Διαπιστώσαμε πόσο κοινά είναι τα αδιέξοδα των ανθρώπων που παλεύουν να διατηρήσουν τα «Χαρακτηριστικά τους γνωρίσματα» αντιστεκόμενοι στην ισοπέδωση αυτών.

Βιώσαμε το προσωπικό δράμα του Σαμί Μπουαζιλά  του πατέρα που αναζητά κάθε τρόπο για να σώσει τον «γιο του».

Αφεθήκαμε στο κινηματογραφικό σύμπαν της «Ερωτικής επιθυμίας»του Γουόνγκ Καρ-Βάι που μετατρέπει την ασχήμια σε ομορφιά και που με την σκηνοθετική του δεινότητα δημιουργεί ποίηση.

Κρατηθήκαμε από το «Σωσίβιο» του Παναγιωταράκου διαπιστώνοντας ότι τα αληθινά μας  σωσίβια είναι η αλληλεγγύη και η αντίσταση στην ηθική μας κατάρρευση.

Συνομιλήσαμε με τον Σερβετάλη στα «Μήλα» στην προσπάθειά του να ανακτήσει τη μνήμη του αντιμέτωπος με τη λαίλαπα της τεχνολογίας.

Συγκινηθήκαμε με το ζευγάρι στο «Μonday» που δεν μπορεί να χαρεί τον έρωτά του γιατί βιώνει και εκείνο μια απώλεια μνήμης. Αυτή του πώς είναι να επικοινωνείς ουσιαστικά με τον άλλον.

Εμείς ως Κινηματογραφική Λέσχη Πετρούπολης επιλέξαμε 35 ταινίες, που η προβολή τους ολοκληρώθηκε στις 30/9 ανάμεσα στις οποίες και οι προαναφερθείσες, για το καλοκαίρι που μας πέρασε, έχοντας ως μοναδικό κριτήριο επιλογής μας την αναγκαιότητα της τέχνης στη ζωή μας που διαχρονικά καθίσταται επιτακτική και του τεράστιου ρόλου που διαδραματίζει σε αυτήν. Γιατί γνωρίζουμε πολύ καλά ότι  κάθε φορά που ταξιδεύουμε στους κόσμους των ταινιών που μας έρχονται από όλα τα μήκη και πλάτη της γης, κάτι αλλάζει μέσα μας ,κάτι που μας κάνει καλύτερους και μας βοηθά να βλέπουμε με άλλα μάτια την περιρρέουσα πραγματικότητα.

Σε συνεργασία πάντα με τη Δημοτική Αρχή και τη ΔΗ.Κ.Ε.ΠΕ που αποτελούν τους βασικούς στυλοβάτες της πολιτιστικής αναβάθμισης μιας τοπικής κοινωνίας και της δημιουργίας της πολιτιστικής της κουλτούρας, και πιστεύοντας ότι θα μεριμνήσουν προκειμένου να ξεπεραστούν τα τεχνικά προβλήματα που υπήρχαν προ  κορονοϊού και για τα οποία  η Δημοτική  Αρχή είχε δεσμευτεί  ότι θα φροντίσει για την επίλυσή τους, ανανεώνουμε το ραντεβού μας τον χειμώνα στο Κινηματοθέατρο Πετρούπολης έχοντας όλη την καλή διάθεση να προτείνουμε ένα σύνολο ταινιών από τον ελληνικό και διεθνή κινηματογράφο, που θα μας κρατήσουν συντροφιά και θα ζεστάνουν τις ψυχές μας με τον μοναδικό τρόπο που μόνο η τέχνη γνωρίζει να αγαλλιάζει και να γαληνεύει αυτές.

Σας ευχαριστούμε πολύ που και αυτό το καλοκαίρι συνταξιδέψατε μαζί μας και που τόσα χρόνια είστε δίπλα μας και μας στηρίζετε με την παρουσία σας.

Κινηματογραφική Λέσχη Πετρούπολης

#staytuned

"Η βλακεία είναι ανεπίδεκτη ηλικίας και στο κέντρο της βλακείας είναι η αδυναμία μας να εστιάσουμε το τι ακριβώς σημαίνει για τον άνθρωπο να είναι πνευματική οντότητα και όχι σκέτο έμβιο ον. Καλλιεργούμε πεποιθήσεις όπως το ότι η σοφία και η ωριμότητα αναφύονται με τα χρόνια όπως τα δόντια, το μούσι , παραγνωρίζοντας συστηματικά ότι η σοφία και η θέληση ουδόλως σχετίζονται με τις φυσικές μας λειτουργίες... Στο πνευματικό επίπεδο, ο άνθρωπος δεν επιτυγχάνει τίποτα με φυσιολογικούς τρόπους". (Κίρκεγκωρ)

