Έξι χρόνια μετά το "Μικρό Ψάρι" ο Γιάννης Οικονομίδης, που θεωρείται ένας από
τους κορυφαίους δημιουργούς του σύγχρονου ελληνικού σινεμά, σκηνοθετεί και
υπογράφει το σενάριο (μαζί με τους Χάρη Λαγκούση και Δημοσθένη Παπαμάρκο) μιας
πικρής ερωτικής ιστορίας, που διαδραματίζεται στην ελληνική
επαρχία.
Ο Ηρακλής Σκυλογιάννης (Γιάννης Τσορτέκης), εργοστασιάρχης, με δουλειές όχι
απόλυτα νόμιμες, είναι παντρεμένος με μια γοητευτική γυναίκα, την Όλγα (Βίκυ
Παπαδοπούλου). Μία γυναίκα, η οποία ξεκινά παράνομη ερωτική σχέση με έναν
πρώην λαϊκό τραγουδιστή, το Μάνο Ζαφειρόπουλο (Βασίλης Μπισμπίκης) και
ιδιοκτήτη του νυχτερινού κέντρου "Κροκόδειλος". Το παράνομο ζευγάρι αποφασίζει
να εξαφανιστεί προκειμένου να ζήσει τον έρωτα του, αρπάζοντας 1.000.000€ του
"Σκύλου". Θα ακολουθήσει η αιματηρή κόντρα των δύο αντίζηλων, στην οποία
μπλέκουν, πληρωμένοι εκτελεστές μέχρι οι αδίστακτες μαμάδες του Ηρακλή και του
Μάνου, που δεν πρόκειται να αφήσουν τίποτα όρθιο, προκειμένου να εκδικηθούν.
"Η Μπαλάντα της τρύπιας καρδιάς" είναι ένα σύγχρονο αστικό γουέστερν, με
έντονη δράση και σουρεαλιστικό χιούμορ, το οποίο με τον ακραίο ρεαλισμό του, αφήνει να αποκαλυφθεί η ασχήμια της κοινωνίας και των ανθρώπων. Η αθυροστομία,
τα λεφτά, η βία, τα πισώπλατα μαχαιρώματα είναι και πάλι κυρίαρχα στοιχεία,
αλλά μέσα σε ένα γενικό πλαίσιο μαύρης κωμωδίας. Το λυτρωτικό και αισιόδοξο
τέλος, τη διαφοροποιούν από τις προηγούμενες ταινίες του.
Οι ακραίες προσωπικότητές του υποκόσμου, θα μπορούσαν να είναι πρωταγωνιστές
μιας πραγματικότητας που όντως βρίσκεται κάπου εκεί έξω. Η πανταχού παρούσα
Ελληνίδα μάνα που "ευνουχίζει" το γιο της, αλλά δεν αντέχει να τον βλέπει να
υποφέρει, θα πάρει τα ηνία. Οι μανάδες του Ηρακλή (Βασιλική Καλλιμάνη) και του
Μάνου (Σοφία Κουνιά), θα κάνουν τη Λαμία Far West.
Όλοι οι ρόλοι έχουν background, που περιφέρεται στην ατμόσφαιρα, ο Ντίνος
(Βαγγέλης Μουρίκης) ένας ευαίσθητος φονιάς στην πιο κωμική του εκδοχή, που
κλέβει την παράσταση παρόλο που εμφανίζεται σε λίγες σκηνές, ο "Γλάρος"
(Στάθης Σταμουλακάτος) το τσιράκι του Τσέκου που κινεί τα νήματα, ο μπράβος με
την ευαίσθητη καρδιά (Αντώνης Κοτζιάς), οι δίδυμοι ιδιοκτήτες του
χοιροστασίου, ένας ψαρωμένος γκανγκστερ που μαγειρεύει γεμιστά (Φωκίων
Μπόγρης), μια θυμωμένη γραμματέας (Λένα Κιτσοπούλου), ένας μικροσκοπικός
μαφιόζος με κινητικά προβλήματα (Πέτρος Ζερβός), η φίρμα του σκυλάδικου
(Γιώργος Γιαννόπουλος).
