Κατά τη διάρκεια της ταινίας, λοιπόν ξεδιπλώνονται εκ παραλλήλου οι ζωές των δύο αδελφών που αναζητά διαρκώς η μία την άλλη γιατί η μία δεν μπορεί να διαχειριστεί την έλλειψη της άλλης.Διαφορετικές ζωές , εκτυλίσσονται σε μία πατριαρχική καταπιεστική κοινωνία με την τυπική  οικογένεια να υπάρχει ακριβώς για να επιδεικνύεται η εξουσία του πατέρα-αρχηγού, ο οποίος θωρώντας ότι προστατεύει τα μέλη, στην πραγματικότητα τα αποδεκατίζει, τα διαλύει. 

Τα όνειρα, οι ελπίδες, τα ασίγαστα πάθη οι πραγματικές επιθυμίες , όλα σαρώνονται στο πέρασμα του χρόνου. Και μέσα σ’ αυτό το σαρωτικό πέρασμα η κάθε μία αντιστέκεται. Με τον τρόπο της. Αυταπατώνται, εξωραΐζουν, ονειρεύονται την επανένωση για να μπορέσουν να κρατηθούν, να μην ξεχάσουν και να μην ξεχαστούν. Πέφτουν και σηκώνονται, ξαναπέφτουν και ξανασηκώνονται συμβιβάζονται, παραδίνονται, ανακαλύπτουν και προχωρούν. Η ζωή της μίας μέσα στη ζωή της άλλης. Κι ας μην συναντιούνται ποτέ οι ζωές τους. Κι ας μην καταπολεμιέται η έλλειψη. Η αγάπη τους όμως τις κρατά όρθιες και μάχιμες.

Μια ταινία πλημμυρισμένη από συναισθήματα που σε κατακλύζουν. Πόσες φορές δεν εύχεσαι κατά τη διάρκεια της ταινίας, να γύριζε ο χρόνος πίσω και να άλλαζαν εκείνες οι καθοριστικές συμπτώσεις, εκείνα τα τυχαία γεγονότα που όμως σημάδεψαν τις ζωές των ηρωίδων για πάντα. Κι αν εσύ το θέλεις πολύ αυτό , η ταινία έρχεται να συνδιαλλαγεί μαζί σου να σε απαλλάξει από το μοιρολατρικό "αν γυρνούσα τον χρόνο πίσω, θα…." και να σου τονίσει ότι είναι οι ουσιαστικοί δεσμοί που σε κρατάνε κι ας έχουν  κι ας έχουν χαθεί τα πρόσωπα. Είναι η αγάπη, είναι που κάποιος άλλος άντεξε τη ζωή του και συνέχισε γιατί υπήρχες εσύ…  Είναι που εσύ άντεξες γιατί υπήρχε ο άλλος. Είναι που υπήρξατε…