"The Whale" του Ντάρεν Αρονόφσκι | EDITORIAL

Αλήθειες που δεν ειπώθηκαν ποτέ. Έρωτας απαγορευμένος, καταστροφικός, αλλά αληθινός. Ενοχές που βρίσκουν τα καταφύγιά τους στον φαύλο κύκλο της εξάρτησης, όπου για λίγο ξαποσταίνουν για να ορμήξουν ξανά με ακόμη μεγαλύτερο μένος  χωρίς ίχνος συμπόνιας. Το θηρίο μέσα μας που αναζητά τρόπους διαφυγής  και που αρνούμαστε να το φέρουμε στο φως προσπαθώντας μια ζωή να το κρύψουμε αντιμετωπίζοντας το σαν εχθρό. Είναι όμως αυτός ο εχθρός; Ή είναι η υποκρισία μας που το τροφοδοτεί που το θρέφει και που το μετατρέπει σε άμυνα; Μία άμυνα  που μας προκαλεί όλο και πιο πολύ  να την εξολοθρεύσουμε; Μία μανία καταδιωκτική που συνοδεύεται από βίαια ξεσπάσματα, διάχυτη οργή, μίσος και προσβολές;

Το "κήτος" στο οποίο έχει μεταμορφώσει τον εαυτό του ο Τσάρλι, αρχίζει να  ξεδιπλώνεται, αρχίζει να αποδομείται σιγά σιγά και πλέον δεν βλέπουμε αυτό, αλλά όλα τα κρυμμένα της ζωής του που φοβόταν να αποκαλύψει. Ένας φόβος αυτοκαταστροφικός που τον κρατούσε απομονωμένο στα πάθη και τη μοναξιά του. Και καθώς εμείς αποκαλύπτουμε τη μεγάλη καρδιά που έχει βρει τον χώρο της στο τεράστιο αρρωστημένο σώμα του Τσάρλι, ταυτόχρονα  μας αποκαλύπτονται οι μεταμφιέσεις που ενδύονται τα πρόσωπα που τον περιβάλλουν. Και πλέον δεν μας σοκάρει η σωματική κατάσταση του ήρωά μας, από κάποιο σημείο και ύστερα δεν την παρατηρούμε καν , αλλά μας σοκάρει  το κοινωνικοπολιτικό τέρας που υπάρχει στους κόλπους μιας δομημένης κοινωνίας που υποσκάπτει  την όποια έκφραση ελευθερίας, που διαπαιδαγωγεί με όρους συμμόρφωσης και όπου βρίσκουν γόνιμο έδαφος καλλιέργειας, η αδιαφορία, η  υποκρισία, η καταπίεση, η απόκρυψη,  ο εγωισμός, το ερμητικό κλείσιμο στους εαυτούς μας και που οι όποιες προσπάθειες αποδέσμευσης από όλα αυτά μοιάζουν σαν αντισυστημικές κραυγές που ταράζουν την κανονικότητα της υποκρισίας. Αυτές τις κραυγές ο Τσάρλι προσπαθεί να διασώσει και να τους δώσει τη μορφή λέξεων, προσπαθώντας να ανοίξει έναν δίαυλο επικοινωνίας που θα αποτελέσει και τη λύτρωση του καθενός. 

Ο υπέρβαρος καθηγητής δεν έχει καμία διάθεση να απαλλαγεί από το βάρος του και τις βουλιμικές του συνήθειες. Έχει επιλέξει να αποσυρθεί από τη ζωή καταδικάζοντας τον εαυτό να  ζει εγκλωβισμένος στα 300 κιλά, μη μπορώντας να αποδράσει από αυτά,  μη μπορώντας να σταματήσει τον κατήφορο της εξάρτησής του από το φαγητό,ίσως και γιατί δεν μπορεί να νοηματοδοτήσει την οποιαδήποτε απόπειρα απεξάρτησης  σε ένα προσωπικό επίπεδο, ίσως και γιατί έχει αποφασίσει να εγκαταλείψει τα εγκόσμια  τιμωρώντας τον ίδιο του τον εαυτό για την πορεία της ζωής του. Θα μπορούσε να είναι μία καταθλιπτική ταινία εάν παρακολουθούσαμε τον ήρωα, απλά να καταστρέφεται . Όμως δεν είναι αυτό. Βασισμένο στο θεατρικό έργο του Σάμιουελ Ντ. Χάντερ και διασκευασμένο σε κινηματογραφικό σενάριο από τον ίδιο τον συγγραφέα, ο Αρονόφσκι  αποδίδει με τον κινηματογραφικό του φακό τις διαστάσεις του θεατρικού δράματος προσεγγίζοντας στο μέγιστο την τραγική ουσία της ύπαρξης του ανθρώπου πίσω από τα 300 κιλά μέσα σε μία συμπαγή ενότητα δράσης, χώρου και χρόνου.

