Αν για την K.Γώγου το "Πάνω κάτω Πατησιών" ήταν μονόδρομος, ο μονόδρομος της
μοναξιάς, της απελπισίας αλλά και του οράματος της πως θα αλλάξουν κάπως
τα πράγματα, κάπως έτσι είναι και η Πατησίων για την πρωταγωνίστρια της
πολυβραβευμένης μικρού μήκους ταινίας του Θανάση Νεοφώτιστου "Λεωφόρος Πατησίων".
Ένας μονόδρομος μιας σύγχρονης γυναίκας που μεγαλώνει μόνη της το παιδί της σε
μια ασυμβίβαστη Αθήνα. Μια Αθήνα που τα συγκεντρώνει όλα. Την ενέργεια,
τη μαχητικότητα, την αντίδραση, τα όνειρα που ψάχνουν τρόπους να εκδηλωθούν,
την ελπίδα για την πραγματοποίησή τους, την οργή για το ανικα νοποίητό τους,
τη σύγχυση, το μπέρδεμα μα και τις κρυμμένες χαρές, τις κρυφές ελπίδες.
Σε ένα εξαιρετικά καλογυρισμένο δωδεκάλεπτο μονοπλάνο που μου θύμισε πολύ τα
πλάνα των αγαπημένων μου Νταρντέν παρακολουθούμε την κλιμακούμενη εσωτερική
ένταση της νεαρής μητέρας που βρίσκεται στην οδό Πατησίων πηγαίνοντας σε
οντισιόν προκειμένου να διεκδικήσει το ρόλο της σαιξπηρικής Βιόλας (δεν είναι
τυχαία η επιλογή αυτού του ρόλου από τον σκηνοθέτη αφού και στο έργο του
Σαίξπηρ οι ρόλοι , οι ταυτότητες των ηρώων συγκρούονται καθώς η Βιόλα
είναι η γυναίκα που μεταμορφώνεται σε άντρα με αποτέλεσμα μέσα από τον διττό
της ρόλο να έρχεται σε σύγκρουση και με τον εαυτό της αλλά και να προκαλεί
ανισορροπίες και στο περιβάλλον της). Πηγαίνοντας λοιπόν στην οντισιόν, η
νεαρή μητέρα, ανακαλύπτει ότι μικρός της γιος έχει μείνει μόνος του στο σπίτι.
Η ένταση κλιμακώνεται διαρκώς καθώς οι ρόλοι και τα συναισθήματα συγκρούονται.
Και το background αυτής της πορείας το κοινωνικό τοπίο των συγκρούσεων μιας
Αθήνας, όπου τα παιδιά με τις κουκούλες προσπαθούν και αυτά να δώσουν το
στίγμα τους να δηλώσουν τα αδιέξοδά τους με έναν ανορθόδοξο τρόπο αυτόν
της βίας , οδηγούμενοι έτσι και αυτοί σε έναν μονόδρομο που καταλήγει σε
αδιέξοδο.
Και αν καθόλη τη διάρκεια της δωδεκάλεπτης αυτής πορείας ο σκηνοθέτης
καταφέρνει με απόλυτη δεξιοτεχνία να μας κάνει να μπούμε στον ψυχισμό της
νεαρής μητέρας και να αγνοήσουμε όπως και εκείνη τον εξωτερικό μας φόβο που
προέρχεται από τα επεισόδια αφού η εσωτερική αγωνία και ο εσωτερικός φόβος
υπερτερούν του εξωτερικού , ωστόσο στην κορύφωση του δράματος, η κρότου λάμψης
μας φωτίζει την άρρηκτη σχέση του «μέσα» με το «έξω» και ταυτόχρονα μας
επιτρέπει να βιώσουμε την αποκλιμάκωση των συναισθημάτων μας που τόσο την
έχουμε ανάγκη και στη δική μας ζωή.
Σε μια ζωή που όπως λέει και η Γώγου στην ποιητική της ανθολογία «Πάνω κάτω
Πατησίων» (με μία δική μου μικρή παραλλαγή ) μπερδευόμαστε πολλές φορές,
πού σταματάει το όνειρο και πού αρχίζει η αλήθεια.
Μπορείτε να δείτε δωρεάν τη μικρού μήκους ταινία
εδώ.Αξίζει πραγματικά!
Σκηνοθεσία: Θανάσης Νεοφώτιστος | Σενάριο: Γιώργος Αγγελόπουλος, Θανάσης
Νεοφώτιστος
---------------------------------
Μέλος της Κινηματογραφικής Λέσχης Πετρούπολης. Είναι εκπαιδευτικός. Τον
ελεύθερο χρόνο της, διαβάζει, βλέπει ταινίες, και παρακολουθεί τα
τεκταινόμενα που λαμβάνουν χώρα στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Τον υπόλοιπο
ελάχιστο ελεύθερο χρόνο της, απλά προσπαθεί να διατηρεί την ψυχραιμία
της…
