Τι κοινό μπορεί να έχουν η αυταρέσκεια, το χαστούκι, η πρέζα και ο καρκίνος;

Βρίσκονται όλα στις διαφορετικές ερμηνείες της λέξης Smac και αποτελούν κομμάτια ενός πολυσύνθετου παζλ που είναι η ζωή της Ελένης που μπορεί να είναι και η δική μας ζωή. 

Η Ελένη, που έχει διευθυντική θέση σε μια τράπεζα, συγκλονίζεται όταν μαθαίνει ότι έχει καρκίνο. Την ίδια περίοδο συναντά τον Ανδρέα, έναν άστεγο άνδρα και χρήστη ουσιών που τα βράδια κοιμάται έξω από την πολυκατοικία της. Κάποια μέρα, την βοηθάει ενώ της κλέβουν την τσάντα και αυτό το γεγονός αποτελεί την αφορμή να αναπτύξουν μια πιο στενή σχέση.

Smac, στην επιστήμη της Βιολογίας, είναι η πρωτεΐνη που προάγει την απόπτωση τη διεργασία δηλαδή προγραμματισμένου κυτταρικού θανάτου. Με ποιον τρόπο; Αναστέλλει τις ανασταλτικές πρωτεΐνες, αυτές δηλαδή που ανθίσταται στον κυτταρικό θάνατο. Έτσι με τον τρόπο αυτό ενισχύει τη διαδικασία της απόπτωσης προκειμένου να καταπολεμηθούν τα καρκινικά κύτταρα.

Η αυτάρεσκη λοιπόν διευθύντρια μεγάλης Τράπεζας, Ελένη που μέχρι τώρα πίστευε ότι χτίζοντας την καριέρα της προϊσταμένης απολαμβάνοντας τα οφέλη της θέσης , του σεβασμού των υφισταμένων της, την επιβολή της εξουσίας της πάνω τους, ζώντας η ίδια μια απόλυτα ελεγχόμενη και αυστηρά προγραμματισμένη ζωή, μια ζωή που της στερούσε τη δυνατότητα αντίληψης του κοινωνικού γίγνεσθαι των δομικών και ανεξέλεγκτων κοινωνικών μεταβολών που συνέβαιναν γύρω της, ανακαλύπτει ότι πάσχει από καρκίνο. Και στο σημείο αυτό όλα τα προηγούμενα αρχίζουν σιγά σιγά να καταρρέουν.

Τι πρέπει να επιστρατεύσει τώρα η Ελένη για να αντιμετωπίσει τον πραγματικό τον μεγαλύτερο φόβο του ανθρώπου; Τον φόβο του θανάτου; 

Η Ελένη χωρίς να το συνειδητοποιεί και έχοντας χάσει τη γη κάτω από τα πόδια της όταν της αναγγέλλεται η διάγνωση από τον γιατρό, απογοητευμένη, αρχικά αφήνεται… Αφήνεται και αρχίζει να παρατηρεί αυτό που υπάρχει γύρω της, ξεφεύγοντας με τον τρόπο αυτό και από την δύσκολη κατάσταση που έχει περιέλθει. Και όπως παρατηρεί αρχίζει σιγά σιγά να ανοίγεται και η ίδια και να έρχεται σε επαφή με τον άστεγο τοξικομανή Αντρέα που πριν λίγο καιρό δεν γυρνούσε καν να τον κοιτάξει. Ο Αντρέας δρα καταλυτικά σε όλο αυτό που συμβαίνει στην Ελένη βοηθώντας την να αλλάξει τη ζωή της και να δει την κατάστασή της μέσα από άλλη πλέον οπτική. Είναι ίσως το Smac της γιατί προάγει την πλήρη πτώση της. Φτάνει στον πάτο η Ελένη γιατί για πρώτη φορά έρχεται αντιμέτωπη με όλους τους φόβους της. Όλους αυτούς που την κρατούσαν δέσμια και δεν την άφηναν να δει ,να γνωρίσει, να επικοινωνήσει, να νιώσει. Και φτάνοντας εκεί στον πάτο ανακαλύπτει ότι τελικά ο πάτος ήταν αυτό που ζούσε. Η "πλήρης πτώση", η "απόπτωση" αποτελεί για αυτήν μια ευεργετική διαδικασία που την βοηθά να αντιμετωπίσει έναν άλλον θάνατο που χρόνια τώρα κατέτρωγε τη ζωή της. Τον ψυχικό της θάνατο. Η απειλή που δέχεται ερχόμενη αντιμέτωπη με τον φυσικό θάνατο είναι το χαστούκι που την κάνει να καταλάβει. Η επαφή της με τον «αποτυχημένο» κατά τα "στάτους" της κοινωνίας Αντρέα,τον "αλήτη", τον "καμένο", ενεργοποιούν τους μηχανισμούς εκείνους μέσα της που την οδηγούν στο να ενεργοποιήσει τη διαδικασία ενός άλλου θανάτου. Να καταστρέψει όλο το σκληρό άτεγκτο και εντελώς αταίριαστο περίβλημα που είχε καλύψει τον εαυτό της. Όλο αυτό που οι φόβοι της συντηρούσαν. Τη ματαιοδοξία της, την ανειλικρίνεια στις σχέσεις της, την προσποίηση, τη δήθεν ανεξαρτητοποίηση και αυτονομία, την ηδονή που της προσέφερε η επιβολή εξουσίας της πάνω στους άλλους και κυρίως την απανθρωποποίησή της. Την απομάκρυνση της από τους ανθρώπους από τον κοινωνικό ιστό.

