Αρκεί η γοητεία που ασκούμε στους γύρω μας να κάνει τα όνειρά μας πραγματικότητα; Αρκεί η γοητεία του Ιρανού μετανάστη στη Δανία να του εξασφαλίσει την πολυπόθητη παραμονή του στην παραδεισένια κατ’ αυτόν χώρα του δυτικού κόσμου; Να του χαρίσει το διαβατήριο της ευτυχίας;
Τελικά δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Όταν καταφέρνεις να εξασφαλίσεις την επιβίωσή σου τότε τι σου μένει να διεκδικήσεις; Μα φυσικά τη ζωή σου την ίδια, αυτή που σε ξεχωρίζει από το ζωικό βασίλειο. Έτσι έρχεται σιγά σιγά, η απελευθέρωση των εσωτερικών σου δυνάμεων που τις κρατούσε εγκλωβισμένες η ανέχεια. Και τότε σου δίνεται η δυνατότητα να ερωτευτείς, να επικοινωνήσεις αληθινά να χαρείς με όλο σου το «είναι».
Ανακαλύπτεις όμως ότι η οικονομική ευμάρεια σε καμία περίπτωση δε σε καλύπτει. Και εκεί που νομίζεις ότι ξεπερνώντας το εμπόδιο της φτώχειας, ξεπερνάς εύκολα και τα υπόλοιπα εμπόδια, διαπιστώνεις ότι ανυπέρβλητα υψώνονται αυτά μπροστά σου. Και τότε αντιλαμβάνεσαι ότι δεν είσαι εσύ ο ξένος που τα αντιμετωπίζει όλα αυτά αλλά πολύ περισσότερο οι ντόπιοι που κι αυτοί σου φαντάζουν ξένοι και μετανάστες, στην ίδια τους τη χώρα στην ίδια τους τη ζωή. Και καταλήγεις στο ότι και οι δύο δεν ψάχνετε για το διαβατήριο της απόδρασης αλλά για ένα καταφύγιο όπου θα καταφέρετε ίσως, να αποδράσετε από τον ίδιο σας τον εαυτό και να ξεκινήσετε πάλι από την αρχή. Γιατί τελικά αυτό που όλοι ψάχνουμε δεν είναι το «πώς» και το «πού» αλλά το «με ποιους» και κυρίως «γιατί».
Αυτά είναι τα καίρια ζητήματα που θίγονται στην ταινία του Ιρανού σκηνοθέτη Μιλάντ Αλάμι. Η ιρανική προέλευσή της ταινίας, εξασφαλίζει και την εξαιρετική της ποιότητα. Πλέον είμαι απόλυτη. Και ναι, σε μερικά πράγματα πρέπει να είμαστε απόλυτοι… Σε μερικά όμως…
----------------------------------
Καλλίτσα Βλάχου
Μέλος της Κινηματογραφικής Λέσχης Πετρούπολης. Είναι εκπαιδευτικός. Τον ελεύθερο χρόνο της ,διαβάζει, βλέπει ταινίες, και παρακολουθεί τα τεκταινόμενα που λαμβάνουν χώρα στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Τον υπόλοιπο ελάχιστο ελεύθερο χρόνο της , απλά προσπαθεί να διατηρεί την ψυχραιμία της…
