Η Έμιλι Ελίζαμπεθ Ντίκινσον γεννήθηκε το 1830 και πέθανε το 1886 στο Αμερστ της Μασαχουσέτης. Όσο ήταν εν ζωή δημοσίευσε μόνο 5 ποιήματά της - 3 από αυτά ανώνυμα. Μετά το θάνατό της αναγνωρίστηκε ως μία από τις σπουδαιότερες αμερικανίδες ποιήτριες και μία από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες του 19ου αιώνα. Η υστεροφημία της είναι αυτής της παράδοξης, μοναχικής, καταθλιπτικής γεροντοκόρης που τα τελευταία χρόνια της ζωής της απομονώθηκε στη σοφίτα του πατρικού της, φορώντας λευκά, κρυμμένη μέχρι το θάνατό της - από μία σπάνια ασθένεια των νεφρών ή από ραγισμένη καρδιά, κανείς δε γνωρίζει ακριβώς. Ο Τέρενς Ντέιβις έρχεται για να φωτίσει όχι μία νέα πτυχή της ποιήτριας ακριβώς, όσο να καταθέσει ένα μανιφέστο για τη ζωή και το θάνατο, τον άκρατο ρομαντισμό και την μηδενιστική πραγματικότητα, τον αγώνα για ηθική και συναισθηματική πίστη στα ιδανικά που έρχονται κόντρα στην προσωπική ευτυχία. Στρέφει τον καθρέφτη στις ζωές που δε ζούμε, στο χρόνο που τρέχει χωρίς έλεος και μας συστήνει το θάνατο που μας περιμένει όλους. Ενδιάμεσα έχουμε μία ευκαιρία για ευτυχία. Ας την αναζητήσουμε...
Ο Χρόνης είναι ένας σαρανταπεντάχρονος οδηγός νταλίκας. Του αρέσει να φεύγει, να ταξιδεύει μόνος. Η Ελευθερία θέλει έναν άντρα να τον αγαπά και να την αγαπά, να κάνουν ένα παιδί. Θα προλάβει; Είναι κοντά στα 40. Η Βάλλια θέλει να φύγει από την επαρχιακή κωμόπολη που ζει και να έρθει στην Αθήνα. Θέλουν κάτι, το θέλουν πολύ. Κοινός παρoνομαστής η μοναξιά τους.
Ελευθερία, Χρόνης, Βάλλια. Αγαπούν, προδίδουν, προδίδονται. Χρειάζονται χρόνο κι αγάπη. Κάποιοι από αυτούς θα τα καταφέρουν, ακόμα κι από λάθος δρόμο, θα φανούν γενναιόδωροι. Τρία πρόσωπα που οι πορείες της ζωής τους μπλέκουν σ' ένα ταξίδι λύτρωσης και σπαραγμού.
Ο Περικλής Χούρσογλου («Λευτέρης Δημακόπουλος...1993», «Ο κύριος με τα γκρι 1997»), κάνει την τρίτη του ταινία και φτιάχνει μια ιστορία τριών καθημερινών προσώπων.
Στο τέλος της προβολής θα ακολουθήσει συζήτηση με το σκηνοθέτη.
Σ' ένα σύμπαν υπερηρώων, η Μαρίνα θα είχε το «χάρισμα» κανείς να μην τη βλέπει. Ως γυναίκα. Η Μαρίνα είναι νέα, όμορφη, μπριόζα, τρανσέξουαλ. Ο σύντροφός της, ο καλόκαρδος και γοητευτικός Ορλάντο, είναι κατά μια εικοσαετία μεγαλύτερος, χωρισμένος, με ένα μεγάλο γιο. Όταν, ανήμερα στα γενέθλιά της και μετά τη γιορτή που της έχει ετοιμάσει, ο Ορλάντο πεθαίνει ξαφνικά, η οικογένειά του στρέφεται εναντίον της Μαρίνα. Δεν τη θέλει, δεν τη βλέπει, όπως δεν τη βλέπει ο γιατρός, η αστυνομικός, ο αδελφός του θανόντος, οι αρχές: βλέπουν μια ταυτότητα με αντρικό όνομα, ένα πλάσμα στρεβλό. Κανείς δεν βλέπει τη Μαρίνα. Κι έτσι εκείνη δεν μπορεί να συμμετάσχει στον αποχαιρετισμό του άντρα που αγάπησε, ούτε και να πενθήσει με δύναμη και να κλείσει την πόρτα αυτής της σχέσης που υπήρξε υπέροχη. Ο Χιλιανός σκηνοθέτης του «Gloria» έκανε πάλι το θαύμα του, πλάθοντας μια ακόμα ηρωική γυναίκα που αναζητά την ευτυχία σε πείσμα της στενοκεφαλιάς.
