Μετά την Αγάπη (After Love) | EDITORIAL

Ο κόσμος της εξηντάχρονης Μέρι, που ζει στο Ντόβερ της Αγγλίας, καταρρέει όταν χάνει ξαφνικά τον αγαπημένο της σύζυγο, τον Αχμέντ, αυτόν που εξαιτίας του έγινε μουσουλμάνα γιατί τον αγάπησε πολύ και η αγάπη της προς αυτόν ξεπερνούσε κάθε εμπόδιο που προέβαλλε εμπρός τους. Ούτε οι διαφορετικές θρησκείες, ούτε οι ατέλειωτες ώρες μοναξιάς (ο σύζυγός της ήταν ναυτικός) ούτε οι διαφορετικές συνήθειες και παραδόσεις της οικογένειας του Αχμέντ ούτε η επιτακτική ανάγκη να προσαρμοστεί η ίδια σε αυτές για να μπορεί να ζήσει δίπλα στον αγαπημένο της, την έκαναν να λυγίσει. Έζησε μαζί του απόλυτα ικανοποιημένη και εναρμονισμένη με τον κόσμο του Αχμέντ γιατί πολύ απλά τον αγαπούσε. Και γιατί πολύ απλά την αγαπούσε και εκείνος και δεν έπαυε στιγμή να της εκφράζει αυτή του την αγάπη. Μέσα από τα καθημερινά ηχογραφημένα μηνύματα που της στέλνει από τα μακρινά του ταξίδια. Μηνύματα γεμάτα στοργή, ενσυναίσθηση, τρυφερότητα. Μηνύματα που υπερκαλύπτουν την απουσία του. 

Ο κόσμος όμως της Μέρι, λυγίζει όταν ο Αχμέντ ξαφνικά πεθαίνει. Και ο ισορροπημένος κόσμος της Μέρι συντρίβεται και καταρρέει συθέμελα όταν ανακαλύπτει ότι ο σύζυγός της είχε δημιουργήσει ταυτόχρονα και άλλη οικογένεια στην απέναντι μεριά των Λευκών γκρεμών του Ντόβερ , στο Καλαί της Γαλλίας. Η Μέρι είναι πλέον αντιμέτωπη όχι μόνο με τη μοναξιά, αλλά και με την απάτη του συζύγου της. 

Την απώλεια μπορείς να την ξεπεράσεις όταν έχεις αγαπήσει βαθιά κάποιον. Οι αναμνήσεις, τα ηχογραφημένα ζεστά μηνύματα, είναι το βάλσαμο που αντισταθμίζει τον τεράστιο πόνο της απώλειας. Την απάτη όμως; Πώς την αντιμετωπίζεις; Τη διπλή ζωή του αγαπημένου σου , πώς την ερμηνεύεις; Πώς την εντάσσεις στον κόσμο που νόμιζες ότι οι μόνοι πρωταγωνιστές ήσουν εσύ, ο σύντροφός σου και η αγάπη σας; 

Το βάθος και η ποιότητα αυτής της αγάπης είναι τα μοναδικά στοιχεία που δίνουν τη δύναμη στη Μέρι να μην αφεθεί, να μην αφήσει τον εαυτό της να εγκαταλειφθεί στην απόλυτη μοναξιά και την απογοήτευση, να μην αφήσει τα συντρίμμια να θάψουν την ίδια και την προηγούμενη ζωή της στην κατάθλιψη και την απόλυτη ματαίωση. Ψάχνει να ανακαλύψει τα αίτια της απάτης, ερχόμενη σε επαφή με την άλλη οικογένεια του Αχμέντ με την Γαλλίδα σύντροφό του και τον έφηβο γιο τους. Δεν αφήνει τη ζήλια, την εκδίκηση, τον θυμό να εισχωρήσουν στο παραμελημένο κορμί της, ένα κορμί που δόθηκε κυριολεκτικά εσωτερικά και εξωτερικά στον αγαπημένο της σύντροφο. Ένα κορμί που στερήθηκε τη μητρότητα ένα κορμί που τόσο το αγαπάμε, όταν μέσα από την κάμερα του Αλίμ Καν – που δεν υπογράφει μόνο τη σκηνοθεσία αλλά και το σενάριο-το αντικρίζουμε γυμνό στον καθρέφτη με την Μέρι να ψηλαφεί σπιθαμή προς σπιθαμή τις ραγάδες της, το στήθος της, ψάχνοντας να ανακαλύψει τι ήταν αυτό που έκανε τον Αχμέντ να αναζητήσει τη σωματική επαφή σε ένα άλλο κορμί , τι ήταν αυτό που τον έκανε να ξαπλώνει με μια άλλη γυναίκα, να μοιράζεται τη ζωή του εξίσου με μια άλλη γυναίκα, αλλά και πόσα άλλα θα ήθελε να γευτεί αυτό το κορμί πόσα του στερήθηκαν που θα ήθελε να τα ζήσει αλλά δεν....

Οι εσωτερικές διαδρομές που ακολουθεί ο κάθε άνθρωπος προκειμένου να ανακαλύψει τις πικρές αλήθειες που κρύβονται στη ζωή του, δεν θα μπορούσαν να αποδοθούν σκηνοθετικά με καλύτερο τρόπο κατά τη γνώμη μου. Η Μέρι -εξαιρετικότατη ερμηνεία από την Τζοάνα Σκάνλαν- δεν μιλάει πολύ. Βιώνει βουβά με απόλυτη ψυχραιμία και μία εσωτερική αξιοπρέπεια όλο της το δράμα. Ο τρόπος της όμως αυτός την οδηγεί στο να γνωρίσει πραγματικά τον άλλον κόσμο του Αχμέντ και να μπορέσει έτσι να ξεδιαλύνει το θολό τοπίο της ζωής του αγαπημένου της κατανοώντας τον. Το πένθος, η απώλεια, η απογοήτευση δίνουν τη θέση τους στην κατανόηση που με τη σειρά της ενώνει τους διαφορετικούς κόσμους του Αχμέντ αναδεικνύοντας την ουσιαστική αγάπη, ως εκείνη την κινητήρια δύναμη που πραγματικά κανένα εμπόδιο δεν μπορεί να σταθεί εμπρός της.

Δεν είναι οι εσωτερικές διαδρομές που μας καθηλώνουν παρακολουθώντας την Μέρι σε αυτές. Είναι που μέσα από αυτές τις διαδρομές, μέσα από τη χαμηλότονη ,αλλά και γεμάτη ένταση ταυτόχρονα αφήγηση του Αλίμ Καν, παρακολουθούμε και τις δικές μας εσωτερικές διαδρομές ,αναζητούμε τις δικές μας αλήθειες, γιατί η Μέρι μας παίρνει από το χέρι και μας ανοίγει δρόμους. Δρόμους που μας βοηθούν να κατανοήσουμε τις δικές μας απώλειες, τις δικές μας ματαιώσεις, τις δικές μας απάτες, στις δικές μας σιωπηλές ζωές. 

Η ταινία θριάμβευσε στα βραβεία του ανεξάρτητου βρετανικού σινεμά και προβάλλεται αυτές τις μέρες στους κινηματογράφους.