Land | EDITORIAL

-Γιατί με βοηθάς; 

-Γιατί είσαι στον δρόμο μου. 

Συνηθίσαμε το απλό να το κάνουμε περίπλοκο. Οι καχυποψίες μας, οι φόβοι μας, οι εμμονές μας, οι ματαιοδοξίες μας, οι ναρκισσισμοί μας δεν μας επιτρέπουν να κατανοήσουμε το αυτονόητο . Ότι η βοήθεια από άνθρωπο προς άνθρωπο παρέχεται έτσι απλά. Επειδή μπορεί να βρεθεί στο δρόμο μας και επειδή μπορεί να καταλάβουμε άμεσα -γιατί αυτή η συναισθηματική μας νοημοσύνη είναι που μας ξεχωρίζει από τα άλλα είδη- την ανάγκη του για βοήθεια. 

Η Ίντι απευθύνει την ερώτησή της σε έναν άνθρωπο που μέχρι πριν λίγες μέρες δεν γνώριζε καν. Και εκείνος της απαντά αφοπλιστικά, ειλικρινά και με τη μεγαλύτερη απλότητα και φυσικότητα που μπορεί να αποδοθεί σε μια μεγαλειώδη πράξη βοήθειας και συμπαράστασης προς το άλλον άνθρωπο. Την βοηθά έτσι... γιατί απλά βρέθηκε στον δρόμο της...

Η Ίντι επιλέγει να εγκαταλείψει τη ζωή στην πόλη μετά την ξαφνική απώλεια των δύο πιο αγαπημένων προσώπων της ζωής της. Του μικρού της γιου και του συζύγου της. Αποφασίζει να ζήσει εντελώς απομονωμένη σε μια καλύβα στο βουνό, χωρίς τηλέφωνο, χωρίς αυτοκίνητο παίρνοντας μαζί της μόνο κάποιες φωτογραφίες κλεισμένες σε ένα κουτί, και κάποιες λιγοστές προμήθειες. Η κολοσσιαία ερημιά που νιώθει εξαιτίας της απώλειας, ανατρέπει την αίσθηση της κλίμακας στην οποία έχει εθιστεί στην προηγούμενη ζωή της από τις καθημερινές προοπτικές των δωματίων και των δρόμων, όλα ξένα και απόμακρα της φαίνονται πλέον και επιχειρεί να δώσει τη δική της πάλη ενάντια στην απώλεια επιλέγοντας να έρθει αντιμέτωπη με το ίδιο το ένστιχτο της αυτοσυντήρησης, απομακρυνόμενη από τους ανθρώπους, από κάθε καταφύγιο, ζεστασιά και βοήθεια.Η Ίντι προσπαθώντας να αντιμετωπίσει τους εσωτερικούς της δαίμονες τα δικά της εσωτερικά θηρία επιλέγει να έρθει αντιμέτωπη με τα θηρία της φύσης για να πάψει να βασανίζεται από τις αναμνήσεις των αγαπημένων της προσώπων που ξέρει ότι δεν θα ξαναδεί.

Περιπλανιέται στα άγρια τοπία του βουνού αλλά και μέσα στην καλύβα της σαν ένα είδος ανθρωπολόγου της ίδιας της της ύπαρξης.Προτιμά τον εξωτερικό πόνο, τις κακουχίες της απομονωμένης ζωής στο βουνό, την πείνα, την παγωνιά προκειμένου να ανταπεξέλθει σε εκείνη τη δυσβάσταχτη εσωτερική παγωνιά, προκειμένου να αντέξει την ίδια της την ύπαρξη, προκειμένου να βρει μια γη μια πατρίδα που να χωρά σε αυτήν το δυσβάσταχτο φορτίο της. Πατρίδα μας όμως αληθινή και γη που ανήκουμε είναι οι άνθρωποι. Και όσο και η Ίντι προσπαθεί να απομακρυνθεί από αυτούς, εκείνοι , οι άνθρωποι, ο Άνθρωπος τη βρίσκει. Είναι ο Μιγκέλ, απλός, ανεπιτήδευτος που γνωρίζει το πιο βασικό της ανθρώπινης επικοινωνίας. Ότι ο καθένας μας χρειάζεται τον χρόνο του και ότι μέσα στον χρόνο που του δίνουμε για να βρει τα πατήματά του σεβόμαστε την κάθε επιθυμία του και είμαστε εκεί για να τον βοηθήσουμε να την υλοποιήσει χωρίς να κρίνουμε , χωρίς να συμβουλεύουμε διδακτικά χωρίς να τον αντιμετωπίζουμε αφ' υψηλού.Ο Μιγκέλ γνωρίζει πολύ καλά ότι ο πλέον σίγουρος τρόπος για να κάνεις κάποιον να απομακρυνθεί από κοντά σου είναι να τον εμποδίσεις να κάνει αυτά που επιθυμεί γιατί ο ίδιος τα θεωρείς ανοησίες. Ο Μιγκέλ, δίνει πολλά στην Ίντι. Όμως όσο κι αν φαινομενικά μας δίνει την εντύπωση ότι μόνο δίνει, εισπράττει και ο ίδιος πολλά ταυτόχρονα. Γιατί στην ουσιαστική επικοινωνία των ανθρώπων αυτά τα δύο πάνε μαζί. 

Μια πολύ ζεστή πολύ ανθρώπινη, συγκρατημένη ταινία, χωρίς εξάρσεις, χωρίς φτηνούς μελοδραματισμούς, με εξαιρετικές ερμηνείες και από την πρωταγωνίστρια τη Ρόμπιν Ράιτ που έχει αναλάβει και τη σκηνοθεσία αλλά και τον συμπρωταγωνιστή της τον Ντέμιαν Μπισίρ που μας καθηλώνουν και οι δύο με την ερμηνεία τους αφού με πολύ ήσυχο και απλό τρόπο καταφέρνουν να αποδώσουν την εσωτερικότητα του ρόλου τους. 

Μία ταινία για τη μοναξιά μας και την επικοινωνία μας...

Γιατί ο καθένας μας ψάχνει τη δική του χώρα που να χωρά και τα δυο...