Πόνος και δόξα... Μια ταινία αυστηρά κατάλληλη για ενήλικες | EDITORIAL

Πληρώνεις το τίμημα της αγάπης . Όχι γιατί δεν αγαπάς αρκετά. Αλλά γιατί ο καθένας αγαπά με τον τρόπο του. Χάνεσαι ανάμεσα στη μητρική αγάπη την ερωτική, τη φιλική. Και όσο απομακρύνεσαι από τις μεγάλες αγάπες της ζωής σου και όσο αλλάζει ο τρόπος θέασης και όσο μεγαλώνεις τόσο οι μνήμες επανέρχονται. Και όσο παραμένεις απλός θεατής, τόσο επώδυνη είναι η επαναφορά τους. 

Ο Σάλβα ένας σκηνοθέτης που έχει χάσει την έμπνευσή του και έχει αποσυρθεί από την ενεργό δράση , επιστρέφει στο παρελθόν του, επαναφέροντας στη μνήμη του τις πιο σημαντικές στιγμές της ζωής του. Ταυτόχρονα, αναζητά τον πρωταγωνιστή της μεγαλύτερης επιτυχίας του με τον οποίο έχουν να μιλήσουν χρόνια, προκειμένου να αποκαταστήσει τις διαταραγμένες σχέσεις μαζί του.

«Πάντα προσευχόμουν να μη συμβεί τίποτα στους πρωταγωνιστές των φιλμ της νιότης μου», αναφέρει ο ήρωάς μας...Πράγματι. Πάντα προσπαθούμε να σώσουμε τους πρωταγωνιστές της ζωής μας, επιτρέποντάς τους την καταδυνάστευσή που ασκούν πάνω μας λόγω της εξουσίας και της δύναμης που διαθέτουν. Η μάνα, που αγωνίζεται, που θυσιάζεται, που γνωρίζει τα πάντα, που δίνει λύσεις σε όλα, που τα έχει όλα υπό έλεγχο ακόμα και τον ίδιο το θάνατό της, που εξωραΐζει τις ασχήμιες και που η ίδια εξωραΐζεται στα μάτια του γιου της. Και το γαϊτανάκι των μεταθέσεων ξετυλίγεται. Ο γιος μεγαλώνει μαθαίνοντας να υπομένει τα βάρη των ενοχών του. Των ενοχών που τον κάνουν να αποφεύγει να βιώσει τα αληθινά του συναισθήματα γιατί φοβάται μην πληγωθεί. Δε θέλει άλλο να πονέσει. Θέλει να σταματήσει τον πόνο. Και εκεί στο σημείο μηδέν που ο πόνος δεν αντέχεται πια που καμία ψευδαίσθηση δεν σε απαλλάσσει από αυτόν, ο ήρωάς μας αναλαμβάνει να γίνει ο ίδιος πρωταγωνιστής της ζωής του, ο κυρίαρχος του εαυτού του, επιχειρώντας να σώσει πλέον τον ίδιο του τον εαυτό , αφού όμως έχει διαπιστώσει το απλό: Ότι ναι, δε σώζεις αυτούς που αγαπάς, χαράζεις όμως με την αγάπη σου ανεξίτηλα την πορεία της ζωής τους. Και ίσως αυτό είναι και η δική σου σωτηρία. 

Ο πολύ αγαπημένος Πέδρο Αλμοδόβαρ , ο σκηνοθέτης που ξέρει όσο κανείς να κινηματογραφεί με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο, τη ζεστή ευαίσθητη και συγκινητική ματιά του, επιστρέφει με μια αυτοβιογραφική ταινία και με έναν εξαιρετικό Αντόνιο Μπαντέρας να ερμηνεύει με έναν μοναδικό τρόπο τον σκηνοθέτη. Και παρόλο που ο ήρωας, μας αναφέρει σε κάποια σκηνή ότι δεν είναι καλός ηθοποιός αυτός που κλαίει αλλά αυτός που τιθασεύει τα δάκρυά του, ωστόσο είναι πολλές οι στιγμές κατά τη διάρκεια της ταινίας που δακρύζεις. Είναι όμως αυτά τα εξαγνιστικά δάκρυα, που σε απαλλάσσουν και εσένα, τουλάχιστον κατά τη διάρκεια της θέασης αλλά και μετά, από τα δικά σου βάρη. 

Απαιτείται μεγάλη χρονική απόσταση από τα γεγονότα που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη ζωή σου, απαιτείται μεγάλη ωριμότητα για να συναρμολογήσεις ξανά το παζλ της ζωής σου μέσα από τα κομμάτια της μνήμης, απαιτείται μια διαφορετική οπτική θέασης που απέχει από την οπτική της νιότης σου. Μια ταινία αυστηρά κατάλληλη για ενήλικες!