Ελεύθερη πλέον η Ελένη έχοντας προάγει το θάνατο όλων αυτών που την κρατούσαν δέσμια, και αγνοώντας όλες τις συνθήκες που δεν την άφηναν να ζήσει,στητή, αγέρωχη, και αψηφώντας όλα τα επιβαλλόμενα στερεότυπα που την εμπόδιζαν να έρθει σε επαφή με τα διαμάντια της ψυχής της, με την πραγματική της ομορφιά και με τα διαμάντια της ψυχής των άλλων, αντικρίζει τη ζωή με άλλα μάτια πλέον. 

Ποιος είναι τελικά ο νικητής και ποιος ο ηττημένος;

Τον σκηνοθέτη Ηλία Δημητρίου τον "γνώρισα" από την ταινία του "Fish n' Chips". Παρά τα όποια σεναριακά ατοπήματα που υπάρχουν στις ταινίες του, δεν είμαι η ειδική να τα αναλύσω, διαισθητικά μου προκύπτουν, πιστεύω ότι είναι από τους σκηνοθέτες που μιλούν κατευθείαν στην καρδιά του θεατή. Αξίζει πραγματικά η "γνωριμία" μαζί του. Εξαιρετική, επίσης, και η ερμηνεία της πρωταγωνίστριας Βαγγελιώς Ανδρεαδάκη που κέρδισε το Βραβείο Α' Γυναικείου ρόλου στα βραβεία της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, όπως επίσης του ιδιαίτερα αγαπημένου σε εμένα ηθοποιού, Γιάννη Κοκιασμένου. Η ταινία προβλήθηκε και πρόσφατα στο 33ο Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου.

Smac, λοιπόν, αναστέλλοντας τους ανασταλτικούς μηχανισμούς ή πιο απλά όταν ξαναγεννιέσαι μέσα από τον θάνατο…

Tόσο απλά, τόσο σκληρά…

Από τους πιο αριστερούς και ανατρεπτικούς σκηνοθέτες της εποχής μας, ο Κεν Λόουτς, δεν σταματά στις ταινίες και στις συνεντεύξεις του, να μας δηλώνει κάτι πολύ σημαντικό κάτι πολύ ουσιαστικό. Όταν κάνεις ταινίες για τις ζωές των ανθρώπων, η πολιτική είναι απαραίτητη. Και εγώ θα πρόσθετα σε αυτό: Όταν ζεις, η πολιτική είναι απαραίτητη. 

Ο σκηνοθέτης που δεν απαλύνει τον πόνο στις ταινίες του, γιατί όπως δηλώνει ο ίδιος, ο πόνος βοηθάει την κυβέρνηση και απαλύνοντάς τον απλά της επιτρέπεις να τον συντηρεί, δημιούργησε την ταινία Ladybird Ladybird το 1994 που ήταν πραγματικά γροθιά στο στομάχι. Καμία ωραιοποίηση κανένας εξωραϊσμός παρά μόνο ωμή καταγγελία απέναντι σε ένα πολύ σκληρό, ανελέητο σύστημα που ούτε καν τα προσχήματα της επιφανειακής κάλυψης της απανθρωπιάς του δεν φροντίζει να τηρήσει. Η  αληθινή ιστορία μιας ανύπαντρης γυναίκας από τις λαϊκές συνοικίες του Λονδίνου, της Μάγκι, που η κοινωνική πρόνοια της πήρε και τα έξι της παιδιά γιατί έκρινε ότι ήταν ανίκανη μητέρα. Αυτό είναι το κεντρικό θέμα της ταινίας. Μία κακοποιημένη γυναίκα που χάνει τα παιδιά της ενώ μπορεί να τα φροντίσει γιατί απλά τα αγαπά και όμως της τα παίρνει η πρόνοια. Της τα παίρνει το κράτος. Αν τη ρωτήσεις αυτή τη γυναίκα τι είναι η πρόνοια, θα σου πει ότι είναι αυτή που μου παίρνει τα παιδιά.

Και εσύ ως θεατής, σκέφτεσαι. Αν με ρωτήσεις εμένα τι είναι το κράτος, θα σου πω ότι είναι αυτό που μου παίρνει τη ζωή. Είναι αυτό που αφαιρεί τις ζωές εκατοντάδων ανθρώπων που χάθηκαν άδικα λόγω ελλείψεων, αδιαφορίας και ελλιπούς χρηματοδότησης ενός υποβαθμισμένου συστήματος υγείας. Είναι αυτό που καθημερινά μας αφαιρεί τη σκέψη, την επικοινωνία, τη δράση μας. Είναι αυτό που μας προσθέτει τον φόβο, την ανασφάλεια προκειμένου να οδηγηθούμε στην παραίτηση, τον ψυχικό μας θάνατο.

