίκα που αναθεωρεί καθολικά τη σχέση της με την οικογένειά της. Πώς απομακρύνθηκαν τόσο; Τι σημαίνει η ίδια γι’ αυτούς;

Iles flottantes (2001): Το γεμάτο φρεσκάδα ντεμπούτο της Λέοπολντ εστιάζει σε ένα ερωτικό γαϊτανάκι με πρωταγωνίστριες τρεις κολλητές μπλεγμένες σε απιστίες και αμαρτίες, οι οποίες ψάχνουν τον έρωτα και τον εαυτό τους στην ηλικία των 30. 

Κριστομπάλ Λεόν & Χοακίν Κοσίνια: Μια φορά κι έναν σκοτεινό καιρό…

Είστε έτοιμοι για ένα παραισθησιογόνο ταξίδι στους πιο αλλόκοτους κόσμους που είδατε ποτέ; Οδηγοί, οι 38χρονοι χιλιανοί εικαστικοί και σκηνοθέτες Κριστομπάλ Λεόν και Χοακίν Κοσίνια που έχουν κάνει με τις σκοτεινές, σουρεαλιστικές stop motion animation ταινίες τους το γύρο του κόσμου σε διεθνή φεστιβάλ, μουσεία και γκαλερί. Μεταξύ αυτών, η Μπιενάλε της Βενετίας και το Γκούγκενχαϊμ της Νέας Υόρκης, αλλά και τα φεστιβάλ Ρότερνταμ, Λοκάρνο, IDFA, καθώς και το φετινό Φεστιβάλ Βερολίνου, όπου ενθουσίασαν με την τελευταία τους δουλειά –και πρώτη μεγάλου μήκους ταινία τους- The Wolf House. Η ταινία θα προβληθεί στη Θεσσαλονίκη μαζί με εννιά μικρού μήκους δημιουργίες τους: όλα δείγματα ενός πρωτοποριακού πειραματικού σινεμά που μας στοιχειώνει μπλέκοντας τα πιο όμορφα όνειρα με τους πιο δύστροπους εφιάλτες.

Οι δημιουργοί αφηγούνται ζοφερά παραμύθια -βασισμένα σε αλήθειες- για μεγάλα παιδιά, σε μια ντελιριακή κινηματογραφική εμπειρία που παίζει με το φαντασιακό και το υποσυνείδητο, φέρνοντας στο νου το σινεμά του Γιαν Σβανκμάγιερ και των αδελφών Κουέι. Οι ταινίες τους αγγίζουν θέματα-ταμπού όπως η χιλιανή δικτατορία, η θρησκεία αλλά και το σεξ, μέσα από μια εξωπραγματική μείξη τεχνικών που συνδυάζει το stop motion με φιγούρες από παπιέ μασέ, πραγματικά σκηνικά και αντικείμενα, σκίτσα και φωτογραφίες. Όπως το πρόσφατο έργο τους The Wolf House (2018), μια ενήλικη εκδοχή του παραμυθιού με τα τρία γουρουνάκια που επιστρέφει στη διαβόητη «αποικία της αξιοπρέπειας» που συγκλόνισε τη Χιλή, έργο των ναζί και κέντρο βασανιστηρίων του δικτάτορα Πινοσέτ. Ηρωίδα, η νεαρή Μαρία που δραπετεύει από εκεί, βρίσκει καταφύγιο σε ένα αγροτικό σπίτι και παλεύει με το φόβο της - τον «κακό λύκο».

Οι Λεόν και Κοσίνια είναι γνωστοί ωστόσο στον καλλιτεχνικό κόσμο για τα μικρού μήκους διαμάντια τους. Όπως τα φιλμ Nocturno de Chile (2008, συνσκηνοθεσία με Νάιλς Ατάλα) και The Witch and the Lover (2012) που ανατρέχουν στο παρελθόν της Χιλής, τα Father.Mother., The Arc (2011) και The Andes (2012), που αντλούν συμβολισμούς από τον μαγικό ρεαλισμό της Λατινικής Αμερικής, καθώς και τα The Smaller Room (2009, σκηνοθεσία: Κρ. Λεόν & Νίνα Βέρλε), Lucia (2007) και Luis (2008, συνσκηνοθεσία με Ν. Ατάλα), που αναπλάθουν μύθους που περνούν από την ομορφιά στο γκροτέσκο. Και ακόμη μια έκπληξη: το μικρού μήκους Weathervane (2010, σκην. Χοακίν Κοσίνια), μια σειρά από ζωγραφικές βινιέτες που απεικονίζουν κι ένα τραγούδι του ομώνυμου άλμπουμ της νεοϋορκέζικης indie μπάντας The Freelance Whales.

filmfestival.gr