Ό,τι λείπει από τις ζωές των ανθρώπων ό,τι τους έχει αφαιρέσει το αδηφάγο σύστημα που σε απολύει από το super market που δουλεύεις, γιατί έχεις κλέψει ένα ληγμένο φαγητό που προορίζονταν για τον κάδο, αφού για τα αφεντικά σου η ζωή σου έχει μικρότερη αξία από τα σκουπίδια του κάδου, που σε απολύει γιατί το εργατικό ατύχημα κοστίζει περισσότερο σε αυτούς, από το προσωπικό σου δράμα που πίνεις για να αντέξεις την κατάθλιψη που σου προκαλεί αυτό που ζεις και που καταθλίβεσαι από την αδυναμία σου να σταματήσεις να πίνεις, γιατί δεν θέλεις να αντικρίσεις τη ζωή νηφάλιος, ό,τι έχει κλαπεί ανελέητα από τις ρημαγμένες πλέον ζωές των ηρώων του, ο Καουρισμάκι τούς το επιστρέφει γενναιόδωρα.

Με τα κάδρα του απίστευτης ομορφιάς πλαισιωμένα από τη μουσική και τους στίχους που λένε αυτά που οι ήρωες δεν μπορούν... Μια κοπέλα στο παράθυρο, περιμένοντας πίσω από τη δυνατή βροχή κάποιον να έρθει, ένας άνδρας που καπνίζει αμέτρητα τσιγάρα περιμένοντας και εκείνος, μπροστά από το φωτεινό ταμπλό που πάνω του βρίσκονται οι αφίσες των ταινιών που προσεχώς θα παιχτούν ή που ήδη έχουν παιχτεί ή που παίζονται σε ένα συνοικιακό σινεμά. Σαν τη ζωή των ηρώων που για κάποιους έχει παιχτεί , αλλά και που μπορεί να ξαναπαιχτεί στα προσεχώς διαφορετική, όπως τη φαντάζονται και όπως την ονειρεύονται, ένα σκυλάκι που ξέρει να ευγνωμονεί τον σωτήρα του , δύο άνθρωποι και το σκυλάκι μαζί να βαδίζουν προς το φωτεινό μέλλον, γιατί έτσι αποφάσισαν τελικά να το δουν.
Ο Καουρισμάκι μάς αποδεικνύει ότι με το «τίποτα» με το πιο χαμηλό budget μπορείς να φτιάξεις αριστουργήματα. Γιατί αυτό που μετράει είναι η έμπνευση. Και ο σκηνοθέτης εμπνέεται από την ομορφιά που κρύβουν μέσα τους οι «περιττοί». Οι άνθρωποι για όλες τις δουλειές, οι αναλώσιμοι που μπορεί ανά πάσα στιγμή να αντικατασταθούν. Το χάρισμα του να παρατηρείς την ομορφιά αυτών των ανθρώπων λίγοι το έχουν. Και ο Καουρισμάκι ανήκει σε αυτούς τους λίγους. Την ομορφιά τη βλέπει . Από εκεί και μετά όλα είναι εύκολα για αυτόν. Και όλα γίνονται εύκολα και για τους ήρωές του. Και γίνονται εύκολα και για εμάς. Γιατί βγαίνοντας από την αίθουσα νιώθουμε ότι για μιάμιση ώρα αυτό το κάτι που λείπει από τις ζωές όλων μας μπορούμε να το βρούμε και εμείς στα απλά, στα καθημερινά, σε αυτά που αφήνουμε να περάσουν απαρατήρητα , αλλά ακόμη και αν δεν το βρούμε μπορούμε να το επινοήσουμε. Γιατί ο Καουρισμάκι δεν σε αφήνει να φύγεις έτσι από την ταινία του. Μπαίνεις σοβαρός και βγαίνεις μαγεμένος . Οπότε έχεις ένα «χρέος». Να διατηρήσεις αυτή τη μαγεία και αυτή την ομορφιά και εκεί έξω...
Ο Καουρισμάκι ξέρει να απαλύνει τις πληγές των ανθρώπων . Και αυτό δεν είναι κάτι απλό. Είναι κάτι πολύ σπουδαίο! Αν θέλαμε να δώσουμε έναν ορισμό στο τι είναι το σινεμά, θα μπορούσαμε να απαντήσουμε με δυο λέξεις: Σινεμά είναι τα «Πεσμένα φύλλα». Ο πιο πλήρης ορισμός, χωρίς υπερβολή!

--------------------------------