Μέσα από τη ζωή αυτής της γυναίκας που αγαπάει τα παιδιά της αλλά χρειάζεται ένα υγιές σύστημα να την βοηθήσει να τα μεγαλώσει και αντ’ αυτού έρχεται αντιμέτωπη με μία απάνθρωπη κρατική δομή που διόλου δεν ενδιαφέρεται για την ίδια και τα παιδιά της, εύλογα σου δημιουργούνται τα μεγάλα πολιτικά ερωτήματα που βρίσκονται στο κάτω μέρος του παγόβουνου. Και διαπιστώνεις ότι οι επιλογές σου, μπορεί να οδηγήσουν και εσένα στη σύγκρουσή σου με το παγόβουνο αν δεν μπεις στη διαδικασία να καταλάβεις πώς λειτουργεί η εξουσία που έχει όλον τον έλεγχο αυτού του αφηγήματος που καταδυναστεύει τις ζωές μας.

26 χρόνια μετά την ταινία του Λόουτς η σκηνοθέτιδα Ana Rocha de Sousa με την ταινία Listen, έρχεται να μας υπενθυμίσει ότι το αφήγημα καλά κρατεί. Το θέμα που απασχόλησε τον Λόουτς πριν 26 χρόνια, απασχολεί και την ίδια στο σήμερα. Το πρόβλημα εξακολουθεί να είναι εδώ. Έχει αλλάξει λίγο η διατύπωσή του. Αυτή τη φορά η πρόνοια δεν βάλλει κατά των φτωχών Βρετανών αλλά κατά των φτωχών μεταναστών. Αυτή τη φορά, η Μπέλα και ο Ζότα είναι τα θύματα του αδηφάγου τέρατος που λέγεται "κρατική μέριμνα". Εδώ το κράτος "μεριμνά" να αρπάξει τα παιδιά από δύο Πορτογάλους μετανάστες που αγωνίζονται να τα βγάλουν πέρα και η πρόνοια αφαιρεί και από αυτούς τα παιδιά τους, πάντα με το επιχείρημα της προστασίας αυτών, παρακάμπτοντας φυσικά το μοναδικό δίχτυ προστασίας των παιδιών που είναι η αγάπη των γονιών τους.

Η φτώχεια, λοιπόν, και η κοινωνική αδυναμία παραμένουν οι βασικές συνιστώσες του μεγάλου προβλήματος που αποτελεί απόρροια του αφηγήματος με τίτλο "Επιβιώνει ο ισχυρότερος". Οι δύο ταινίες έρχονται να μας υπενθυμίσουν αυτό που στο βάθος το γνωρίζουμε όλοι. Στην επόμενη ταινία μπορεί να είμαστε εμείς οι πρωταγωνιστές. Γιατί στη μεριά των ισχυρότερων χωράνε πολύ λίγοι.

Η Κρίσυ Ροκ, πρωταγωνίστρια του Ladybird Ladybird δήλωσε σε συνέντευξή της ότι ο Λόουτς, δεν ξέρει ακριβώς τι ψάχνει στις ταινίες του. Ξέρει όμως ότι έχει βρει αυτό που ψάχνει όταν τελικά το βρίσκει. Στις ασύμμετρες, λοιπόν, ζωές μας και στον κενό δημόσιο βίο στον οποίο έχουμε περιέλθει, εκεί θα πρέπει να βρίσκεται και το κέντρο της δικής μας αναζήτησης. Δεν είναι απλά ζήτημα ατομικής ευθύνης. Είναι πρωτίστως, ζήτημα πολιτικής ευθύνης. Αυτή πρέπει να αναζητήσουμε, αυτή πρέπει να αναλάβουμε. 

Κάθε φορά που αφαιρείται ένα παιδί από τη Μάγκι, κάθε φορά που αφαιρείται ένα παιδί από τη Μπέλα και τον Ζότα, αφαιρείται και ένα κομμάτι από τη δική μας ζωή.

Τόσο απλά...Τόσο σκληρά…

Όταν δεν γνωρίζουμε την αλήθεια τι μας είναι πιο εύκολο; Να την αναζητήσουμε ή να κάνουμε μια υπόθεση θεωρώντας ότι αυτή είναι η αλήθεια και να δεχτούμε ως αληθινό οτιδήποτε βολεύει την υπόθεσή μας;

Ένας δικηγόρος ο Σιγκεμόρι, αναλαμβάνει την υπεράσπιση του Μισούμι του ανθρώπου που σκότωσε το αφεντικό του και που στο μεταξύ έχει ξανακάνει φυλακή για ανθρωποκτονία πριν πολλά χρόνια.  Ο Κόρε-Έντα δεν μας αφήνει καμία αμφιβολία για το ποιος διέπραξε τον φόνο. Άλλωστε ο Μισούμι ομολογεί αμέσως. Όσο όμως η υπόθεση εξελίσσεται, τίποτε δεν είναι τελικά τόσο απλό όσο φάνηκε στην αρχή. Και όσο ο Σιγκεμόρι θα προχωρά προς τη διαλεύκανση των κινήτρων που οδήγησαν τον πελάτη του στη διάπραξη του νέου εγκλήματος, τόσο θα βρίσκεται ο ίδιος μπλεγμένος στις διαφορετικές εκδοχές που θα ξετυλίγει μπροστά του ο πελάτης του. Εκδοχές που κάθε μια τους μπορεί να κρύβει κάποια αλήθεια μέσα της  και που θα κάνουν τον ίδιο τον δικηγόρο να αναθεωρήσει πολλά από τα πιστεύω του καθώς και από τις μεθόδους –τεχνικές υπεράσπισης του πελάτη του. Γιατί οι πραγματικές αλήθειες που του αποκαλύπτονται δεν είναι εκείνες που στηρίζονται στα γεγονότα τα ξένα προς αυτόν αλλά εκείνες που αγγίζουν την ψυχή του και που ερμηνεύουν τα γεγονότα της δικής του ζωής. Οι δεύτερες, ανατρέπουν τις πρώτες και τότε τα διλήμματα μπροστά στα οποία θέτει ο ίδιος τον εαυτό του είναι μεγάλα. Τα δεδομένα παύουν να είναι πλέον δεδομένα και τα ζητούμενα είναι ο κινητήριος μοχλός δημιουργίας νέων  δεδομένων.  