Ο Τσάρλι, ένας υπέρβαρος καθηγητής παραδίδει on line μαθήματα δημιουργικής γραφής στους φοιτητές ενός κολεγίου κρατώντας την κάμερά του κλειστή γιατί φοβάται να αποκαλύψει την αλήθεια της κατάστασής του στους φοιτητές, γιατί φοβάται αυτό που θα αντικρίσει στα βλέμματά τους όταν θα δουν την κατάστασή του. Αυτό που προσπαθεί να κάνει καθ’ όλη τη διάρκεια των μαθημάτων είναι να εκμαιεύσει αλήθειες από τους φοιτητές του.

Στον κόσμο του Τσάρλι, η δημιουργικότητα της γραφής , της σκέψης ορμάται από τις βασικές απλές αλήθειες που φοβόμαστε να αποδεχτούμε και φοβόμαστε να αποκαλύψουμε και στους άλλους. Η έννοια της αποδοχής φιλτράρεται μέσα από την αποδοχή του ίδιου μας του εαυτού. Πόσο αποφασισμένοι είμαστε να αποδεχτούμε τις δικές μας αλήθειες που δεν τολμάμε να αποκαλύψουμε και τις πνίγουμε πίσω από τις δικές μας εξαρτήσεις, πίσω από τις δικές μας βαυκαλιστικές συνήθειες; Και πόσο έτοιμοι είμαστε να αντικρίσουμε αυτές τις αλήθειες στις ζωές των άλλων δημιουργώντας εκείνες τις σχέσεις που θα λειτουργήσουν λυτρωτικά και απελευθερωτικά για όλους μας;

Μια κόρη, μια πρώην σύζυγος, ένας πρώην εραστής, μία φίλη και ένας ιεροκήρυκας  συναντιούνται στο σαλόνι του Τσάρλι, τον χώρο όπου το προσωπικό δράμα του καθενός ξεδιπλώνεται μέσα από τις συγκρούσεις που τις προκαλεί  συνειδητά πλέον ο Τσάρλι.  Και είναι ο ίδιος ο Τσάρλι ο από μηχανής θεός  του δράματος που δίνει τη λύση στην αποδραματοποίηση των μπλεγμένων ζωών όπου ο καθένας πλέον συνειδητοποιεί τον ρόλο, τις ευθύνες του και κυρίως τα εμπόδια που τον κρατούσαν  δέσμιο και που τον οδηγούσαν στην αναπαραγωγή μιας καταστροφής που συμπαρέσυρε όλους όσους βρισκόταν  στο πεδίο του. Μιας αθέατης καταστροφής που έχει το θάρρος να φωτίσει ο Τσάρλι, ανοίγοντας  δρόμους ,προοπτικές και βοηθώντας τους γύρω του  να κατανοήσουν ότι το αληθινό νοιάξιμο προς τον άλλον είναι ίσως η μόνη πυξίδα που οδηγεί στην ουσιαστική αυτοπραγμάτωσή μας , αυτή που μας δίνει τα φτερά για να μπορέσουμε να απεγκλωβιστούμε και να συνυπάρξουμε σε κόσμους που πλέον ορίζονται από την ουσιαστική και αυθεντική μας δημιουργικότητα. Μια δημιουργικότητα που διαχέεται, πυροδοτώντας και ανασύροντας ό,τι όμορφο και αληθινό υπάρχει στον πυρήνα της ατομικής ύπαρξης του καθενός μας.

Κι αν δεν κερδίσει το όσκαρ ο Μπρένταν Φρέιζερ, το έχει κερδίσει στη συνείδησή μας. Και είναι  ίσως το ωραιότερο βραβείο του κάθε ηθοποιού, του κάθε δημιουργού.