87’ του Ζο Σολ Ο Χοσέ είναι οδηγός ταξί κι έτσι οι μέρες του περνούν διατρέχοντας τους δρόμους της Βαρκελώνης. Η ζωή του θα ήταν όμοια με οποιουδήποτε άλλου 52χρονου ταξιτζή, εάν τα ταξί που οδηγούσε δεν ήταν κλεμμένα. Ο Χοσέ, όμως, κλέβει για να μπορέσει να ζήσει. Πώς είναι δυνατόν να βρίσκεται κανείς σε μια τόσο παράλογη κατάσταση; Πρόκειται για κάποιον τρελό ή απλώς για έναν άνεργο τον οποίο το σύστημα έχει οδηγήσει σε μια τόσο παράδοξη όσο και αδιέξοδη κατάσταση.
Η ζωή του Μεχμέτ ξύνει τον πάτο της κοινωνικής πυραμίδας. Ζει σε ένα εξαθλιωμένο ορεινό χαμόσπιτο στην Τραπεζούντα, συντροφιά με την γριά μάνα του, την εξουθενωμένη και απελπισμένη σύζυγό του και τα δυο παιδιά του. Τα λιγοστά ζωντανά που εκτρέφουν για αναπαραγωγή, δεν τους παρέχουν παρά ελάχιστα. Το λογικό θα ήταν να έβρισκε κάποια δουλειά στο κοντινό ορυχείο όπως τον πιέζει η οικογένειά του για να πληρώσουν τα αμέτρητα χρέη τους, αλλά ο Μεχμέτ γυρνάει τα βουνά μόνος του αναζητώντας με μανία, εκείνη την χρυσοφόρο φλέβα που θα τους λύσει τα προβλήματα μια για πάντα. H φανταστική φωτογραφία του φιλμ αποτυπώνει την περιοχή ανά τις εποχές καταφέρνοντας να μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη την αυστηρότητα του τοπίου, το μεγαλείο της φύσης, τον μυστικισμό της εναλλαγής των εποχών, τον σχεδόν πνευματισμό της ομίχλης που δείχνει να καταπίνει τα πάντα. Η διαύγεια με την οποία καταγράφει τα πάντα ο Καρά δείχνει μια αφηγηματική σιγουριά που γνωρίζει πολύ καλά πού θέλει να κατευθυνθεί και ποια διαδρομή θα ακολουθήσει. Το τέλος όμως αποζημιώνει και με την αναμφισβήτητη ομορφιά του αλλά και από τον πηγαίο του συναισθηματισμό, ο οποίος προκύπτει λογικά και πηγαία. Σαν να ήταν κι αυτός κομμάτι της φύσης που τόσο ευλαβικά αποτυπώνει εξαρχής το «Κρύο της Τραπεζούντας».
Η Κινηματογραφική Λέσχη του Δήμου Πετρούπολης είναι μία ομάδα εθελοντών, που δραστηριοποιείται από το 1989, με σκοπό την διοργάνωση κινηματογραφικών προβολών και τη διαμόρφωση του προγράμματος των ταινιών που προβάλλονται κάθε χρόνο στο Θερινό και τον Χειμερινό Κινηματογράφο του Δήμου Πετρούπολης. Προγραμματίζονται προβολές με γνώμονα την πιο αντιπροσωπευτική και πληρέστερη παρουσίαση ταινιών από το σύγχρονο Ελληνικό και Ευρωπαϊκό και Αμερικανικό Κινηματογράφο, τα νέα ρεύματα της παγκόσμιας κινηματογραφικής τέχνης και τις βραβευμένες ταινίες από τα διεθνή φεστιβάλ.