Χάνουμε τον χρόνο μας προσπαθώντας να καταλάβουμε μοναχικούς ανθρώπους που γεννήθηκαν σε συνθήκες που δεν θα ήθελαν να γεννηθούν που έχουν διαπράξει εγκλήματα,  ανθρώπους που ωστόσο ψάχνουν να βρουν σημεία επαφής μαζί μας προσπαθώντας να μας κάνουν να βρεθούμε στον κόσμο τους και να προσδιορίσουμε τα πραγματικά κίνητρα της διάπραξης των εγκλημάτων τους;

Ποιος ο ρόλος του δικηγόρου; Να ακολουθήσει τη στρατηγική που θα επιφέρει στον πελάτη του τη μικρότερη δυνατή ποινή ή να φέρει τον πελάτη του αντιμέτωπο με το έγκλημά του και να τον βοηθήσει να αντιμετωπίσει τις ενοχές του; Και αν υποθέσουμε ότι ο δικηγόρος δώσει μεγαλύτερη βαρύτητα σε αυτή του την προσπάθεια μήπως όλο αυτό αποβαίνει σε βάρος της στρατηγικής του; Μήπως υπερβαίνοντας την επαγγελματική του σχέση και χτίζοντας μια βαθύτερη σχέση με τον πελάτη του βρίσκεται, θέτει τον εαυτό του μπροστά σε δύσκολα μονοπάτια έξω από αυτά που γνωρίζει έξω από τις γνωστές μεθόδους υπεράσπισης που έχει μάθει που έχει διδαχτεί, αυτές που του προσδίδουν το κύρος του καλού δικηγόρου και βρίσκεται σε άγνωστους δρόμους που όμως μπορεί να τον οδηγήσουν στην προσέγγιση της πραγματικής αλήθειας; 

Και πόση αλήθεια μπορεί να αντέξει ο καθένας; Και πόση αλήθεια από αυτή που μπορεί να αντέξει μπορεί να αποκαλύψει στον άλλον; 

Τι είναι πιο εύκολο για τον καθένα; Να δει ή να κάνει ότι δεν βλέπει; Τι είναι πιο εύκολο ; Να σηκώσει ο ίδιος το φορτίο της αποκάλυψης μιας αλήθειας ή να το αφήσει να το επωμιστούν οι άλλοι οι πιο αθώοι, τα παιδιά ενδεχομένως, παραβλέποντάς το ο ίδιος; 

Και για πόσο καιρό τα παιδιά πρέπει να κουβαλούν τις αμαρτίες των γονιών τους; Μέχρι ίσως να βρουν και αυτά κάποιον άλλον να μεταθέσουν το δικό τους φορτίο;

Και ποιος ο ρόλος της δικαιοσύνης; Να αποκαταστήσει το δίκαιο ή πάνω απ’ όλα να διαφυλάξει το κύρος του δικαστή; Ποια είναι αυτή η ανώτερη δύναμη που επηρεάζει τις ζωές των ανθρώπων που τις καθορίζει ανεξάρτητα από τις επιθυμίες τους και πόσο έλεγχο μπορούμε να ασκήσουμε σε αυτή τη δύναμη; Πόσο έλεγχο μπορούμε τελικά να ασκήσουμε στη δική μας ζωή  ή τη ζωή των άλλων μέσα στα στενά όρια της κοινωνικής μας συμβίωσης που ορίζονται από κανόνες και αρχές που πολλές φορές δεν είναι αρκετές να επιτρέψουν την αποκατάσταση της δικαιοσύνης όταν εξόφθαλμα  αυτή παραβιάζεται αλλά οι κοινωνικές συνθήκες εμποδίζουν τη θέαση αυτής της παραβίασης;

Και ποιος είναι τελικά ο κριτής των πράξεων μας όταν επώδυνα ανακαλύπτουμε ότι και εμείς με μεγάλη ευκολία θα παραβιάζαμε τις αρχές και τους νόμους που αποτελούν εμπόδιο στην αποκάλυψη της αλήθειας και στο δίκαιο μοίρασμα των ευθυνών; 

Υπάρχουν άνθρωποι που δεν θα έπρεπε να γεννηθούν; Ή μήπως είναι λάθος το ερώτημα; Μήπως θα έπρεπε να αντικατασταθεί από το ερώτημα μπορεί αυτοί οι  άνθρωποι μέσα στις υπάρχουσες κοινωνικές συνθήκες να ξαναγεννηθούν; 

Καμιά φορά ο τρόπος που ενεργούμε, οι τακτικές που ακολουθούμε είναι λάθος όχι γιατί δεν τις έχουμε προσχεδιάσει σωστά ή δεν τις έχουμε επεξεργαστεί αλλά γιατί τα ερωτήματα που έχουμε θέσει , τα προβλήματα που προσπαθούμε να επιλύσουμε μέσω αυτών των στρατηγικών είναι λάθος. Ίσως γιατί δίνουμε περισσότερο βάρος στην αναζήτηση της αλήθειας, έξω από εμάς. Ίσως γιατί δεν ξεκινάμε την αναζήτηση από μέσα προς τα έξω.

