Φεστιβάλ Δράμας 2018: «Έκτορας Μαλό: Η Τελευταία Μέρα της Χρονιάς» της Ζακλίν Λέντζου | FLIX
Εν αναμονή του 41ου Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας, γνωρίζουμε καλύτερα τις ταινίες του ελληνικού διαγωνιστικού τμήματος και τους δημιουργούς τους.
Σκηνοθεσία: Ζακλίν Λέντζου | Σενάριο: Ζακλίν Λέντζου | Παραγωγή: Φένια Κοσοβίτσα | Διεύθυνση Φωτογραφίας: Κωνσταντίνος Κουκουλιός | Μοντάζ: Δώρα Μασκλαβάνου | Ήχος: Λέανδρος Ντούνης, Νίκος Λιναρδόπουλος | Σκηνικά: Λόρα Αν Λούκας, Ευα Γκουλάκου | Παίζουν: Σοφία Κόκαλη, Νίκος Ζεγκινόγλου, Κατερίνα Ζησούδη, Γιάννης Παπαδόπουλος, Νίκος Παναγιωτόπουλος, Φαίδρα Τσολίνα, Προμηθέας Αλειφερόπουλος
Η ταινία
Είναι Παραμονή Πρωτοχρονιάς και η Σοφία έχει ένα όνειρο που δεν λέει σε κανέναν: καθώς περπατάει στην έρημο, μαθαίνει ότι είναι άρρωστη. Υποκρίνεται ότι δεν την νοιάζει. Έχει χάσει την καρδιά της;
Η σκηνοθέτης
Η Ζακλίν (Αθήνα, Ιούνιος 1989) είναι σεναριογράφος/σκηνοθέτις. Χαρακτηριστικό σημείο της κινηματογραφικής της γλώσσας είναι η ανεύρεση ποίησης σε μη συμβατικές εικόνες, καθώς και η ειδική μεταχείριση του χρόνου. Απασχολείται με τις θεματικές της οικογένειας και της έλλειψης αυτής, με την ιδέα του παιδιού και το κατασκεύασμα του ονείρου. Προηγούμενες δουλειές της συμπεριλαμβάνουν, μεταξύ άλλων, την «Αλεπού» (2016, Βραβείο Καλύτερης Ταινίας – Επιτροπή Νέων, Λοκάρνο, Βραβείο Καλύτερης Ταινίας- Ένωση Ελλήνων Κριτικών, Ingmar Bergman Award, κ.ά), καθώς και το HIWA (2017, Διεθνές Φεστιβάλ Βερολίνου). Εκπροσώπησε την Ελλάδα στο επετειακό Locarno Film Academy, καθώς και στο Toronto Talent Lab 2017. Απέσπασε, μεταξύ 23 συμμετοχών, το CNC Development Fund Award στα πλαίσια του Torino Film Lab, για την πρώτη μεγάλου μήκους της, «Σελήνη66». Ο «Έκτορας Μαλό: Η Τελευταία Μέρα της Χρονιάς» έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στην Εβδομάδα Σκηνοθετών των Καννών, όπου και απέσπασε το πρώτο βραβείο LEICA CINE DISCOVERY AWARD.
4 ερωτήσεις για το «Εκτορας Μαλό: Η Τελευταία Μέρα της Χρονιάς»
Γιατί κάνατε αυτήν την ταινία τώρα; Τι ήταν αυτό που σας έκανε να θελήσετε να αφηγηθείτε αυτήν την ιστορία;
Έπρεπε να κάνω ταινία, ήταν ανάγκη επιτακτικής φύσεως. Η λέξη «ιστορία» με ζορίζει λιγάκι. Η ταινία αφηγείται μια ημέρα, είναι σαν κολάζ στιγμών παρά μια «ιστορία». Δεν ξέρω τι με έκανε, λοιπόν, να θέλω να αναπαραστήσω αυτές τις στιγμές. Θα έλεγα μνήμες και συνειρμοί; Ίσως.
Πώς θα περιγράφατε την ταινία σας σ' έναν υποψήφιο θεατή;
Μια ταινία ήπια, μέσα στη διπολικότητα της.
Πώς είναι να κάνεις σινεμά (στην Ελλάδα) σήμερα; Τι σας δίδαξε ή τι κρατάτε από την εμπειρία;
Είμαι βαθιά ευτυχής, με την πλούσια έννοια της λέξης «ευτυχής» όποτε κάνω σινεμά, είτε αναφέρομαι στο γύρισμα αυτό κάθε αυτό, είτε στην...Διαβάστε περισσότερα>>