Η πρωτότυπη μουσική της ταινίας, που έγραψε ο διεθνής Γάλλος συνθέτης
Jean-Michel Bernard, είναι ένα σημαντικό κομμάτι της ταινίας, καθώς και η rock
διασκευή στο θέμα του Καραγκιόζη από τον Μπάμπη Παπαδόπουλο, αποτελεί το
ιδανικό soundtrack για τη Μπαλάντα της τρύπιας καρδιάς.
---------------------------------
Αφροδίτη Παπαδάκη Μένει στην Πετρούπολη και είναι μέλος της Κινηματογραφικής Λέσχης από το 2011. Ασχολείται με τα οικονομικά και το χορό. Στον ελεύθερο χρόνο της κάνει γιόγκα, διαβάζει βιβλία και βλέπει πολλές ταινίες και ξένες σειρές. Instagram: @aphrobooky
Σε μια μικρή πόλη της Ελλάδας, όταν το ερωτικό πάθος διασταυρώνεται με την απληστία για το χρήμα, τα πτώματα αρχίζουν να στοιβάζονται το ένα μετά το άλλο και η “Ωραία Κοιμωμένη” Όλγα δεν θα μάθει ποτέ από τι πραγματικά έχει γλιτώσει…
"Σταθερά σε υψηλό επίπεδο το σινεμά του Γιάννη Οικονομίδη, εδώ με μικρές διαφορές από αυτό που περιμένει να δει το standard κοινό του..." - Freecinema.gr
"...Μία συναισθηματική ταινία στο βάθος της και ταυτόχρονα μία σατιρική κωμωδία για μία κολλημένη, μικρή κοινωνία που αντιμετωπίζει τα πάντα λιγάκι πιο ακραία...Σαφώς, η «Μπαλάντα της Τρύπιας Καρδιάς» είναι μία μεγάλη ταινία για τα δεδομένα της χώρας, όχι μόνο καλλιτεχνικά αλλά και σε επίπεδο ανάγνωσης και αναγνώρισης της κοινωνίας. Ο Οικονομίδης ταυτοποιείται ακόμα μία φορά εύκολα, δοκιμάζεται σε μία διαφορετική φόρμα ταινίας την οποία πετυχαίνει εύκολα, και κυρίως δεν ξεχνά πως το σινεμά πρέπει να πάλλεται και να κυριεύει." - Μoveitmag.gr
"Οι άντρες δεν υπάρχουν πια στη νέα… κωμωδία του Γιάννη Οικονομίδη, ενός από τους Ελληνες σκηνοθέτες που επιμένουν σε ένα σινεμά με χαρακτήρα και ταυτότητα." - Flix.gr
"Aιματοβαμμένη, κατάμαυρη γκανγκστερική κωμωδία, η οποία ενσωματώνει απολαυστικά το σινεμά των αδερφών Κοέν στο πικρό, πολιτικό και τολμηρό κινηματογραφικό σύμπαν του Γιάννη Οικονομίδη («Σπιρτόκουτο», «Μαχαιροβγάλτης»)..." - Athinorama.gr
Σημείωμα σκηνοθέτη
«Όπου και να πάω, όπου και να κοιτάξω, ό,τι και να σκεφτώ• Ελλάδα! Αυτή η αλλόκοτη χώρα με τις χίλιες ευλογίες και τις χίλιες κατάρες. Ελλάδα. Ένας τόπος για τον οποίο το ρητό “εδώ τα πάντα μπορούν να συμβούν” δεν είναι υπερβολή, αλλά ο κανόνας. Ελλάδα. Ο ιδανικός καμβάς για να ζωγραφίσεις επάνω του την πιο απίστευτα πιστευτή κινηματογραφική ιστορία. Επαρχία, καλοκαίρι, σήμερα. Μια μικρή πόλη χαμένη στον κάμπο. Αφόρητη ζέστη και αφόρητη πλήξη. Μια συζυγική απιστία και ένα εκατομμύριο ευρώ που κάνει φτερά ανάβουν τα αίματα. Ο κόσμος κι ο υπόκοσμος συναντιούνται, τα όργανα αρχίζουν να βαράνε κι από κει και πέρα ο κακός χαμός. Έρωτες και καψούρες, πάθη και προδοσίες, συμβόλαια θανάτου, γιοι και μανάδες, σκυλάδικα και black metal, κροκόδειλοι, γλάροι, γουρούνια, χαρακτήρες με μεγάλα “εγώ” και τρύπιες καρδιές. Όλα αυτά και άλλα τόσα, μαζί με ένα αποθεωτικό μαύρο χιούμορ που όμοιό του δεν έχω ξαναδοκιμάσει ποτέ σε άλλη μου ταινία, αποτελούν τα υλικά του κοκτέιλ της “Μπαλάντας”. Οπότε, καθίστε αναπαυτικά κι απολαύστε. Καλή σας διασκέδαση και… εις άλλα με υγεία».