Αυτά και πολλά άλλα βασανιστικά  ερωτήματα θίγονται στην εξαιρετική ταινία του Κόρε Έντα του σκηνοθέτη που με τη ζεστή, ευαίσθητη και διεισδυτική του ματιά μας παρασέρνει στον δικό του κόσμο. Μας κάνει να στρέψουμε τη ματιά μας πέρα από τα αδιαμφισβήτητα γεγονότα στα κίνητρα των πράξεων να ανακαλύψουμε το γιατί να ψάξουμε τις αλήθειες  του ήρωά του και τις  δικές μας ταυτόχρονα να μπούμε στο μυαλό στη θέση του, μακριά από εύκολες κρίσεις και μακριά από τιμωρητικές και εκδικητικές  σκέψεις στις οποίες  εύκολα μπορεί να μας παρασύρουν τα γεγονότα τα ίδια. Αποστασιοποιούμαστε, αργά αλλά σταθερά από τα γεγονότα που ορθώνονται μπροστά μας και κανείς δεν τα αμφισβητεί, που ωστόσο με έναν ανεπαίσθητο τρόπο, χάνουν την δύναμη που τους προσδίδει η ύπαρξη τους και προχωρούμε στην αναζήτηση των μπερδεμένων αιτίων. Και μπορεί αρχικά να αποστρέφουμε το βλέμμα από αυτά γιατί η αδιαφάνεια και η θολούρα που τα περιλούζει αποτελεί εμπόδιο στην εξερεύνησή τους γιατί μας βυθίζει σε σκοτεινούς δρόμους ωστόσο το σκοτάδι γίνεται ελκτικό. Το προτιμάμε από το εκθαμβωτικό φως των γεγονότων που μας τυφλώνει. Που δεν μας αφήνει να δούμε. Και αποσυρόμαστε από τη θέση του κριτή από την ασφάλεια της θέσης μας γιατί αρχίζουμε τη θέση μας να την ορίζουμε εμείς. Μέσα από την επικοινωνία μας με τον άλλον που μας επιτρέπει να επικοινωνήσουμε και με τον ίδιο μας τον εαυτό. 

«Μην χάνεις τον χρόνο σου προσπαθώντας να καταλάβεις τον άλλον. Οι άνθρωποι δεν μπορούν να καταλάβουν την οικογένειά τους. Πόσο μάλλον τον ξένο» ακούγεται η συμβουλή αυτή προς τον δικηγόρο, κατά τη διάρκεια της ταινίας.  Κι όμως αυτό ανατρέπεται. Και γιατί θα έπρεπε άλλωστε να θεωρείται φυσιολογικό; Και πόσες φορές δεν το έχουμε ακούσει; Δεν είναι μονόδρομος η επικοινωνία ούτε περιορίζεται σε πλαίσια και σε είδη ανθρώπων. Είναι διάδραση. Προϋποθέτει αγγίγματα ψυχής εκατέρωθεν. Μέσω ποιων ανθρώπων θα καταφέρεις να επικοινωνήσεις με τους  άλλους που δεν μπορείς αλλά και με τον ίδιο σου τον εαυτό, είναι ένα μεγάλο ζητούμενο που μας καλεί ο εξαιρετικός σκηνοθέτης να το ανακαλύψουμε. 

Αν αγαπήσατε τον Χιροκάζου Κόρε Εντα από τους «Κλέφτες καταστημάτων» από αυτή την ταινία νομίζω ότι θα τον λατρέψετε. 

Ψάξτε την. Αξίζει πραγματικά τον κόπο!

"Κατανοείτε τις ανάγκες του παιδιού σας;", ρωτάει η δασκάλα τη μητέρα που εξαιτίας της δυσμενούς οικονομικής της κατάστασης δεν καταφέρνει να αποκαταστήσει σύντομα την βλάβη του ακουστικού της κωφής κόρης της , η οποία κατά τη διάρκεια παραμονής της  στο σχολείο δεν αντιλαμβάνεται τους κινδύνους και έτσι είναι επιρρεπής στα ατυχήματα. Ένα ατύχημα που έχει σαν αποτέλεσμα να κινδυνεύει η οικογένειά της να χάσει την κηδεμονία και της κόρης και των δύο άλλων παιδιών.  Η Μπέλα και ο Ζότα, είναι Πορτογάλοι μετανάστες και γονείς τριών παιδιών και ζουν στα υποβαθμισμένα προάστια του Λονδίνου. Δίνουν και αυτοί την καθημερινή τους μάχη στον αγώνα για μια αξιοπρεπή διαβίωση και  από μια παρεξήγηση και ένα χαλασμένο ακουστικό έρχονται αντιμέτωποι με τον κίνδυνο της μεγαλύτερης απώλειας που μπορεί να συμβεί σε μία οικογένεια . Την απώλεια των παιδιών της. Έρχονται αντιμέτωποι με το σκληρό και απρόσωπο σύστημα των βρετανικών κοινωνικών υπηρεσιών και προσπαθούν σε μια άνιση μάχη να κρατήσουν την οικογένειά τους μαζί.

