Ένας Ήσυχος Άνθρωπος | EDITORIAL

«Στους "ήσυχους ανθρώπους" θα έλεγα να αμφισβητούν καθημερινά τις βεβαιότητές τους και να φέρνουν στην επιφάνεια την ανήσυχη πλευρά τους...» αναφέρει μεταξύ άλλων σε συνέντευξή του, ο σκηνοθέτης της ταινίας « Ένας ήσυχος άνθρωπος» Τάσος Γερακίνης.

Και αυτό κάνει ο ήρωας του ο Μάκης. Μόνο που οι βεβαιότητές του, πριν προλάβει καν να τις αμφισβητήσει ο ίδιος, καταρρέουν σαν χάρτινος πύργος. Και βέβαια μπρος σε αυτήν την κατάρρευση όχι μόνο τις αμφισβητεί, όχι μόνο τις αποδομεί αλλά καταφέρνει μέσα από τα συντρίμμια τους να σώσει την τελευταία στιγμή ό,τι μπορεί να σωθεί. Και αυτό που έχει πλέον πιθανότητες να σωθεί είναι ό,τι περιέχει μέσα του αλήθεια. Αυτή την αλήθεια που ούτε και ο ίδιος ο Μάκης δεχόταν να δει εξαιτίας της ασφυκτικής και αποπνικτικής ατμόσφαιρας της επαρχίας που ζει. Μιας επαρχίας που κάτω από τη φαινομενική της ησυχία βράζει. Βράζει μέσα στα στερεότυπά της μέσα στην πατριαρχία της μέσα μέσα στα απωθημένα που δημιουργούνται εξαιτίας της φοβερής καταπίεσης. Μιας επαρχίας που πίσω από τη φαινομενική της ησυχία βιώνονται ανθρώπινα δράματα που δύσκολα έρχονται στο φως για να μην διασαλευτεί αυτή η ησυχία. Μιας επαρχίας που ταυτίζει την έννοια της ησυχίας με την υποταγή. 

Ο ήσυχος Μάκης που μέχρι τώρα δεν είχε απασχολήσει την κλειστή κοινωνία του ακριτικού νησιού, μετατρέπεται σε έναν δυναμικό πατέρα όταν αντιλαμβάνεται και διαπιστώνει ότι πίσω από την επιβεβλημένη ησυχία μέσα στην οποία είχε οριοθετήσει τη ζωή του, καταδίκαζε σε θάνατο (μεταφορικά) όχι μόνο τον εαυτό του αλλά και τα αγαπημένα του πρόσωπα. Όταν διαπιστώνει πως χρόνια τώρα υπέτασσε τις ανάγκες, τις επιθυμίες του, τα όνειρά του, την ελευθερία του την ίδια στο παράλογο μιας κλειστής κοινωνίας που δέχεται αξιωματικά τις αρχέτυπες καταβολές που θέλουν τον "πατέρα αφέντη" να επιβάλλει και να καθορίζει ο ίδιος τις ζωές των μελών της οικογένειάς του. Πολλές φορές μέσα στην ταινία αναφέρονται φράσεις του τύπου: «τι πατέρας είσαι εσύ;» ή «τέτοιος που ήσουν τι να περιμένουμε από την κόρη σου...» ή «το μήλο κάτω από τη μηλιά...» που προσδίδουν στον πατέρα αυτή την υπέρμετρη εξουσία της καταδυνάστευσης και της παντοδυναμίας και βέβαια της απόδοσης εξ ολοκλήρου της ευθύνης που δεν κατάφερε να ανταποκριθεί στον ρόλο αυτό. Λόγια που δεν ειπώνονται παρά μόνο πίσω από τις πλάτες ή σε μη ελεγχόμενες καταστάσεις , λόγια που τροφοδοτούνται από το συσσωρευμένο δηλητήριο των ανικανοποίητων παθών των άσβεστων πόθων, των απραγματοποίητων ονείρων που όλα μαζί αποτελούν ένα εκρηκτικό μείγμα απωθημένων που το ξέσπασμά του δεν αργεί να εκδηλωθεί και να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά του νησιού, που η φυσική του ομορφιά δεν καταφέρνει να φέρει την εσωτερική γαλήνη αφού αυτή διαταράσσεται από την άγρια κοινωνία των ανθρώπων.

Παρακολουθούμε έναν εξαιρετικό Τάκη Σακελλαρίου που υποδύεται τον φιλήσυχο οινοποιό, τον Μάκη που ζει απομονωμένος σ’ ένα ακριτικό νησί μαζί με την κόρη του, ο οποίος πέφτει θύμα ομηρίας από έναν επικίνδυνο δραπέτη που παγιδεύεται στο χωριό κοντά στα σύνορα, προσπαθώντας να φύγει στη γειτονική χώρα. Ο Μάκης δεν βρίσκεται αντιμέτωπος μόνο με την προσωπική του ομηρία αλλά και αντιμέτωπος με τον κίνδυνο η κόρη του να συνάψει σχέσεις με τον δραπέτη και να μετατραπεί σε υποχείριο αυτού. Παρουσιάζει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον ο τρόπος με τον οποίο οι ήρωες προκειμένου να ξεφύγουν από τη μια μορφή καταπίεσης, πολύ εύκολα υποκύπτουν σε μια άλλη, αναπαράγοντας τον φαύλο κύκλο της στέρησης της ελευθερίας τους. Αποδίδεται με πολύ ωραίο ο τρόπο η δημιουργία σχέσεων εξάρτησης που παραχαράζουν την ταυτότητα του κάθε ατόμου και που έγκειται πλέον στο θάρρος του καθενός να αντικρίσει κατάματα την αλήθεια του. Τα λάθη του παρελθόντος με τα οποία αναγκάστηκε να συμβιβαστεί, το κακό που άθελά του μπορεί να προξένησε στους αγαπημένους του, και στον ίδιο του τον εαυτό. Ο ρόλος του δραπέτη δρα καταλυτικά στην περίπτωση του Μάκη.Τον βοηθά να συνειδητοποιήσει όλα τα παραπάνω καθόλου ανώδυνα . Καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας παρακολουθούμε την πορεία αυτογνωσίας του μέσα από έναν βουβό πόνο που ζωγραφίζεται στο κουρασμένο, λυπημένο και απογοητευμένο από τις πολλές ματαιώσεις και απανωτά λάθη πρόσωπό του. Μια πορεία όμως που τον οδηγεί τελικά στο να πάρει την κατάσταση στα χέρια του και να δράσει. Από θύμα να μετατραπεί σε ενεργό υποκείμενο. Και εδώ αυτό πλέον που έχει σημασία δεν είναι αν πράττει το σωστό ή το λάθος, αλλά το ότι σπάει τα δεσμά της υποταγής του, σπάει τις αλυσίδες του φόβου και γίνεται αυτό που νιώθει, αυτό που είναι μέσα του, προκειμένου να φέρει εις πέρας τον πραγματικό ρόλο του πατέρα. Που δεν είναι άλλος από το να προστατέψει το παιδί του. Έναν ρόλο που καμία σχέση δεν έχει με τα πατριαρχικά στερεότυπα της κλειστής κοινωνίας που ζει.