Ο σκηνοθέτης
Ο Γιάννης Οικονομίδης θεωρείται ένας από τους κορυφαίους δημιουργούς του σύγχρονου ελληνικού σινεμά. Οι ταινίες του ερευνούν το θέμα της βίας, συναισθηματικής και σωματικής, την κατάρρευση της μικροαστικής κοινωνίας και τις παθογένειες της σημερινής οικογένειας. Χαρακτηρίζονται δε από τη χρήση έντονης βωμολοχίας και υπερβάλλουσας βίας.
Φιλμογραφία
1989 - Επεισόδιο (μικρού μήκους)
1990 - Καλημέρα νύχτα (ντοκιμαντέρ)
1992 - Σταδιακή βελτίωση του καιρού (μικρού μήκους)
1994 - Μόνο μυρίζοντας γιασεμί (ντοκιμαντέρ)
1995 - Η ζωή που θα ‘θελες (ντοκιμαντέρ)
2002 - Σπιρτόκουτο (μεγάλου μήκους)
2006 - Η ψυχή στο στόμα (μεγάλου μήκους)
2010 - Μαχαιροβγάλτης (μεγάλου μήκους)
2014 - Το μικρό ψάρι (μεγάλου μήκους)
2020 - Η μπαλάντα της τρύπιας καρδιάς (μεγάλου μήκους)
Αν πάμε πίσω στο 2002 θα διαπιστώσουμε πόσο ακαριαία άλλαξε η καθημερινότητα μας. Ίσως ακόμη κάποιοι να βρίσκονται στο ίδιο ροζ σύννεφο ανέμελοι, θαυμάζοντας και καρτερώντας τη λάμψη και την ανάπτυξη που θα φέρουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Η τηλεόραση εκτρέφει και χορεύει στους ρυθμούς του lifestyle ,του δικού μας "Αμερικανικού Ονείρου", τα δάνεια και οι πιστωτικές κάρτες έχουν εισβάλει στην ελληνική οικογένεια ενώ το ελληνικό σινεμά παράγει αυτό που επιτάσσει η εποχή: τον απόλυτο χαβαλέ!
Μέσα σ’αυτή λοιπόν την ουτοπία θα προβληθεί δειλά στις αίθουσες το "Σπιρτόκουτο" του Γιάννη Οικονομίδη. Ο φακός στην καθημερινότητα μιας τυπικής ελληνικής μικροαστικής οικογένειας γίνεται το επίκεντρο της ταινίας. Ο Οικονομίδης θα προσπαθήσει να εισβάλει και να δει μέσα από την κλειδαρότρυπα της κλειστής πόρτας της ελληνικής οικογένειας. Το "Σπιρτόκουτο" τότε (αλλά και μέχρι προσφάτως) αντιμετωπίστηκε από κριτικούς και μεγάλο μέρος του κοινού ως ένα λούμπεν του "weird wave" του ελληνικού σινεμά με δικαιολογία το πλήθος των επιτηδευμένων βωμολοχιών ενώ απομονώθηκαν διάλογοι των ηθοποιών και στιγμές έκρηξης μεταξύ των μελών της οικογένειας για να καυτηριαστούν και να χλευαστούν επιβεβαιώνοντας όμως αβίαστα τον επικρατούμενο "απόλυτο χαβαλέ" της ελληνικής κοινωνίας.