Και βέβαια η απάντηση στην παραπάνω ερώτηση θα μπορούσε να είναι: "Εσείς κατανοείτε τις δικές μας ανάγκες;". Μια αλυσίδα αναγκών προβάλλουν στην ταινία αυτή. Και μία αλυσίδα θεσμών επίσης. Πώς μια οικογένεια μπορεί να καλύψει τις ανάγκες των μελών της; Της αρκεί ο θεσμικός της ρόλος; Οι κοινωνικές δομές υποτίθεται ότι συνεπικουρούν προς την κατεύθυνση αυτή. Πόσο προστατευτικές όμως είναι οι δομές αυτές; Και στην τελική ποιους εξυπηρετούν; Με τον νόμο των εξαναγκαστικών υιοθεσιών προστατεύονται άραγε τα μέλη των αδύναμων οικογενειών; Καλύπτονται έτσι οι ανάγκες τους;

Στην ταινία παρακολουθούμε τον νόμο να στέκει ψηλά, απρόσωπος, άτεγκτος, σκληρός, βυθισμένος στα κανάλια της γραφειοκρατίας και στα κουτάκια που οι εντολοδόχοι του απλά τικάρουν . Μπορεί όμως ένα τικαρισμένο κουτάκι να σου αποκαλύψει την αλήθεια που κρύβεται σε ένα παιδί; Μπορεί να σου μιλήσει για τις ανάγκες του; Μπορείς μέσα από τη θλιβερή σου γραφειοκρατία να το ακούσεις; Η μικρή της οικογένειας, μέσα στον κόσμο των σιωπών της μπορεί και ακούει καθαρότερα από τον καθένα τις ανάγκες και τα θέλω της. Η μητέρα της μπορεί και εκείνη και την συναισθάνεται. Την αφουγκράζεται. Γιατί απλά είναι η μητέρα της. Οι υπόλοιποι όμως, οι επίσημοι θεσμοί, ακούν;

Η σκηνοθέτης σε συνέντευξή της αναφέρει ότι ήθελε στην ταινία της να μιλήσει για ένα σύστημα που είναι λάθος ενώ βασίζεται στους σωστούς λόγους που καθιστούν απαραίτητη την ύπαρξή του. Και εδώ βρίσκεται το πρώτο ζητούμενο. Πράγματι οι συνιστώσες του είναι σωστές αφού στηρίζονται στην προστασία των δικαιωμάτων του παιδιού, η εφαρμογή του όμως αποβαίνει εις βάρος του.  Οι ιδανικές συνιστώσες συγκροτούν ιδανικά συστήματα , δυνατά να εφαρμοστούν σε ιδανικά πλαίσια. Και σαφώς το πλαίσιο στο οποίο ζει μια οικογένεια μεταναστών με την φτωχοποίηση και τον εξοβελισμό της από το ίδιο το σύστημα , σαφώς και δεν είναι το ιδανικό.

Ένα δεύτερο ζητούμενο είναι: Μπορεί μια παρεξήγηση ένα λάθος διάβασμα του νόμου να οδηγήσει μια οικογένεια στην καταστροφή; Ενός νόμου που δεν φτιάχτηκε για να προστατέψει τους αδύναμους και οικονομικά ασθενέστερους αλλά για να τους αποδώσει ευθύνες ή για την ακρίβεια να τους μεταθέσει ευθύνες. Όχι για να τους προτείνει αλλά για να τους περιθωριοποιήσει ακόμα πιο πολύ. Η φτώχεια στον πλανήτη μας έχει λάβει διαστάσεις πανδημίας. Αυτό είναι γεγονός. Οι φτωχοί χρεώνονται την αποτυχία τους κουβαλώντας εν είδει σταυρού το βάρος της ατομικής ευθύνης που τους έχει φορτωθεί . Ποιος νόμος λοιπόν προερχόμενος από τους επίσημους θεσμούς μπορεί να τους απαλλάξει από το βάρος αυτό; Προφανώς είναι ο νόμος που πρωτίστως ενδιαφέρεται για την κατάργηση της φτωχοποίησης και για την δημιουργία συνθηκών που δίνουν πραγματικά περιθώρια επιλογής και όχι την ψευδαίσθηση της μηδενικής επιλογής. Μπορεί όμως κάτι τέτοιο να συμβεί σε μια  καπιταλιστική κοινωνία;

Κατά συνέπεια οι όποιες παρανοήσεις και παρεξηγήσεις που προκύπτουν κατά την ανάγνωση του νόμου , είναι λάθος να εκλαμβάνονται ως τέτοιες . Είναι απλά οι ρωγμές , οι χαραμάδες μέσα από τις οποίες αποκαλύπτεται το σκληρό πρόσωπο του καπιταλισμού. Ενός συστήματος που εξαθλιώνει για να έρθει μετά να ελεήσει με τους δικούς του κανόνες και τις δικές του νόρμες.