Ο μεσήλικας που βαρέθηκε το κυνήγι της χαράς μέσω του υλικού ευδαιμονισμού του, της κοινωνικής του καταξίωσης, της υποταγής του στις επιταγές της σύγχρονης κοινωνίας , συνειδητοποιώντας ότι βρίσκεται στο λάθος δρόμο των "υποσχέσεων" που οδηγούν τελικά  στο πουθενά και που αποφασίζει να φύγει από αυτόν, αναζητώντας αυτό το κάτι μαγικό που θα τον μεταφέρει στον δρόμο της "ευτυχίας", αποτελεί το θεματικό κέντρο αυτής της ταινίας. Η ταινία λοιπόν, αφηγείται την ιστορία τεσσάρων φίλων, καθηγητών μέσης εκπαίδευσης, οι οποίοι  προκειμένου να δώσουν λίγο παραπάνω ενδιαφέρον στην αδιάφορη και άχρωμη ζωή τους, πειραματίζονται πάνω στη θεωρία του Νορβηγού ψυχίατρου Finn Skårderud, σύμφωνα με την οποία ο άνθρωπος γεννιέται με έλλειψη 0.05% αλκοόλ στο αίμα του, την οποία πρέπει καθημερινά να αναπληρώνει προκειμένου να βρίσκεται σε μια κατάσταση δημιουργίας και καλής διάθεσης. 

Προσπαθούν λοιπόν μέσω αυτής της θεωρίας να βρεθούν στο σημείο εκείνο που δεν είσαι ούτε νηφάλιος ούτε μεθυσμένος. Πιστεύουν ή θέλουν να πιστέψουν ότι η συνεχής διατήρηση συγκεκριμένου επιπέδου αλκοόλ στο αίμα τους μπορεί να τους βοηθήσει να αποδράσουν από τη δύσθυμη καθημερινή εκπλήρωση του καθήκοντος, της αδιάφορης ρουτίνας τους που τους τροφοδοτεί με μια διαρκή κατάθλιψη.

Έτσι λοιπόν οι ήρωές μας καταναλώνουν αλκοόλ προκειμένου να αντιμετωπίσουν την κρίση της μέσης ηλικίας να βρουν την παλιά τους νεανική διάθεση για ζωή ,το κέφι, τη δυναμικότητα που κάποτε είχαν.

 Είναι όμως αυτές οι πραγματικές τους ελλείψεις; Έτσι νομίζουν. Και γι αυτό επιλέγουν άλλωστε να τις καλύψουν με τη χρήση του αλκοόλ. Και το πετυχαίνουν ως έναν βαθμό. Γιατί φυσικά το αλκοόλ που ρέει στο αίμα τους, τους κάνει ευδιάθετους, δημιουργικούς, τολμηρούς, τους βοηθά να εκδηλωθούν συναισθηματικά , να ξεμπλοκάρουν, να εκτονωθούν. Να ξεπεράσουν την κρίση της μέσης ηλικίας . Γιατί αυτό δεν είναι άλλωστε η κρίση της μέσης ηλικίας; Ενός όρου που «παίζει» πολύ στις Δυτικές κοινωνίες; Αυτό το "Εγώ στα νιάτα μου..." των μεσήλικων το τόσο γεμάτο με αυταπάτες και ψευδαισθήσεις όσο και οι νεανικές φαντασιώσεις. Πίνοντας λοιπόν ξαναγίνονται νέοι. Το παιχνίδι όμως, όπως είναι φυσικό άλλωστε, χάνεται γιατί διαπιστώνουν ότι για να διατηρηθεί όλο αυτό το κατασκεύασμα της επίπλαστης ευτυχίας τους θα πρέπει να καταναλώνουν όλο και περισσότερο αλκοόλ ...και η εξάρτηση από αυτό είναι πλέον αναπόφευκτη, όπως και επίσης αναπόφευκτες είναι και οι καταστροφικές συνέπειες αυτής. Και όταν φτάνουν στον πάτο που σε φέρνει η κατάχρηση, ανακαλύπτουν τελικά ότι αυτό που επεδίωκαν με το ποτό δεν ήταν η ουσιαστική κάλυψη των κενών τους αλλά στην πραγματικότητα επεδίωκαν να βρεθούν μέσα σε ένα ηδονικό κενό χωρίς λύπη, χωρίς χτες, χωρίς σήμερα, χωρίς αύριο. Αυτό το ηδονικό κενό μέσα στο οποίο η παραλυτική τους απάθεια τους κάνει να μην νιώθουν την αβυσσαλέα απόγνωση που τους δημιουργούσε η πραγματική τους ζωή. Και η απόδραση πλέον από το βάθος του κενού στο οποίο έχουν περιέλθει, από ένα κενό στο οποίο και εμείς πολλές φορές βουλιάζουμε καθημερινά ζώντας σε μια κοινωνία που αν μη τι άλλο μας σπρώχνει προς αυτό, που μας θέλει ναρκωμένους- άλλωστε το αλκοόλ επίσημα προωθείται και προβάλλεται αποφέροντας τεράστια κέρδη στις καπιταλιστικές οικονομίες της Δύσης- που μας θέλει μαχητές στο κυνήγι μιας ψεύτικης ευτυχίας , η απόδραση λοιπόν από αυτό το κενό είναι ένα ζητούμενο σε αυτή την ταινία. Είναι ένα ζητούμενο και στη δική μας ζωή. Είναι θέμα ατομικής προσπάθειας μόνο; Είναι θέμα συλλογικής προσπάθειας; Είναι θέμα συνειδητοποίησης της θέσης του προσωπικού μας "εγώ" μέσα σε μία κοινωνία που έχει διαβρώσει την κοινωνική θέληση και ταυτόχρονα απαιτεί από το άτομο να συμβάλλει κοινωνικά μέσα όμως από επίκτητες επιθυμίες και όχι από τις πραγματικές του; Δεν απαντώνται αυτά τα ερωτήματα στην ταινία και πώς θα μπορούσαν άλλωστε. Οι ταινίες όσο καλές και να είναι δεν απαντούν ερωτήματα. Θέτουν ερωτήματα. Και η αξία τους έγκειται στο πόσο μέσω αυτών των ερωτημάτων καταφέρνουν να μας κάνουν να σκεφτούμε όσο πιο βαθιά γίνεται.