Ο Δημήτρης κάνει σχέδια για νέα επιχείρηση. Θέλει να ανοίξει ένα εστιατόριο στον Κορυδαλλό. Εκεί ζει με τη γυναίκα και δυο τους παιδιά. Είναι ιδιοκτήτης καφετέριας και με τον κουνιάδο του κάνουν τα νέα επαγγελματικά σχέδια. Μια μέρα με καύσωνα, σε σπίτι με χαλασμένο κλιματισμό, ξεκινά η πορεία προς την οριστική ρήξη. Ο αδερφός της γυναίκας του κάνει δεύτερες σκέψεις και
πλέον η αμφιβολία και η αμφισβήτηση εισχωρούν στην εύθραυστη κανονικότητα της οικογένειας. Τίποτα όμως δεν είναι δεδομένο!
Τότε η οικογένεια που σκιαγραφεί η ταινία ήταν μακριά από το πρότυπο και την εικόνα που είχαμε πλάσει στο μυαλό μας για τον ρόλο και τα χαρακτηριστικά που έχει. Ο Οικονομίδης έκανε σμπαράλια τον μικρόκοσμο που ζούσαμε, επιβεβαίωσε τις χειρότερες υποψίες και τους φόβους μας και αποτύπωσε με τρόπο σχεδόν εξωπραγματικό τις οριακές ανθρώπινες σχέσεις που επικρατούν μέσα σε τέσσερις τοίχους. "Ο Πόλεμος σε τέσσερις τοίχους" (το σλόγκαν της ταινίας) σου γκρεμίζει κάθε στερεότυπο μέσα σε 80 λεπτά που διαρκεί το έργο. Η αφθονία και η απληστία που μας διακατέχει είναι έτοιμες να δώσουν τη χαριστική βολή στον άνθρωπο που έχει χάσει κάθε ευκαιρία να ξαναβρεί τον σεβασμό, να συναισθανθεί, να νιώσει την αλληλεγγύη και να ανακτήσει τη χαμένη του φιλοδοξία.
Ο άνθρωπος γκρεμίζει μονομιάς ότι έχει δημιουργήσει όταν τα πράγματα εξωθούνται στα άκρα. Περιμένει ένα ξέσπασμα σε έναν χώρο με συνεχείς κόντρες μεταξύ των μελών, βρισιές, ακαταστασία και αφόρητη ζέστη. Η έκρηξη είναι αναπόφευκτη, σίγουρη αλλά άκρως απαραίτητη. Στο τέλος θα
μείνουν τα σώματα των ανθρώπων κενά από κάθε σπίθα συναισθήματος.
Το "Σπιρτόκουτο" είναι αναμφίβολα μια γροθιά στο στομάχι ακόμη και σήμερα που η κρίση επιβεβαιώνει τους τριγμούς στις σχέσεις και την ψυχολογία των μελών της οικογένειας, Σε εξοντώνει μπορεί και να σε εκνευρίζει αλλά ο αυθορμητισμός που βγάζουν οι ηθοποιοί ίσως σε κάνουν και να χαμογελάσεις…
Μέλος της Κινηματογραφικής Λέσχης. Γεννήθηκε στη Νέα Ιωνία και κατοικεί από το 1998 στην Πετρούπολη. Είναι απόφοιτος του τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου. Έχει εργαστεί στον τομέα Ψυχοκοινωνικής Μέριμνας των Ενόπλων Δυνάμεων. Λάτρης του καλού σινεμά, της λογοτεχνίας και του αθλητισμού. Instagram: @Savas_Skliros
Η Κινηματογραφική Λέσχη του Δήμου Πετρούπολης είναι μία ομάδα εθελοντών, που δραστηριοποιείται από το 1989, με σκοπό την διοργάνωση κινηματογραφικών προβολών και τη διαμόρφωση του προγράμματος των ταινιών που προβάλλονται κάθε χρόνο στο Θερινό και τον Χειμερινό Κινηματογράφο του Δήμου Πετρούπολης. Προγραμματίζονται προβολές με γνώμονα την πιο αντιπροσωπευτική και πληρέστερη παρουσίαση ταινιών από το σύγχρονο Ελληνικό και Ευρωπαϊκό και Αμερικανικό Κινηματογράφο, τα νέα ρεύματα της παγκόσμιας κινηματογραφικής τέχνης και τις βραβευμένες ταινίες από τα διεθνή φεστιβάλ.
Αφροδίτη Παπαδάκη