Ο  Κεν Λόουτς  που κάνει πολιτικό κινηματογράφο όλα αυτά τα περιγράφει διεξοδικότερα στέλνοντας απευθείας το μήνυμα. Η Ana Rocha de Sousa στο Listen μπορεί να μην είχε τέτοιο σκοπό και να ήθελε απλά να περιγράψει το οικογενειακό δράμα που περνά μια οικογένεια μεταναστών εξαιτίας  της αβλεψίας του νόμου, ωστόσο αυτό που ίσως δεν προέβλεψε η δημιουργός είναι ότι όταν το δημιούργημα φύγει από τον δημιουργό του , αυτονομείται εντελώς και φτάνοντας στα δικά μας μάτια και αυτιά το βλέπουμε και το ακούμε με τον δικό μας τρόπο , δίνοντάς του τις διαστάσεις και τις προοπτικές που μπορεί να το μετατρέψουν σε ένα χρήσιμο εργαλείο αφύπνισης, συνείδησης σε μία άνιση μάχη αλλαγής αυτού του κόσμου.

Η ταινία έκανε πρεμιέρα στο 77ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βενετίας αποσπώντας αρκετά βραβεία ανάμεσά τους τo Βραβείο καλύτερης πρώτης ταινίας Λέοντας του Μέλλοντος - Βραβείο "Λουίτζι Ντε Λαουρέντις" (Lion of the Future - Luigi De Laurentiis) καθώς και το Ειδικό βραβείο της επιτροπής στο τμήμα Ορίζοντες.

Eίχαμε την ευκαιρία να την δούμε στο 61ο Διεθνές Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και θα έχουμε ξανά την ευκαιρία να την δούμε στο 33ο Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου που ξεκίνησε στις 25/11 και ολοκληρώνεται στις 3/12. Οι ταινίες την ημέρα της προβολής τους θα είναι διαθέσιμες από τις 10:00 το πρωί μέχρι τις 10:00 το πρωί της επόμενης μέρας .

Το Listen είναι προγραμματισμένο να παιχτεί την Κυριακή 29/11. Μην το χάσετε!

Το 61ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης ολοκληρώθηκε στις 15/11/2020. Κάτω από πολύ δύσκολες πρωτόγνωρες συνθήκες που δεν έχει ξαναζήσει κανείς μας, η τέχνη του κινηματογράφου ήταν εκεί, πυξίδα, πλοηγός στην καθημερινότητά μας να μας δείχνει τον δρόμο μέσα στις σκοτεινές μέρες που ζούμε. Τον δρόμο εκείνο που μας φέρνει πιο κοντά που μας βοηθά να αντιμετωπίζουμε τις καταστάσεις της ζωής μας μέσα από διαφορετικές οπτικές φωτίζοντάς μας έτσι μονοπάτια που κάποια στιγμή θα μας οδηγήσουν στο να βγούμε από τα αδιέξοδα στα οποία μας εγκλωβίζει η καθημερινότητά μας. Γιατί αυτό είναι η τέχνη. Η διαφορετική ματιά. Η διαφορετική οπτική. Η ομορφιά μέσα στην ασχήμια. Το φως μέσα στο σκοτάδι. 

Η Κινηματογραφική Λέσχη Πετρούπολης ήταν εκεί.  Η Κινηματογραφική Λέσχη Πετρούπολης, είναι εδώ μαζί σας. Μέσα από τις σελίδες μας θα σας κρατάμε ενήμερους και θα σας προτείνουμε πολλές από τις υπέροχες ταινίες που προβλήθηκαν και φέτος στο φεστιβάλ. Θα σας κρατάμε ενήμερους για οτιδήποτε καινούριο προβάλλεται μέσα από πολλά διαδικτυακά φεστιβάλ που λαμβάνουν χώρα και φυσικά θα είμαστε μαζί σας να σας προτείνουμε πολλές ταινίες που έχουν προβληθεί και που κατά τη γνώμη μας αξίζει η θέασή τους. 

Ο καθένας με τον τρόπο του αγωνίζεται προκειμένου και σε αυτή τη μάχη να βγούμε δυνατοί και ενωμένοι. Εμείς ως Κινηματογραφική Λέσχη δεν σταματήσαμε και δεν πρόκειται να σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε για αυτό. Γιατί αγαπάμε τη ζωή, αγαπάμε τον άνθρωπο, αγαπάμε την τέχνη του κινηματογράφου. Και γιατί γνωρίζουμε πολύ καλά ότι μερικά πράγματα στη ζωή, μερικές αξίες παραμένουν για πάντα διαχρονικές. Ανάμεσα σε αυτές και ο κινηματογράφος. 

Και γιατί τέλος, γνωρίζουμε πολύ καλά ότι όταν παλεύεις έντιμα και μέσα από την τέχνη τότε "είτε βραδιάζει είτε φέγγει μένει πάντα λευκό το γιασεμί". Για τη λευκότητα αυτή του γιασεμιού αγωνιζόμαστε. 

Σας ευχαριστούμε που είσαστε κοντά μας.

Είναι αναρίθμητα αυτά που σκέφτομαι να γράψω για το "Αποκάλυψη Τώρα!" του Κόπολα αλλά η ίδια η ταινία με τον κρυμμένο πλούτο της δεν σε αφήνει να το κάνεις. Κάθε φορά θα εφευρίσκεις και θα αποκρυπτογραφείς κάτι νέο όταν ακούς τον Kurtz (Marlon Brando) να απαγγέλει Έλιοτ ή να χάνεσαι στην λογική ασυναρτησία της ακατάσχετης φλυαρίας του ανώνυμου φωτογράφου (Dennis Hopper). Μπορείς να πάρεις την ταινία σκηνή-σκηνή και να ξεκινήσεις την ανάλυση σου αλλά είναι σίγουρο ότι θα χαθείς πιο γρήγορα και από το χωριό που βομβαρδίζεται από τα αμερικανικά ελικόπτερα υπό τους ήχους του Wagner. 