Το σάλτο του εξαιρετικού Mads Mikkelsen μπορεί να ερμηνευτεί ως σάλτο προς την προσωπική του ελευθερία αλλά και ως σάλτο απόδρασης από μια κοινωνία που του την στερεί. Οι ερμηνείες είναι καθαρά προσωπική υπόθεση του καθενός και για την ακρίβεια του πόσο διατεθειμένος είναι ο καθένας, η καθεμία μας να φτάσει το μαχαίρι βαθιά ως το κόκαλο.

Μένουμε  στα λόγια του Κίρκεγκωρ. Η απόδραση, η πραγματική ελευθερία βρίσκεται στο να εστιάσουμε στο τι σημαίνει για τον άνθρωπο να είναι πνευματική οντότητα και όχι σκέτο έμβιο ον. Και στο ότι στο πνευματικό επίπεδο η ωρίμανση δεν συμβαδίζει με την ηλικία γι αυτό άλλωστε και καμία κρίση δεν επέρχεται εκεί όταν αυτό αναπτύσσεται και εξελίσσεται. Γιατί πολύ απλά αυτό καθορίζεται από τις επιταγές της ζωτικής ανάγκης του ανθρώπου να υπάρξει, να μάθει, να ανακαλύψει να αυτοπροσδιοριστεί να βρει τη θέση τη δική του και όχι την προκαθορισμένη που η κοινωνία τον θέλει να βρίσκεται.

Το "Another Round" αναδείχθηκε η καλύτερη ευρωπαϊκή ταινία 2020 αποσπώντας ταυτόχρονα και τα βραβεία του καλύτερου ευρωπαίου σκηνοθέτη (Thomas Vinterberg), του καλύτερου ευρωπαίου σεναριογράφου μαζί με τον Τομπίας Λίντχολμ και του καλύτερου ευρωπαίου ηθοποιού (Mads Mikkelsen) στην τελετή απονομής των 33ων Βραβείων της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου. Ο Τόμας Βίντερμπεργκ απέσπασε το Όσκαρ Ξένης Ταινίας στην 93η Τελετή Απονομή των Όσκαρ. Η συγκλονιστική του ευχαριστήρια ομιλία ήταν αφιερωμένη στην κόρη του, που σκοτώθηκε τραγικά λίγο αφού είχαν αρχίσει τα γυρίσματα. "Αυτό είναι για σένα" είπε ξεκινώντας την ομιλία του στην τελετή, ο μεγάλος αυτός σκηνοθέτης, αναφερόμενος φυσικά στην κόρη του...