Ο Φράνσις Κόπολα στη διάρκεια της απονομής του Χρυσού Φοίνικα στις Κάννες είπε ότι η "Η ταινία μου δεν είναι απλά μια ταινία για το Βιετνάμ, είναι το Βιετνάμ". Αυτό ήταν το όραμα του. Να αποτυπώσει με τρόπο αυθεντικό, καταγγελτικό και καθαρό της παράνοιας ενός πολέμου καταστροφικού για την Αμερικανική κοινωνία που τη βύθισε στον διχασμό αλλά υπήρξε ο προπομπός για την ανάπτυξη κοινωνικών κινημάτων. Ίσως όμως να επηρεάστηκε από τις συνθήκες κάτω από τις οποίες έπρεπε να γυρίσει την ταινία και βίωσε τον δικό του τρόμο: βρέθηκε εν μέσω αληθινής πολεμικής σύγκρουσης, καταστράφηκαν σκηνικά από τυφώνες και κακοκαιρία, ο Martin Sheen έπαθε καρδιακό επεισόδιο, ο Brando εμφανίστηκε στα γυρίσματα υπέρβαρος και ξυρισμένο κεφάλι, ο Hopper όπως και ο ίδιος ο Κόπολα βρίσκονταν υπό την επήρεια ουσιών με αυτοκτονικές τάσεις ενώ ταυτόχρονα η εταιρεία παραγωγής κατέρρεε από τον υπέρογκο προϋπολογισμό. Όλα αυτά οδήγησαν στο να κυκλοφορήσει η ταινία για τις ανάγκες του Φεστιβάλ μισή με τον σκηνοθέτη να παρουσιάζει την τελική έκδοση (με επιπλέον σκηνές και περιεχόμενο) αρκετά χρόνια αργότερα ενώ πρόσφατα παρέδωσε και την Final Cut έκδοση. 

Βασιζόμενη στο μυθιστόρημα του Τζόσεφ Κόνραντ "Η Καρδιά του Σκότους", η ταινία ακολουθεί το ταξίδι του λοχαγού Willard στα άδυτα της Καμπότζης με στόχο να σταματήσει την τυραννική διοίκηση του Συνταγματάρχη Kurtz ο οποίος έχει στρέψει τους ιθαγενείς κατά των Αμερικανικών δυνάμεων. Η πρώτη σκηνή της ταινίας είναι από τις πιο αναγνωρισμένες στην ιστορία του κινηματογράφου. Τα ελικόπτερα τελειώνουν το έργο τους καίγοντας το πλούσιο βιετναμέζικο δάσος και ακούγεται η φωνή του Jim Morrison να "ανακοινώνει": This The End. Ένα διαχρονικό αριστούργημα για την παράνοια του ανθρώπου, της ηθικής και του πολέμου για την αμερικανική αλλά και παγκόσμια κοινωνία. Ο Κόπολα θα επιλέξει να δώσει ένα συμβατικό τέλος περισσότερο για να μην επιβαρύνει περισσότερο ηθικά και ψυχικά τον θεατή μιας και οι μνήμες από την σφοδρή σύγκρουση στο Βιετνάμ είναι νωπές το 1979. Προτού λυτρώσει χαριστικά τον θεατή, τον έχει παρασύρει στην παράνοια και την τρέλα της ανθρώπινης ψυχής όπου πάντα θα αποκρυσταλλώνεται μέσα από τον εκπληκτικό αισθητικά, σκηνοθετικά και υποκριτικά μονόλογο του Μπράντο μέσα από το σκοτάδι : (Μεταφέρεται αυτούσια)

"I've seen horrors... horrors that you've seen. But you have no right to call me a murderer. You have a right to kill me. You have a right to do that... but you have no right to judge me. It's impossible for words to describe what is necessary to those who do not know what horror means. Horror... Horror has a face... and you must make a friend of horror. Horror and moral terror are your friends. If they are not, then they are enemies to be feared. They are truly enemies! I remember when I was with Special Forces... seems a thousand centuries ago. We went into a camp to inoculate some children. We left the camp after we had inoculated the children for polio, and this old man came running after us and he was crying. He couldn't see. We went back there, and they had come and hacked off every inoculated arm. There they were in a pile. A pile of little arms. And I remember... I... I... I cried, I wept like some grandmother. I wanted to tear my teeth out; I didn't know what I wanted to do! And I want to remember it. I never want to forget it... I never want to forget. And then I realized... like I was shot... like I was shot with a diamond... a diamond bullet right through my forehead. And I thought, my God... the genius of that! The genius! The will to do that! Perfect, genuine, complete, crystalline, pure. And then I realized they were stronger than we, because they could stand that these were not monsters, these were men... trained cadres. These men who fought with their hearts, who had families, who had children, who were filled with love... but they had the strength... the strength... to do that. If I had ten divisions of those men, our troubles here would be over very quickly. You have to have men who are moral... and at the same time who are able to utilize their primordial instincts to kill without feeling... without passion... without judgment... without judgment! Because it's judgment that defeats us."